Pukkie

Na schooltijd liepen Anje en ik gearmd naar mijn huis om daar te gaan spelen. Toen we door de achterdeur naar binnen stapten, zagen we op de keukenvloer een klein mandje staan. Van wie was dat korfje met pupje dat daarin lag te slapen?

‘Oh, die is vast voor jou,’ riep Anje.
‘Nee,’ antwoordde ik, ‘dat kan niet’, want zoiets kon ik na jaren zonder resultaat om een hondje te hebben gezeurd niet meer geloven. Voor iedere verjaardag en Sinterklaas mochten de kinderen uit ons gezin een verlanglijstje maken. Als het bijna 5 december was zat ik uren met mijn neus in de speelgoedfolders; zou ik een pop willen, of liever het mooie springtouw? Op de uiteindelijke selectie stond steevast een hondje op nummer een. Prachtige poppen, schaatsen, boeken en lekkertjes werden uitgepakt, maar nooit zat mijn grootste wens bij de cadeaus. Dat de pup in de keuken voor mij was, kon dan ook niet waar zijn.

Maar het hondje, een kruising van een herder met een dwergpincher nota bene, was wel degelijk voor mij en het was niet eens 5 december of mijn verjaardag! Ik mocht zelf een naam bedenken en omdat het teefje zo klein en fragiel was, werd het Pukkie. De lieve, bruine oogjes keken mij vaak vol verwachting aan: gaan we spelen? En dat deden we. Trouw liet ik haar uit aan een klein riempje. Ik knuffelde haar graag. En zo leefden we nog lang en gelukkig, dacht ik.

Helaas hadden de anderen daar een andere mening over. Als meisje van ongeveer 10 jaar wist ik nog weinig van het opvoeden van een huisdier en omdat we geen hek om de tuin hadden, liep Pukkie soms weg. De familie had er niet veel zin in, maar hielp dan toch maar weer mee om haar te zoeken. ‘Pukkie, Pukkie-hie!’ riepen we in koor.
Een ander probleempje deed zich voor als Pukkie loops was, want dan scharrelden reutjes uit de buurt rond ons huis en piesten tegen de muur aan.

Op gegeven moment kochten mijn ouders een nieuw bankstel: groene bekleding met leuningen van skai. De leuningen waren gemakkelijk met een doekje af te nemen, maar de bekleding was lastiger schoon te krijgen. En, och jee, Pukkie had op een van de mooie stoelen gekotst. Gelukkig wist mijn moeder het weer schoon te krijgen, dus wat nou probleem! Het leven was goed en omdat ik zo gelukkig was, lag ik die avond in bed psalmen te zingen. Ik hoorde dat er visite kwam (zeker om het nieuwe bankstel te bekijken) en dat de visite kort daarna weer wegging.

De volgende dag stond ik vrolijk op en liep naar beneden voor het ontbijt. Naast mijn bordje lagen drie zilveren rijksdaalders. ‘Die zijn voor jou,’ werd mij ijskoud meegedeeld, ‘want we hebben gisteravond Pukkie verkocht’.
Ik heb een groot rood kruis op de munten gezet, want het was bloedgeld, zilverlingen en ze toen in mijn spaarpot gemikt; Ik wilde ze nooit, maar dan ook nooit uitgeven.

Na jaren sleet het rode krijt van de rijksdaalders, net als het verdriet. Maar de teleurstelling toch heeft een verschrikkelijke knauw aan mijn vertrouwen in de mensen en mijn geloof in God gegeven, want waarom werd mij dit lieve hondje afgenomen en dat terwijl ik nog wel goddelijke dankliederen lag te zingen? Het doet nog zeer als ik eraan denk.

Pukkie kwam gelukkig goed terecht bij familie van onze buren en raakte na een tijdje zwanger. Op een zondag mocht ik met de buren mee om naar haar kleintjes te kijken. En oh, wat waren ze lief. Pukkie bleef waken bij haar kindjes. ‘Voorzichtig, want ze laat niemand toe bij haar puppies’, werd er gewaarschuwd. Maar ik mocht er van Pukkie best eentje oppakken en vasthouden. Toen ik met een kopje thee op de bank zat, hopte Pukkie op de bank en kwam gezellig naast mij liggen.

Misschien hadden mijn ouders wel spijt van het verdriet dat ze me hadden aangedaan. In dat geval was er maar één manier om het goed te maken en daar had ik een plannetje voor bedacht: mijn zus was wel eens nieuwsgierig naar wat ik in mijn dagboek schreef. Ik scheurde dus een bladzijde uit het dagboek en schreef daarop hoe verschrik-ke-lijk ongelukkig ik was en hoe erg ik Pukkie miste, MAAR dat het eventueel goed te maken was als ik een puppy van Pukkie kreeg. Ik verfrommelde het blaadje en legde het op het bureau van mijn zus neer, zodat zij dat ‘stiekem’ kon lezen…

Helaas werkte de tactiek niet.

Schrijver: La Plume, 21 mei 2019

wirwarhotmail.fr

hond pukkie waar gebeurd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 201