Je hoeft niet te stikken!

Als geen ander weet ik dat de zorg op haar tenen moet lopen, dat ze het zwaar hebben gehad, maar stiekem denk ik tegelijk aan die onderontwikkelde gebieden, waar ook artsen en verpleging rond loopt en acties moeten uitvoeren, maar daarbij lang niet de middelen hebben, die we hier allemaal wel tot onze beschikking hebben. Maar ja, dat is daar, nu hebben we het eventjes over hier, waar evengoed dingen gebeuren die niet fijn zijn, die allerminst leuk te noemen zijn en die soms ver over het randje van toelaatbaarheid zijn. Jawel want ook die acties zijn er, echt waar.

Uitbehandeld, kreeg hij te horen, de ziekte had zich zo uitgebreid in zijn lijf dat genezing niet meer mogelijk was en hij besloot in overleg met de familie geen levensreddende behandelingen meer te laten uitvoeren. Zinloze behandelingen ook nog want de arts zei letterlijk: dat er niets meer aan te doen was, de kanker zat overal, dus is het einde verhaal en terwijl ik dit op me in laat werken, besef ik heel goed dat: als een arts die boodschap moet brengen, dit een hele nare boodschap is, dat dit geen pak suiker is wat je evenbij Appie gaat halen, maar dat je de persoon tegenover je zegt: tot nooit meer ziens, want het is over en uit!

Heel naar, heel eng en heel luguber. Als hij thuiskomt kan hij zo het geregelde bed in, dat staat in de woonkamer, opgemaakt en wel en hij is moe,versleten, op, kan bijkans niks meer want het is nou net alsof: toen de arts hem het vertelde het laatste restje levensmoed hem ontnomen was, zoiets dan.

Het enige waar hij mee zit is, dat ie bang is om te stikken, immers zijn de longen ook al vergevorderd met de ziekte, dus vreemd is dat niet, maar dan gebeurt waar hij dus als de dood voor is en ik weet dat ie dood gaat, maar hij is doodsbang, niet om dood te gaan maar om te stikken en hij krijgt een hoestbui, zo eentje waarvan je denkt: ik steek de moord, ik blijf erin!

Er wordt gebeld met de HAP, die bel je wanneer je het even niet meer weet, doorgaans hebben ze geweldige oplossingen of: als ze horen dat er sprake is van narigheid komen ze langs, toevallig weet ik daar alles van, want in nood stonden ze in no-time op de vloer, maar in dit specifieke geval zei de persoon in kwestie, toen er gezegd werd dat hij bang was om te stikken, oh maar meneer stikt niet zo gauw in zijn slijm hoor!

En dat is nou precies hetgeen wat iemand die de moord steekt niet wil horen,niet mag horen en niet kan horen, sterker nog als iemand die nog maar kort op onze aarde vertoefd dit in zijn laatste dagen moet meemaken, dan heeft de persoon die hem dat advies gaf niet het juiste beroep gekozen! Verpleging, artsen, specialisten, ze kunnen hem niet beter maken, maar ze kunnen hem wel een mooie laatste periode geven, die hem ontnomen is omdat een arts zei: dat hij niet kan stikken in zijn slijm, terwijl iedereen weet dat dit om den drommel wel kan en hartstikke link is!

Toen ik dit hoorde was ik boos, terecht denk ik en heb het advies gegeven dat: zodra hij er weer inblijft, ze het noodnummer moeten bellen want weet je, die komen wel, die zeggen niet, hoest maar lekker door, het komt wel goed! Niks hoor, die zijn er als ze nodig zijn, als je een been breekt, van de trap duvelt, je uit schiet met je mes, of 40 graden koorts hebt!

Kortom, die laten je niet de moord steken!

... Zijn laatste dagen ...

Schrijver: An Terlouw, 29 juni 2020