Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

HARUKI MURAKAMI *

Deze naam blijft maar door m’n kop spoken. Hoe of wat, ik weet het niet, want ja als hond ben je slechts beperkt in je denkwijze. Nee, niet in denkvermogen, wij denken nu eenmaal anders. Het gekke van mijn situatie is dat ik sterk het vermoeden heb dat ik eerder een mens ben geweest. Vermoedelijk een vooraanstaand type, want niet iedereen leest Nakamura.
Ik zag z’n boeken in de etalage staan en wist gelijk daar ligt een link. Hoewel ik niet kan lezen, begreep ik het toch, dat het iets was wat bij mij hoort. Voor de duidelijkheid wij honden denken en ervaren dingen anders dan mensen. Ons geheugen zit anders in elkaar. Het belangrijkste deel is ons emotioneel geheugen. Iemand die me ooit heeft aangehaald en enthousiast geaaid zal ik niet gauw vergeten, en degene die me een schop heeft gegeven ook niet. Trouwens, in negen van de tien gevallen weet ik het type mens wel zo ongeveer in te schatten.
Wat ik zo loslopend door de stad doe? Ach een beetje zwerven, hier en daar nog wat lekker eetbaars meepikken. Gistermiddag nog een half ijsje gevonden, zal wel uit de handjes van een kind zijn gevallen.
Ja, ik begrijp uw vraag wel degelijk. Nee, er is niets aan de hand, mijn baasje houdt van mij en ik van hem. Hij verzorgt me goed. Heeft een tuin en als hij gaat werken, laat hij me los in die omheinde tuin en kan ik van de omgeving met name van de prachtige kersenbomen, de heerlijk geurende oleander en de rondom 'bevogelde' struiken genieten, Schaduwplekjes opzoeken en lekker luieren. Natuurlijk weet mijn baas niet dat ik toch een uitgang heb gevonden, vandaar mijn heerlijk illegaal rondstruinen.
Vrienden van mijn baas vinden mij een slimme hond. En dat hebben ze vermoedelijk goed gezien. Ik beweeg me soepel door het stadsverkeer. Snap de werking van verkeerslichten en een enkele keer als niemand het ziet druk ik zelf het knopje in om veilig te kunnen oversteken. Waar ik die kennis vandaan haal?
Vertelt u het me maar, maar zoals ik zeg, ik vermoed een belangrijk persoon te zijn geweest die veel wist.
Hoe het kan dat ik dat denk, geen idee, maar ik weet dat mijn gevoel mij niet bedriegt. Als hond heb ik een sterk emotioneel geheugen, terwijl ik me andere dingen slecht herinner. In de communicatie met mij baas zorgt dat soms voor verwarring. Als hij weer eens iets zegt wat net weer afwijkt van het standaard commando. Ach meestal begrijpen we elkaar wel, maar toch soms……. Mijn baas is een fijne vent met veel geduld en aandacht, beter kun je ze niet krijgen.

Maar goed, ik ben nu hond en ja, dan wil je ‘de wereld’ wel verkennen op een hondse manier. Dus niet alleen door de straten scharrelen, maar ook even naar het park. Teefjes besnuffelen en als ze meer willen dan ben ik daar niet echt vies van – integendeel. Helaas meestal zitten ze vast aan de lijn van een begeleider. Maar je hebt ook van die uitlaathonden, waarvan de begeleider, de moeilijke honden vast heeft en enkele volgzame types los laat lopen. Daar zit wel eens een leuk teefje bij dat soms ook wel zin in een avontuurtje heeft. Snappez vous?

Alhoewel het blijft ook opletten. Ik heb ze gezien van die echte zwerfhonden, die opgepakt worden en die je nooit meer terugziet. Gelukkig heb ik een halsband en penning en laten ze mij vooralsnog met rust. Ik probeer als ik die hondenvangers zie iets uit te stralen van ‘mijn baasje loopt een stukje achter me aan of iets vooruit’, en dat werkt erg goed.
Trouwens mochten ze mij toch oppakken, dan zijn mijn chip en penning, de vrijbrief om niet te verdwijnen. Ik word dan vermoedelijk naar huis gebracht en de baas krijgt een fikse boete. Dit moet ik natuurlijk zien te voorkomen, anders is het uit met mijn avontuurlijk leven.

