Een bijzondere Kerstmis. Deel 1

Het was van zijn gezichtje af te lezen, een groezelig snoetje met strepen rond zijn mondje, alsof een wasbeurt een paar weken waren overgeslagen. Zijn haartjes stonden stijf van het ongewassen gebeuren en wanneer je blik naar beneden dwaalde, zag je aan zijn haveloze spullen dat het jochie het bar slecht had. Zo kun je geen toneelspel spelen in elk geval. Het kind mocht dan te armoedig zijn om naar te kijken, zijn ogen, daar werd je blik als vanzelf naar toe getrokken, ogen zo klaar, zo duidelijk, zo prachtig mooi dat het leek alsof: zijn ziel erin gespiegeld werd. Het joch keek me aan, als voelde hij m’n blik, sloeg zijn oogjes neer en ik zei, wel kleine man, wat doe jij hier in de kou en ben je alleen? Het kind blikte omhoog, keek om zich heen of ik het ook echt tegen hem had en toen bleek dat er verder niemand was, zei hij schuchter maar dapper, ja ik ben hier alleen, maar ik ben al groot genoeg hoor? Ik vroeg hem: groot genoeg waarvoor dan en hij zei: mamma kan hier niet zijn nu, ze hoest heel erg maar we moeten eten en dus moet ik hier staan, ehh ik vind het niet erg hoor. Pas dan valt me de kartonnen plaat op die hij omgekeerd onder zijn armpje heeft.

Wat staat er op dat bord vent, vroeg ik hem en terwijl hij het bord met ook al groezelige handjes omdraaide zodat ik de voorkant kon zien, las ik: voor €0.05 zing ik een Kerstliedje.......
Ik keek het ventje aan en vroeg, kun je zingen knul, een parmantig: jazeker wel, ik ken alle Kerstliedjes want dat heeft mamma me geleerd... lang nadenken hoefde ik niet, zing jij voor mij dan eens “ de herdertjes lagen bij nachte” en het kind begon.....
Loepzuiver klonk het jongensstemmetje door de winkelstraat, geboeid luisterde ik en met mij, bleven steeds meer mensen stil staan om naar dat heerlijke kereltje te luisteren, die in lompen en met een vies snoetje, vuile handen eveneens een Kerstliedje liet horen waar alle mensen kippenvel van kregen.

Toen het ventje klaar was met zingen, geen woord overslaand ook nog, werd er een applaus gegeven, waar hij rood van werd, tijdens het zingen had hij met zijn oogjes dichtgestaan, niet mee gekregen dat er zeker honderd mensen stonden te luisteren.
Het blikje, waar vast en zeker soep in had gezeten, ging rap van hand tot hand, niet alleen muntjes, zelfs papiergeld kwam erin....het joch blikte verbaasd naar de inhoud, had zoveel geld nog nooit bij elkaar gezien.....

Morgen kom ik hier weer, zei hij tegen de winkeleigenaar die was komen kijken waarom er zoveel mensen bij hem voor de deur stonden, de man keek mij aan en zei, ik heb een veel beter plan, het is zo koud, je kunt zo prachtig zingen, dat ik het geweldig zou vinden als je morgen binnen in de winkel zou komen zingen. Het joch straalde en zei: dat vertel ik mamma en ik kom morgen!

De man knipoogde naar hem, daarna naar mij en ging zijn winkel weer in. Ik bleef achter met de kleine man en vroeg, is er behalve je mamma nog iemand thuis! Nee zei de kleine baas, alleen mamma en ik...hoe laat moet je thuis zijn vroeg ik hem en hij antwoordde: als de lantaarns aangaan, een vlugge blik op mijn horloge liet zien dat dit niet zolang zou duren, maar zei de kleine ondernemer, ik moet wel iets te eten voor mamma meenemen, want er is niets meer in de kast!

Kom snel mee, zei ik hem, mijn eigen boodschappen vergetend, en trok hem mee naar de eerstvolgende supermarkt, snel vulden we een mandje met de eerste behoeften en namen ook wat lekkere spullen mee, wat fruit, melk, brood, boter, kerstbrood, chocolade ( ik zag zijn oogjes stralen) weet jij nog iets kleine kerel, vroeg ik en hij schudde nee....wilde het blikje met geld aan me geven maar ik zei: hou dat maar stevig vast, de boodschappen betaal ik, want je zong zo prachtig dat ik vergeten ben er iets in te doen....

Na het betalen en inpakken van de spullen, vroeg ik hem, ik ga je thuisbrengen, wijs jij me de weg en parmantig stapte hij naast me, tot we in de donkere straat kwamen waar hij stopte en wees:daarboven woon ik, u moet wel veel trappen op hoor...we kwamen in een tochtig trappenhuis en zeulden vier trappen op, foei wat een toer...achter de deur klonk gehoest en de knul zei: mamma hoest nog steeds, waarop ik zei, dat duurt niet lang hoor, ik heb hoestdrank meegenomen! Een dankbaar snuitje was beloning, een zacht: ben jij daar Remy? Ik blikte naar beneden en zei, oh ik wist je naam niet eens....mooi!

De deur ging open en de mamma van de kleine zanger stond gebogen van het hoesten in de deuropening, verbaasd kijkend naar haar zoon en de vreemde dame naast hem....de bijna lege ruimte achter haar liet me beseffen dat hier echte armoede heerste...ik vertelde haar dat ik Remy had zien staan en hem voor me liet zingen, dat er zoveel mensen hadden staan luisteren, geboeid door zijn loepzuivere stemmetje en dat de eigenaar van de winkel hem had gevraagd voortaan binnen te komen zingen!

Remy gaf het blikje met geld aan zijn moeder en ik gaf de tas met boodschappen aan haar, vragend wat ze verder misschien nog nodig had! De tranen rolden over haar wangen, dolblij dat ze wat te eten hadden, want er was inderdaad niets! Ik maakte snel het flesje hoestdrank open en gaf haar een lepel, vulde de ketel met water om die op te warmen en zo een kom thee te maken, samen met wat broodjes was het een koningsmaal! Ik zei haar, morgen kom ik terug, thuis weten ze niet waar ik blijf, maar morgen kom ik terug en dan moet u me echt uitleggen waarom u hier zo woont, goed?

Een dankbare blik omhoog en een zacht: dank u wel, tot morgen. Remy zei, dank u wel mevrouw en tot morgen, ik ga om 12 uur naar de winkel, ik lachte naar hem en zei, dan kom ik naar je toe om een uur om vijf! Met een pakje brood. Tot morgen allebei!