Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

OP DE KAST

Het is misschien een merkwaardig verhaaltje wat ik nu ga vertellen, maar daarom niet minder waar.
Bij aankoop van onze huidige woning hebben we destijds ook de kasten van de verkopers overgenomen – lekker makkelijk. We konden onze spulletjes er gelijk in kwijt. Handig alles gelijk op z’n plek, denk je dan.
Nee dus, eerst moest er verschoven worden en verplaatst. Ook al staat mij alles naar de zin, de vrouw wil er toch weer een eigen ‘touch’ aan geven. Ach ik snap dat wel, je wilt het toch zo snel mogelijk je eigen huisje maken. Zo begrijpelijk allemaal. Heel belangrijk voor vrouwen – vermoedelijk komend vanuit die primitieve oer vrouwelijke nesteldrang.
U begrijpt het, ik ben een doorsnee begripvolle man – heel meegaand – voor de lieve vrede. Nee, echt ik moet zorgen dat ik haar niet de kast op jaag, want haar er af krijgen is een helse klus.

Maar goed het oude jaar is nog amper koud en het nieuwe heeft nog maar net het levenslicht gezien of zij vindt dat de inrichting weer anders moet. Ze had destijds een kast met de zijkant tegen de muur gezet, als een soort van kamerscherm. Prima, kon daarachter mooi een bureau met de computer staan. Op zich best wel handig. Maar goed in de praktijk blijkt, waar ik haar al voor had gewaarschuwd, dat het veel daglicht wegneemt wat de kamer invalt. Echt, ik ga dan achteraf, zeker niet zeggen: ‘zie je wel ik had gelijk,’ want dan zit ze zo op die torenhoge kast. Nee, ik begrijp dat vrouwen het eerst moeten zien en ervaren hoe iets in de praktijk werkt.

Ze zitten wat dat betreft iets anders dan de man in elkaar.
Begrip, begrip, begrip daarvoor.
De kasten kwamen van die AH zaak onder de meubelgiganten IKEA. Eigenlijk niet een helemaal kloppende vergelijking. Bij IKEA kun je bijna alles op meubelgebied krijgen, maar daar is het vaak wel echt goedkoop. Het waren van die Billy kasten. Praktisch met half glazen en half dichte deuren – maar weinig karakter. Dus je kunt achter de glazen deuren de boeken neer zetten, die nog iets vertellen over de bewoners van de woning. In die moderne toonzaalinterieurs is alles achter gesloten deurtjes opgeborgen, ze vertellen dus niets over de bewoners. Misschien hebben ze gewoon ook niets te vertellen.
Maar goed terwijl ik over het land liep met mijn honden, ging mij mobieltje: ‘Kun je even helpen. Neem de keukentrap maar mee.’ ‘Oei, wat is er aan de hand, wat is er gebeurd?’
‘O niks bijzonders, ik zit boven op de kast, en kan er niet af!’ U moet weten, mijn vrouw is een behoorlijk geëmancipeerd type en vrij ondernemend van aard.
Soms een werkelijk levensgevaarlijke combinatie.

Wat had ze gedaan. Ze wou de Billykast verplaatsen, want ja dat daglicht werd dus toch inderdaad iets te veel geblokkeerd. En bedacht dat zelf maar even uit te voeren, zonder mijn deskundige adviezen.
Ons woonkamer heeft een erg laag plafond. Lekker praktisch in verband met de stookkosten. Maar de Billykast met opzetkastje past er maar net in en zat een beetje klem.
Zij (verdraaid lenig op haar 71ste) was op de ernaast staande zware metalen archiefkast gekropen om als eerste die opzetkast er voorzichtig af te halen. Tot zover heel verstandig en goed doordacht.
Echter het probleem ligt iets daarvoor. In de manier waarop ze op die 1.60 meter hoge archiefkast was geklommen. Dat had ze gedaan door zich van de bureaustoel af te zetten en er zo op te klimmen. U voelt het al aankomen, een beetje moderne bureaustoel heeft wieltjes en inderdaad, door de afzet was het stoeltje weggerold en daar zat ze dan boven op de archiefkast met die bovenbouwkast op haar schoot. En ja die archiefkast is en was griezelig hoog voor iemand van haar leeftijd, en niet te breed – vandaar de noodoproep.

Een geluk bij een ongeluk is, dat ze haar mobieltje bij zich had en mij kon bellen. Meestal is de telefoon zoek. Een terugkerend probleem. Het werkt niet zoals met de hondjes – als je die roept, willen ze nog wel eens komen – telefoons niet. Goed dit probleem heeft ze opgelost met een tweede telefoon. Dan kan ze de vermiste telefoon bellen en lokaliseren. Geniaal toch?!?!?
Dat ene toestel, het oertype, waarmee je alleen kunt bellen en sms’en heeft ze altijd bij zich. Het probleem is dat als ze onderweg iets moois ziet – een bijzonder vogeltje, plantje, paddenstoel, ree of vos; ze achteraf weer zegt had ik die andere telefoon maar bij me gehad.

Dat ding heeft een kapitaal gekost en bezit alle toeters en bellen die je maar kunt wensen – kan ooit van pas komen. Maar ze neemt hem alleen mee als ze de grens overgaat van de op enkele kilometers afstand liggende provincies Groningen en Drenthe – dus bijna nooit.
Geen probleem, ik gun haar zo’n toestel. Ze is namelijk niet zo’n vrouw die behangen moet worden met juwelen. Zo’n type dat schreeuwt om aandacht. Want laten we eerlijk zijn, ze hebben er niets aan als ze het spul dragen, ze kunnen niet constant voor de spiegel staan toch, om zichzelf te bewonderen.

‘Pas op hè, meisjes denken nu eenmaal heel anders dan jongens,’ dat is de een van de wijste lessen die ik van mijn moeder heb meegekregen. Ik was dus op de toekomst voorbereid.
Maar goed ik kom op de plek des onheils met de trap en natuurlijk de telefooncamera in de aanslag. Want ik zal eerlijk zijn, als iemand haar op de kast kan krijgen ben ik het wel, maar het er weer afkrijgen duurt soms een eeuwigheid, dus dit zou een uniek plaatje zijn geworden. Helaas toen ik binnen kwam zei ze triomfantelijk: ‘Te laat, het is me gelukt, ik ben er weer af, berg je toestel maar op.‘

Echt ik heb mij vrouw nog nooit zo snel weer van de kast af zien komen – het kan dus wel.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 7 januari 2020


Geplaatst in de categorie: humor

2.3 met 3 stemmen 124



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
14 januari 2020
Geweldig en heel graag met een grote glimlach gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)