ZO RIJK EN TOCH ARM.
Wanneer ben je rijk en wanneer arm. Ach, ooit heb ik er eens iets over verteld in mijn verhaaltje ‘Rijk’. Best wel een aardig verhaaltje volgens mij, het ging over een zenmeester en zijn leerling – wat voor sommigen misschien wat te vaag was; te zweverig.
Dus laat mij nu dan maar iets uit de dagelijkse praktijk vertellen. Zoals u uit mijn eerdere verhaaltjes misschien hebt kunnen opmaken is, dat ik als ‘tijdverdrijf’ onder andere soms op hondjes pas. Hondjes die tijdens de vakantie niet mee mogen, en waarvan de eigenaren ook niet willen dat ze in een pension komen, waar ze enkele weken met weinig aandacht, hoopvol zitten af te wachten of de baas en wanneer die ze weer komt ophalen.
Nee, bij mij komen ze in een huiskamer waar ze een eigen plekje mogen zoeken, op de bank, in een mandje of bij mij op schoot. U begrijpt dat ik ondertussen echt besef wat voor een bijzonder wezen een hond is. Hij is een spiegel van en voor de mens en hij begrijpt ons meestal beter dan wij ons zelf. Denk maar eens aan de verschillende soorten hulphonden die bij ons aandoeningen kunnen herkennen en voelen aankomen, die wij zelf niet voelen. Echt onvoorstelbaar, maar waar.
Ik snap dat mensen zo’n wezen een goed opvangadres gunnen en bij mij komen omdat ze er zelfs niet eens extra voor hoeven te betalen. Ik hou van die beesten, maar voor de duidelijkheid, gratis doe ik het natuurlijk niet – ik ben misschien wel goed maar niet gek. Dus vraag ik toch een bepaalde, ik mag wel zeggen, vrij lage vergoeding. Nu kom ik zo langzamerhand ‘to the point’.
Soms word je overrompeld door een vraag van iemand, waarvan je de ogen wijd open gaan staan van verbazing. Als ik een stripfiguur zou zijn, zouden er meerdere uitroeptekens en vraagtekens boven mijn verbaasde hoofd worden geplaatst.
Het feit is namelijk dat juist de gegoede burgers soms de moeilijkste mensen zijn. Ooit eens een psychiater als klant gehad die weer eens zijn hondje langs kwam brengen. Een prima hondje – en die man kwam met de vraag of ik tijdens zijn verblijf ook even met het hondje naar de trimmer kon. Na een poosje dit te hebben overdacht, deelde ik hem mee dat dat niet kon, er waren meer logees en die kon niet zo maar zonder toezicht alleen achterlaten. Soms kan mijn vrouw mij waarnemen, maar niet altijd. Maar goed ik heb de beste man het een en ander toegelicht en uitgelegd. Meneer de psychiater was verbolgen. De man wiens hoofd vermoedelijk, gezien z’n opleiding en ervaring, rijk gevuld zou moeten zijn aan inlevingsvermogens en dergelijke vaardigheden, kon er geen begrip voor opbrengen.Ik heb hem nooit weer gezien.
Vorig jaar had ik iemand die z’n lieve maar moeilijke dalmatiër weer eens langs bracht voor een langere periode omdat ze in hun tweede huisje midden in Frankrijk weer bezig moesten met de verbouw, om het klaar te krijgen voor de vakantie of de verhuur.
Het schijnt in hun kringen gebruikelijk of een hobby te zijn, er een tweede woninkje in een vakantieland op na te houden. Mooi toch als dat kan. Een jaar eerder hadden ze de duurste droomvilla (de enige in het dorp) gekocht, die al enige tijd te koop stond omdat niemand in de wijde omtrek het aankoopbedrag kon ophoesten. Dit jaar heb ik de tarieven na tien jaar iets verhoogd, iedereen had er begrip voor en sommigen zeiden zelfs: had je veel eerder moeten doen. Maar goed, de hond werd weer af en toe voor een langere periode gebracht, naar volle tevredenheid. Vorige week kreeg ik een verzoekje of het mogelijk was om toch weer het oude tarief voor hun te hanteren, want de verbouwing viel tegen en de hond moest hier nu vaker naar toe, voor een logeerbeurt. Beste mevrouw heb ik gemaild – uw hond moet hier niet naar toe, hij mag hiernaar toe, zelfs na uw uiterst merkwaardige verzoek, blijft hij welkom, ik beschouw het maar als niet gedaan. Ik heb ze uitgelegd waarom ik mijn tarief blijf hanteren en zelfs voor hun geen uitzondering kan maken.
Natuurlijk maken we wel uitzonderingen. Iemand waarvan ik merk dat die het moeilijk kan betalen, geef ik soms ongevraagd korting en in een enkel geval is mijn vrouw bereid het hondje van een gehandicapte oudere mevrouw gratis een plekje bij ons aan te bieden, mocht ze plotseling overlijden. Nee. Ik vertel dit niet om mezelf op de borst te kloppen, maar vergeet niet dat die hondjes, wezentjes zijn die zich een plekje in ons hart hebben weten te veroveren. Het is dan ook weer slikken als ik soms moet zeggen dat de hond niet weer kan komen, omdat hij te oud is en de plas en poep in huis laat lopen. Ook raar trouwens dat mensen zo’n hondje nog durven langs te brengen. Sla dan eens een keer een vakantie over uit liefde voor je maatje.
Vorige week belde een oude mevrouw om haar poedel weer op te komen halen. Het beestje was denk ik naar mensenjaren omgerekend nog iets ouder dan zij. Haar verhuizing was wat uitgelopen, er moest nog wat geverfd worden en ze was erg moe. ‘Ach ik breng hem wel even thuis,’ zei ik. ‘Dank u, echt heel erg aardig van u.’ Ze moest nog wat geld bijbetalen, wat ik zogenaamd vergat. ‘Wacht zei ze, ik moet nog bijbetalen.’ ‘Het is wel goed zo,’ zei ik. ‘Verdorie, wil je ruzie met mij!’ Het lieve arme mensje gaf mij het bedrag met een rijkelijk dikke fooi.
Wie er nu echt rijk is en wie arm, is vaak zo moeilijk te zien.
Inzender: C.A. de Boer, 25 januari 2020
Geplaatst in de categorie: moraal
arm
170
Geef je reactie op deze inzending: