GENERATIERAVIIJN

In mijn jeugd begon het echt een beetje schrikbarende vormen aan te nemen – de generatiegreppel groeide uit tot een echte generatiekloof. Eerlijk gezegd, ook ik had er last van. Niet dat ik nou in gedrag zo vreselijk afwijkend was; nee dat niet echt, ik heb geen hasj gerookt en dergelijke. Om eerlijk te wezen, ik was er een beetje huiverig voor, want een jongen in onze klas werd in het examenjaar door het intensieve gebruik van dat spul opgenomen. Douwe was de kluts even kwijt geraakt. De klas was diep geschokt.

Voor de duidelijkheid op onze christelijke school begreep meer dan de helft niet waar het over ging. Het was iets wat buiten hun comfortzone viel. Terwijl het natuurlijk in de steden al volop werd gebruikt. Na afloop van het eindexamen, dat in Leeuwarden werd gehouden en nadat we in een of andere beruchte bar daar, een pilsje ter afkoeling namen, begreep ik pas wat er gaande was.
Ik begreep dat enkele van de leerlingen daar vaker kwamen en de verhalen kwamen naar boven dat als er een inval van de politie plaatsvond – de hele hasjhandel verdween in een luik achter de bar, waar natuurlijk een kleed over lag of enkele enorme biervaten op werden gezet. Ik kwam daar nooit, had het geld niet om er te komen en ook niet om er eventueel wat van te gebruiken.

De kloof bestond bij mij uit het feit dat mijn haardracht lang was, het enige recalcitrante wat ik tot mijn beschikking had. Een ware hel voor mijn vader. Mijn veel oudere broers behoorden nog net tot de degelijke brave conservatieve generatie, die nog braaf de eeuwenoude voorgeschreven paden en tradities volgden – huisje, boompje, beestje.
Maar goed, mijn generatie was ietsjes minder volgzaam, mede door de opkomst en ontploffing van de muziekcultuur en – industrie en de gevolgen daarvan.
Het kroost van mijn generatie echter was weer redelijk braaf in verhouding tot hun ouders, wij dus. Ach er verdwaalde wel eens even eentje in een of andere Bhagwan sekte of aan de spuit, maar nee ik noem die generatie altijd maar gekscherend de ABBA generatie. Braaf en onschuldig en behoorlijk suf.

Nee, geen gezwam verder over toen, ik maak gelijk maar de sprong naar tegenwoordig. Ik zag tot mijn verbazing dat er kinderen op de middelbare school, tegenwoordig pizza’s en patatjes kapsalon en weet ik wat wel niet aan eten, op school lieten bestellen. Ik hoorde de directeur de leerlingen uitleggen dat dat echt niet meer kon. Dit nadat een pizzakoerier de school binnen was gegaan op zoek naar lokaal 11, voor het afleveren van een bestelling. Eentje had zelf kleren laten bezorgen. Lachwekkend maar waar.
Dit is pas een generatiekloof en als je dat nog eens stapelt op het feit dat de jongelui (echt jong dus, tussen de 12 en 18) elkaar met messen te lijf gaan en nog steken ook. Zelfs in zo’n keurig gat als Drachten, waar nooit iets gebeurt. Dan begrijp je dat we hier intussen met een echt ravijn te maken hebben.

Ik vraag me af hoe kan het dat die jeugd zoveel geld heeft te spenderen? Ik kreeg destijds 5 gulden van mijn moeder ( oei, mijn vader had het eens moeten weten) en vulde dat zelf aan met het in de zomer verdiende vakantiegeld. Kon ik enkele pilsjes in het weekend kopen en verder niks.
Natuurlijk besef ik ook, dat de tijden zijn veranderd en kinderen hun mobieltjes en dergelijke moeten betalen. Maar zijn die ouders blind? Of stoppen ze hun maar wat geld toe, zodat ze maar even van ze af zijn, na een dag hard werken. Het lijkt er verdraaid veel op en dan maar met de beschuldigende vinger wijzen naar de onderwijsinstellingen. Nee, de huidige generatiekloof is nog nooit zo diep en groot geweest. De ouders hebben blijkbaar te weinig inzicht op wat er op sociale media afspeelt – waar hun kids door worden beïnvloed. Helaas, dat is nu eenmaal een taak wat de ouders op zich moeten nemen. Geen judashouding aannemen – het zijn jullie kinderen, weet wat ze doen.

Ik heb gemakkelijk praten zonder kinderen, maar het lijkt me toch de enige manier om het in de gaten te houden.
Ach, mijn vader heeft amper een woord met me gewisseld mede om mijn lange haar. Maar mij moeder had alles redelijk onder controle. Ze wist meestal wel waar ik uithing tijdens mij kwetsbare jaren. Daar ligt het probleem, iedereen is misschien te veel met zichzelf bezig. Presteren om bij te blijven, carrière, nevenrelaties en dergelijke. Iedereen wil alles tegenwoordig.

Ach mijn pa wilde niet zo veel – het enige was, dat ik naar de kapper zou gaan voor een opgeschoren koppie en dat ik een brave kerkganger zou worden. Echter ik wilde graag een klein beetje onopvallend zijn op school.
Helaas met mij is het niet goed gekomen. In een kerk kom ik niet meer. Toch heeft mijn vader postuum gedeeltelijk zijn zin gekregen, ik heb nu weer een normaal kort kapsel en heel soms meen ik hem in mijn dromen wel eens om een hoekje te zien gluren met een half duimpje omhoog. Echt, hij is eigenlijk de beroerdste niet.

O ja, met Douwe is het wel goed gekomen. Hij slaagde wonderwel voor het eindexamen en werd later een brave eerbare onderwijzer.