JARIG

‘Vergeet je je broer niet te bellen – hij is jarig.’
‘Nee, ik had het al in de agenda gezet, zal proberen het niet te vergeten.’
Het lijkt een overbodige opmerking, maar toch is het best mogelijk dat ik het alsnog vergeet. Ik ben zo’n type dat heel braaf een boodschappenbriefje klaar maakt en daarmee de te kopen boodschappen in de winkel verzamelt, en als ik thuis kom, blijkt meestal dat ik toch weer iets heb vergeten.

Hoe dat kan, ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat ik eerst heel braaf het briefje lees en na een paar dingen, meen ik weer te weten wat ik erop heb gezet, en vergeet ik er naar te kijken en dan dus het briefje definitief in m’n zak stop. En ja, dan blijk je net dat afwijkende, wat je nooit koopt, bijvoorbeeld zoiets als pijnboompitten, te zijn vergeten. Of wat mij ook gebeurt is dat ik te geconcentreerd ben op iets wat ik deze keer absoluut niet mag vergeten bijvoorbeeld kokosmelk, omdat het voor een gerecht van belang is, en ik er ook keurig mee thuis kom, maar juist van de rest wèl weer iets vergeet. Hopelijk ben ik niet de enige die daar last van heeft. Zo ja, dan heb ik een groot probleem – alhoewel ik heb het al sinds mensenheugenis.

Dus niet vergeten te bellen.
‘Hoe oud wordt hij eigenlijk?’ vraagt mijn vrouw.
‘Volgens mij wordt hij 70 jaar, volgens mij is hij ongeveer zes en een halfjaar ouder dan ik.’
‘Ik dacht het dus niet,’ zegt mijn vrouw, ‘hij wordt dan 72 jaar.’ ‘Rekenen is nooit jouw sterkste punt geweest,’ zeg ik tegen haar. ‘Nou ik dacht het anders wel. Jij wordt in september 66, dus hij wordt 72.’
‘Hallo, ik ben 64 en word hopelijk 65. Ik krijg in januari pensioen.’ ‘Ja, lieverd in het jaar dat je 67 wordt.’
Ik denk even na en reken snel vanaf m’n geboortejaar en moet eerlijk toegeven: ‘Verdorie, je hebt nog gelijk ook, ik ben een jaar kwijt.’

Het klinkt allemaal onwaarschijnlijk, maar is het niet. We vieren mijn verjaardag al lang niet meer in familie – of vriendenkring. Het is meestal enkel een reden om me zelf of via mijn vrouw weer eens te verrassen met een leuk boek – dat ik ooit nog eens wou lezen – maar verder niets.
Saai, maar ik heb het niet zo op die drukke dagen en ik merk aan mijn oudere familieleden, dat die het er ook niet meer zo op hebben. Meestal ga ik een paar dagen eerder of een poosje later even langs voor een bezoekje. Maar op de dag zelf bellen we elkaar even. Echt een reden voor de meesten om mij weer eens een keer aan te horen en bij te praten; of als ik jarig ben, mij te bellen.

Maar wat dat ene jaar betreft, dat ik vergeten was. Het blijft een mysterie, hoe kan dat toch.
Volgens mij is het een streek van het onderbewuste. Als je jong bent duurt het een eeuwigheid voor je ouder wordt. Hè, hè, eindelijk ben je volwassen en tel je ‘een beetje’ mee. Goed, normaal gesproken, nog geen echt diepgaande levenservaringen opgebouwd, maar goed je telt mee.
Dan word je dertig – ach niet echt erg. Veertig, al ietsje minder leuk. Je wordt je bewuster van de tijd – hoe hij stiekem met jou voortschrijdt. Maar goed je kunt er mee leven. Dan vijftig, iets om niet te lang bij stil te staan, je moet het er maar mee doen, het is niet anders, maar je bent definitief middelbaar en steeds minder bemiddelbaar. Je beseft: ik ben verdorie over de helft van wat er in het vat zit. Dan de echt grote klap: zestig; je kunt het nog echt wel met pijn accepteren, maar er aan wennen lukt maar moeilijk. Dan je vijf en zestigste. De definitieve leef-tijd dat je, officieel door de maatschappij wordt en bent ‘afgeschreven’. Je telt niet echt meer mee.

En daar ligt denk ik het probleem. Onbewust heb je er moeite mee en je onderbewuste verdoezelt het en daardoor ben ik dat jaar dus kwijt, heb het niet bewust als vijfenzestigjarige beleefd, gewoon weggemoffeld. Heb gewoon mijn vierenzestigste verlengd. Goed ik ben even heel subtiel door mijn vrouw met mijn grote neus weer op de feiten gedrukt; even uit mijn droom wakker geschud, maar droom net als met boodschapjes die ik niet zie op mijn briefje, met mijzelf in alle tevredenheid verder.

De tijd in combinatie met het onderbewuste vormen samen een grote deugniet. En ze hebben gelijk, je moet je leeftijd vanaf je vijfenzestigste niet meer serieus nemen. Net als jongeren soms precies op de daarvoor aangewezen leeftijd volwassen zijn, praktisch meestal ietsjes later. En er zijn sommigen van hen die nooit echt volwassen worden. Je moet op je gevoel af gaan en daar naar proberen te leven.
Ik ben van plan eeuwig 64 jaar te blijven en de kalender geeft me dan wel geen gelijk, maar mijn gevoel en het onderbewuste, leven met me mee en zeggen dat ik eigenlijk gelijk heb. Dus ontken ik in dat opzicht de tijd en leef volop genietend verder. Langzaam op weg naar de periode dat leeftijd er helemaal niet meer toe doet, dat je de tijd per dag bekijkt. Elke dag kan dan de laatste zijn.

Maar één dag in het jaar word ik er weer aan herinnerd. Broers en zussen bellen dan, en dan moet ik mijn echte leeftijd bekennen. Die open deur, u weet wel: hoe oud ben je nu eigenlijk geworden? Maar voor mijzelf weet ik dat als ik jarig ben, ik eigenlijk keihard sta te liegen, want ik ben en blijf 64 – juist punt uit.

jarig broer leeftijd ouderdom

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 869