Oei, door al dit geleuter was ik bijna de tijd vergeten. Ik zie op een digitale klok aan de gevel van een of ander gebouw dat het al drie uur is. Gauw naar huis, want de baas is rond half vier thuis. Hij heeft ‘s morgens vergadering bij een of andere krant en ‘s middags schrijft hij columns en verhalen voor z’n boeken.

Hij schrijft magisch realistisch, tenminste dat probeert hij mij duidelijk te maken. Ik snap daar niets van natuurlijk, maar voel wat hij bedoelt. Maar nu ik alles even overzie vermoed ik dat daar een link ligt met die boeken die ik in de etalage van die winkel zag liggen.

Is mijn baasje misschien Haruki Nakamura? Dat zal toch niet waar zijn – gewoon veel te magisch realistisch toch?



*eindelijk eens een boek van alom geprezen Haruki Nakamuri gelezen. Onze huidige ‘magisch realistische’ tijd en dito weer leent zich er uitstekend voor. Het boek ‘Mannen zonder vrouw’, is een bijzonder boek, met een bijzondere schrijfstijl.
Bizarre verhalen, die je toch nieuwsgierig maken en uitnodigen verder te lezen. Of het een goed boek is? Smaken verschillen, mijn mening doet er niet echt toe. Het gaat om uw eigen mening en die wil ik niet beïnvloeden.
Ik zal niet dolenthousiast al z’n boeken gaan aanschaffen. Maar mocht ik op de rommelmarkt er eentje zien liggen, dan zal ik hem zeker kopen. Hij heeft dus bij mij toch een bepaalde blijvende nieuwsgierigheid gewekt.
Dit verhaal is er een geïnspireerd bewijs van – 27-8-2019.

Schrijver: catrinus, 27 augustus 2019


Geplaatst in de categorie: filosofie

2.0 met 1 stemmen 99



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
29 augustus 2019
Dat zal Quispel zeker doen. Ik moet de verhalen nog een beetje laten sudderen. Het is een wonderlijk wereld waar je instapt zonder houvast. Er zit niet een kop en staart aan het verhaal(tenminste in dit boek), maar het heeft wel iets aparts - het'magische'. Het gaat heel wat stappen verder dan bijvoorbeeld het boek van Carlos Ruiz Zafón 'De schaduw van de wind' met z'n vervolgen, die iets surrealistisch hebben, maar echt prachtig zijn en een afgerond verhaal.
In dit verhaaltje heb ik er toch een soort van een kop en staart aan proberen te breien en een heel klein miniem snufje Murakami proberen mee te geven.
Naam:
Ton Hettema
Datum:
28 augustus 2019
Ja, beste Quispel, je bedoelt natuurlijk Haruki Murakami?! Je baasje is iemand met een eigen complexe belevingswereld, wiens boeken in bepaalde kringen heel populair zijn. 't Zijn fantastische verhalen die je meevoeren naar een wonderland vol bijzondere en eigenaardige personages. Alleen z'n laatste boek (de moord op commendatore) heb ik nog níet gelezen. Alle andere wel. Geef hem een stevige poot van mij..
Naam:
catrinus
Datum:
28 augustus 2019
Waar Nakamura staat moet natuurlijk Murakami staan. Wat een domme fout en de enige Nakamura die ik mogelijk ken is Keito Nakamura - een voetballer van FC Twente. Laat nou die voornaam Keito wel weer in het boek voorkomen. Rare vergissing, want zo'n voetbalfan ben ik ook weer niet. Sorry voor de, verwarring opleverende, vergissing - iets te veel magisch surrealisme.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)