One World
Hoger kan je niet komen op het westelijk halfrond zeggen ze. Het zal. Het geeft alleen maar aan hoe de Amerikanen het hebben afgelegd tegen het oosten, daar gaat geen handelsoorlog nog iets aan veranderen.
Meer dan een miljard hardwerkende en steeds inventiever wordende Chinezen tegenover zo'n tweehonderd miljoen Amerikanen, alleen al getalsmatig een kansloze missie. Je hoeft geen profeet te zijn om het einde van de Amerikaanse eeuw te voorspellen.
One world. Ze wilden het eerst de Memorialtower noemen of zoiets, maar dat deed ze teveel aan het verleden denken. Teveel verleden, voor een land en een volk dat dat eigenlijk niet heeft, terugkijken voor mensen die maar één ding willen: vooruit.
Het
Maar hoe mooi, hoe indrukwekkend het ook is, én hoe je ook gegrepen wordt door de verhalen, het is net of het niet echt is. Ooit waren het er twee. Nu is het er nog maar één. Ooit kon je boven op het dak in vrijheid dat magnifieke uitzicht over Manhattan en de rest van de stad bewonderen, nu moet dat achter glas. Het is net of je er niet echt bij bent.
Gleich wie im Kino zei een vrouw eens toen ze live, pal voor haar neus een ontvoering meemaakte. Met het reële gevaar zelf overhoop gehaald geknald te worden. Maar ze beleefde het alsof ze in de film zat.
Woemi kan er kwaad op worden, op dat soort uitspraken en dat soort denken. Dat je eerst pijn moet voelen, moet zweten, huilen, van vermoeidheid zowat om moet vallen om het gevoel te hebben echt te leven, ze beschouwt me als een soort veredeld automutilant.
Misschien heeft ze gelijk. Waarom zou je niet met dezelfde overgave kunnen genieten van een zich gelijkmatig voortpruttelend barokstrijkje als van een fel, bewogen stuk uit de twintigste eeuw, waarom moeten er altijd dissonanten, onverwachte wendingen, stormen gevolgd door stiltes aan te pas komen?
Geen idee. Maar mijn wereld is hier, hier in de bergen, dat weet ik wel. Omdat ik niet alleen mag, én omdat ik niet alleen wil bevind ik mij in een bont gezelschap van liefhebbers. Toegegeven, niet iedereen is even gesteld op afzien. Enigszins zorgelijk wordt er vooruitgeblikt naar de zwaardere etappes. Door vroeg opstaan probeert de gids onweer te vermijden. Eén keer maakte ik mee dat de bliksem nog geen vijftig meter van me insloeg. Als ik wat pittiger had gelopen was ik er nu geweest. Ik kan me er dus wel in vinden.
Twee keer een dreigend dreunen en twee keer een vervelende pestpokkenbui. Dat is alles. We schuilen in een piepkleine hut, krijgen koffie en een onbestemde brij, polenta. Nou ja, zo gaat dat in de bergen: ogen dicht, mond open en eten maar, je hebt de calorieën hard nodig. Slapen doe je met z'n allen op een rijtje, op een slaapzaal, een matrassenlager. Én zodra de zon ondergaat wordt het koud. Eens in de drie dagen een schone onderbroek, een enkel shirt als reserve. Drie wc's voor vijftig man, alleen koud water, zelden iets van een douche.
Én de hele dag mensen om me heen. Ik luister, ik praat. Zuig verhalen in me op. Boeiende mensen met boeiende verhalen, een violiste, een triatleet, iemand met een trauma, een arts in opleiding waarmee ik natuurlijk eindeloos verhalen over de zorg kan uitwisselen.
We kijken naar een schitterende zonsondergang. Het wordt al gemeen koud maar toch blijven we nog even buiten. De bergen maken je zo nederig, ik probeer zoiets onder woorden te brengen. Ze staart zwijgend naar de geelgoud kleurende bergen.
' Weet je' zegt ze dan, ' de viool waar ik op speel heb ik ooit mogen overnemen van een oude violist, die niet meer kon. Eigenlijk wilde hij niet, maar zijn zoon drong erop aan.'
' Waarom dan?' wil ik weten.
' Omdat hij wilde dat zijn vader hem zou doorgeven, dat de muziek niet verloren zou gaan'
' En toen, hoe ging het, wat gebeurde er toen? '
' Hij was verdrietig natuurlijk, afscheid nemen van iets, van iemand waarvan je houdt doet altijd pijn. Ik heb toen wat voor hem gespeeld. '
' Wat heb je gespeeld? '
' Prokofjev ' Mooi, zo mooi.
' Wil je dat voor mij ook spelen, als ik afscheid moet nemen? '
' Nou je bent wel oud, maar zo ver is het toch nog niet mag ik hopen? Als ik zie hoe jij die bergen nog opvliegt ' plaagt ze me, en even, heel even maar strijkt ze met haar hand langs mijn arm.
' Dan speel ik voor jou ook Prokofjev ' zegt ze zacht.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: afscheid
Bergen
300
Geef je reactie op deze inzending: