WAT ZEG JE DAN

Ach wat kan de herfst soms toch mooi zijn. Al die kleuren en als de wind zich gedeisd houdt en de regen wegblijft, dan is de herfst mijn favoriete seizoen. Gisteren ook weer genoten in het bos. Zag nog een ringslang. Eerst dacht ik dat iemand een riem of zo had verloren, maar toen hij z’n koppie omhoog stak en z’n tongetje naar me uitstak was het duidelijk. Het was een best grote, van zo’n meter. Ach je ziet en beleeft zoveel in het bos.

Even later kwam een flink uit de kluiten gewassen, netter gezegd, een goed bedeelde vrouw me tegemoet met een teckel. Zo’n eigenwijs en nieuwsgierig hondje. Zo eentje die meent alles maar te kunnen doen en te mogen, niet bang en meestal een en al neus. Als je even niet oplet zitten ze weer in een of ander hol achter een konijn of weet ik wat aan. ‘Goeiedag mevrouw, lekker weertje hè.’ ‘Zeg dat wel, dit zijn de mooiste dagen van het jaar toch?’ ‘Ben het helemaal met u eens.’ ‘Wat voor hond heeft u daar?’ Ze wees naar Bennie, mijn kruising Sint Bernard, een echte goedzak. Ik legde uit dat het een logeetje betrof en dat de twee herdershonden van mezelf waren.

‘Wat is er met die hond!? Volgens mij is hij doodongelukkig, Echt, ik zie het, ik voel het.’ ‘Nou wees maar niet ongerust mevrouw, het beestje voelt zich prima.’ ‘Maar beste man, ik lees het in z’n ogen, z’n kop, die hangende oren, echt hij is doodongelukkig.’ ‘Echt niet mevrouw, dit soort honden heeft nu eenmaal van die hangende oogleden en hun oren hangen altijd.’ ‘Nou meneer ik heb jarenlang een hond gehad, ik zou zweren dat hij ongelukkig is.’ ‘Wat voor honden waren dat mevrouw?’ ‘Beste man, ik heb m’n leven lang teckels gehad. Dit is al mijn derde.’

O God dacht ik, het is weer zover, weer zo’n eigenaar die erg veel op de hond lijkt. Het zal ook niet. Ook al leek ze uiterlijk meer op mijn Bennie, qua gedrag kwam ze typisch teckelachtig over. Stronteigenwijs, nieuwsgierig, vasthoudend, een bijtertje, zo eentje die gelijk wil hebben of het krijgen – een doordrammertje. Mensen kiezen nu eenmaal een hond die bij hun past. Ach iedere mens houdt nu eenmaal, stiekem, toch heel erg diep in z’n binnenste, best wel veel van zichzelf. Daarom kiest hij onbewust voor een hond die zijn karakter weerspiegelt.

Daarom heb ik dus misschien ook wel herdershonden. Misschien wil ik stiekem wel een beetje stoer overkomen, zonder het te zijn, en ik ben net zo trouw en aanhankelijk denk ik. Even voor de duiding; ik ben het baasje van een Tervuerense en een zwarte herderkruising. Nee, een Duitse herder wil ik niet, niet altijd betrouwbaar en vaak door– en opgefokt. Die van mij zijn net als ik, lief, braaf, trouw zonder een greintje agressiviteit, heel soms ietsje ongeduldig. Geloof me, in de meeste gevallen klopt de theorie dat de baas en hond op elkaar lijken.

Uitzonderingen bestaan vaak uit mensen die graag zouden willen zijn als hun hond en dan eentje kiezen die totaal niet bij hun past. Kleine mannetjes met rottweilers of pitbulls – kijk daar maar voor uit. Combinaties die op het oog niet passen, doen dat vaak ook niet. Uw gevoel bedriegt u echt niet.

Maar het gevoel van die dame bedriegt haar wel. Bennie zit prima in z’n vel en heeft nu eenmaal een aandoenlijk soms ietsje treurige blik in de ogen. ‘Beste mevrouw, ik kan u verzekeren de hond voelt zich prima, hij heeft het me zelf verteld.’ ‘Hoe bedoelt u – zelf verteld.’ ‘Nou, hij vertelt me als er iets is. Ik kan zijn en hij kan mijn gedachten lezen.’
‘Ja, ja, maak mij wat wijs.’

Ach, ik moet u lezer eerst even vertellen dat de eigenaar de hond heeft geleerd, om als hij zegt; ‘wat zegt die dan,’ te blaffen en dan krijgt hij een brokje of iets lekkers. Zoiets is even leuk, maar na een poosje blaft de hond als hij zelf wat lekkers wil; en als je daar op in gaat, ben je verloren. Dan heeft hij een nieuwe regel. Ook bij mij is dat gelukt. Ik zat naar de halve finale van de Champions League te kijken en de slimmerik bleef blaffen tot ik hem eindelijk stil kreeg door hem iets te geven.

‘Mevrouw let op, anders gelooft u het toch niet. Bennie, voel jij je gelukkig en tevreden?’ vroeg ik de hond. Hij keek me aan en ik hem. Even een kleine stilte en toen zei ik: ‘Kom jongen, niet zo verlegen – wat zeg je dan?’ Even dacht hij na en toen: Woef, Woef! ‘Ziet u mevrouw, zo praten wij met elkaar. Hij voelt zich happy.’
‘Ongelooflijk, dit heb ik nog nooit gezien. Kunt u mij dat ook leren?’ ‘Het blaffen bedoelt u?’ ‘Natuurlijk niet, grapjas!’ ‘O, nou, wat de rest betreft, begreep ik van u, dat u een hond al goed kon lezen en aanvoelen. Ik kan u dus niks meer leren en met teckels gaat dat sowieso erg moeilijk – zo eigenwijs hè.’ ‘Ja, ja dat klopt,’ beaamde ze.

Ondertussen dacht Bennie: Hé, waar blijft mijn brokje en blaft nog eens. En even later nog eens: Woef, woef!
‘Wat vertelt hij u nu dan?’ ‘Ach, misschien moet ik dat maar niet vertellen.’ ‘Doe toch maar, ik ben wel nieuwsgierig.’ ‘Nou, het is iets persoonlijks en gaat over u.’ ‘Over mij?’ ‘Ja, hij vertelt me net dat ik u moet inlichten over uw ogen.’ ‘Over mijn ogen?’ ‘Ja, hij zegt dat hij voelt dat u alles niet zo helder meer ziet. Ik zou toch de opticien even raadplegen, als ik u was. Bennie liegt nooit.’

hond eigenwijs gedac eigenwijs gedachten lezen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 152