Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het draadje, nee, geen vlees!

Een mens kan best rare dingen meemaken, dat blijkt maar weer uit het volgende: ik werd 52 jaar geleden ( oei wat lang) aan een acute blindedarm geopereerd, ach dat was toen net zo gewoon als nu met 1 verschil, je bleef tien volle dagen in het ziekenhuis! Jawel, niks geen dagopname, of nachtje overblijven, je bleef ook bijna die tien dagen in bed met af en toe in een stoel naast het bed!

Jaren later kom ik erachter dat zich een blauw draadje in mijn buik bevindt en aangezien ik geen bol wol gesoupeerd heb, is het vreemd dat dit draadje er zit, een knoopje, een lang stuk onder het lidteken door, om vervolgens weer te eindigen in een knoopje! Blauw, donkerblauw, blijkbaar in de mode in die tijd, wie zal het zeggen!

Het draadje zat me niet dwars, niet in de weg en hinderde me totaal niet, ehh, tot afgelopen januari dan. Ineens komt er een bultje op het ene blauwe knoopje, een irritant bultje en ik hou niet van bultjes, sterker nog ik heb een hekel aan bultjes! Dus ik raadpleeg na een week de huisarts, die meteen wil zien waar ik het over heb, jaja, ik heb een huisarts die nog huisarts is, die langskomt als dat nodig is, ook, als het niet nodig is, de man is er gewoon!

In de veronderstelling dat hij zegt: dat haal ik wel even weg, moet ik naar de chirurg, maar dat is al helemaal geen punt, want deze chirurg is inmiddels mijn vriend geworden, immers heb ik al een aantal malen op zijn operatietafel mogen liggen voor diverse minder leuke ingrepen, maar het is een hele fijne arts, dat maakt alles minder erg zeg maar!

De afspraak bij de chirurg is kort en bondig, de blauwe draad met de twee knopen moet eruit, tja zoiets was te verwachten, het bultje gaat dan meteen mee, dat is logisch...en zo was ik vanmorgen om negen uur present ( na een prima nacht gehad te hebben) in het ziekenhuis. Natuurlijk was ik er wat eerder, maar werd om stipt negen uur geroepen, jazeker!

Ik trek mijn spijkerbroek uit en mag op de tafel plaats nemen, maar eerst mijn arts begroeten want ik beken eerlijk: als het niet “ mijn “ arts was geweest, had ik ook geen plaats genomen op die tafel, op zeker van niet! Afijn, de arts staat klaar met een spannende spuit en zegt: dit kan gemeen zeer doen, ben je ergens allergisch voor? Ik zeg nee hoor, dit op het gebied van verdoving dan vanzelf!

De spuit wordt in mijn buik gepland en dat valt alles mee, oké, het onderhuidse draaien was iets minder prettig maar zeker te doen! Mijn buik wordt prachtig roze gemaakt, en de arts prikt in mijn buik: voel je dit? Ehhh, ja dat voel ik hoor! Nog even wachten dan... een paar minuutjes later komt de scalpel mijn kant op, nou ja richting de buik dan!

Ik voel wat druk, maar dat is het dan wel...ondertussen praten we over van alles en nog wat, want zo’n arts is het, gelukkig wel want we kennen elkaar al jaren inmiddels en natuurlijk wil je dat niet kunnen zeggen, maar als het er dan toch over gaat kun je maar beter een heel goed contact hebben met iemand die een mes in je moet planten!

Hij is hartstikke geconcentreerd bezig en ineens komt er een hand omhoog, kijk: dat is de ene helft, hij laat een stukje blauw draad zien van pak ‘m beet, 3 centimeter. Ik zeg was dat alles? Nee zegt hij er zit nog een stuk, dit is de helft! De andere helft waar ook dat bultje op zat was iets lastiger te verwijderen, had zich genesteld in weefsel wat er natuurlijk ook uit moest!

Wil je het meenemen, vraagt hij, maar het ziet er zo ranzig uit dat ik zeg: ik zou het zo bij het museum af kunnen geven, maar ik laat het hier want al te fraai ziet het er niet uit! Hij grinnikt en vraagt de assistente om hechtdraad, oplosbaar, doorzichtig spul! Dat ziet er goed uit!

De boel wordt gehecht, wordt schoongemaakt en ik krijg mee dat ik “ als er iets is, hem weet te vinden” ook dat ik een kwartier daar moet blijven zodat ze zeker weten dat het niet spontaan gaat bloeden, maar dat gebeurde allemaal niet en zo, mocht ik vrij snel weer naar huis, zonder de hechting die 52 jaar in mijn buik zat en zonder bultje....met een grote pleister en oh heerlijkheid, ik word toch op een giga manier in de watten gelegd, manlief loopt, ik zit en weet je, zo wil ik best vaker een draadje weg laten halen ja, ook een blauwe met twee knopen!

Schrijver: An Terlouw, 26 februari 2019


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.0 met 2 stemmen 84



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)