Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over natuur

ONTROEREND MOOI

Komt mijn vrouw vanavond, nadat ze haar hondjes zo tussen de buien door even snel heeft uitgelaten, aanzetten met een klaverblaadje.
‘Kijk,’ zei ze, ‘moet je eens zien. ik heb hier een klaver-blaadje, wist je dat die zich ‘s avonds ook te ruste leggen?’

Natuurlijk wist ik het niet, zo in het half donker wandelend let ik hoofdzakelijk op of ik mogelijk ergens over kan struikelen – een molshoop, een weggewaaide tak van de naburige bomen langs het weiland of over een voor de voeten lopende, niet oplettende hond.
‘Wat heb je daar dan?’ Ze liet me het klaverblaadje zien en ik dacht even met een misvormd exemplaar te maken te hebben. De twee buitenste handjes van het klavertje hadden zich naar elkaar toe gevouwen en het derde bovenste handje had zich er boven gebogen als een soort van beschermend afdakje. Ik vroeg: ‘Is dit een misvormd exemplaar of zo?’ ‘Nee, natuurlijk niet,’ zei ze, ‘dit doen ze allemaal. Wat is het toch bijzonder, hè.’

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen, niet zo gedetailleerd op dat soort processen te letten, er is dan ook geen bioloog of zo aan mij verloren gegaan. Wel had ik gezien dat de madeliefjes, de ijsbloemetjes en andere bloemetjes ‘s avonds, zo richting de nacht of sommigen al zelfs met een beetje regenachtig weer, hun wimpers voor hun ogen lieten zakken, maar van de klaver had ik het nog nooit zo gezien. Ach zo zie je maar, we zijn allemaal wezens afhankelijk van het licht en gebonden aan het ritme van de natuur. Allemaal hebben we iets gemeenschappelijks.

‘Wat is de natuur eigenlijk toch mooi,’ zei ze.
‘Ja,’ bevestigde ik, ‘ werkelijk echt ontroerend mooi.’

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 16 juni 2020


Geplaatst in de categorie: natuur

5.0 met 1 stemmen 83



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)