De mallotige ontvoering van de journaalpresentatrice

Op een doordeweekse dag staat er een donkerblauwe BMW bij de studio, waar de journaalpresentatrice Anneke Speenbergen voor de zoveelste keer het achtuurjournaal presenteert. Zoals altijd is Anneke keurig gekleed in een strakke outfit met gele hakschoenen, die vloeken met de kleur van haar kledij. Achter het stuur van de BMW zit Rogier van Wittenhorst, die zich voordoet als een voormalige directeur van een IT-bedrijf, die al enkele jaren met pensioen is en er vreemde hobby's op na houdt. Via zijn telefoon volgt hij het achtuurjournaal en loert hij naar de strakke, bevallige kuiten en knieën van de volmaakt androgyne Anneke, die bij vrolijk nieuws zowaar een glimlach vertoont. 'Ja, lach nog maar even!', denkt Rogier kwaadaardig, 'binnenkort piep je wel anders!'. Zodra het journaal is afgelopen, houdt Rogier de uitgang nauwlettend in de gaten. Hij herkent haar aan haar kortgeknipte koppie en de stevige pas. Ze zwaait nog even naar een collega en daarna stapt ze in haar auto. Rogier volgt haar zo onopvallend mogelijk en even buiten Hilversum snijdt hij haar de pas af. Het toeval wil, dat er verder niemand in de buurt is. Anneke wil naar achteren rijden, maar wanneer ze Rogier zijn pistool ziet trekken, doet ze automatisch haar armen omhoog. 'Uitstappen en meekomen!', schreeuwt Rogier, die met de loop van zijn pistool tegen haar deurruit tikt. 'Wie ben je en waarom doe je dit?', roept Anneke verschrikt en angstig. 'Geen vragen en doe deze kap over jouw hoofd!', zegt Rogier. 'Man, ik ben maar een journaliste, die haar werk doet, wat wil je toch van mij?', zegt Anneke, die toch maar doet wat hij wil. Het is ineens donker voor haar ogen en de man trekt haar mee naar zijn auto. Hij bindt haar handen vast. 'Ga op de achterbank liggen en verroer je niet, want anders stop ik je in de achterbak!', zegt hij. Even later rijden ze in sneltreinvaart richting het Zuiden. 'Is het je om losgeld te doen of wat anders?', vraagt Anneke voorzichtig. 'Hou je bek, kakelkip, doe nu maar wat ik je zeg, want ik weet niet of je het wel goed beseft, maar vanaf nu ben ik de baas en bepaal ik alles!', reageert Rogier woedend. 'Heb ik soms iets gezegd wat jou niet aan stond?', probeert ze nog een keer. 'Heb je me soms niet verstaan? Je staat nu niet meer voor het Nederlandse volk te wauwelen, maar je bent ontvoerd, domme gans!', schreeuwt Rogier, 'ik wil dat je jouw eigenwijze kop houdt zolang we rijden!'. Door de spanning komt er een druk op haar blaas te staan. 'Ik moet even plassen!', zegt ze wanhopig. 'Je pist maar in je slip! Er zal nergens gestopt worden, want jouw vermissing kan elk moment ontdekt worden, vrouwtje, of denk je soms dat ik achterlijk ben?', briest hij. 'Achterlijk niet, maar wel enorm gemeen!', denkt Anneke, die dan maar haar urine laat lopen. 'Ik heb thuis toch andere kleren voor je klaar liggen!', bromt Rogier nog.

Rogier rijdt zijn BMW naar Villa 'Mariahof' aan de Stationslaan 6 in Deurne. Hij kijkt schichtig om zich heen. Het is schemerig en hij trekt Anneke wild met zich mee naar binnen. Tot zijn grote opluchting heeft niemand het gezien. 'Ik ga nu de kap van jouw hoofd afhalen, zodat we elkaar kunnen zien en aardig tegen elkaar gaan doen!', zegt Rogier. Anneke kijkt meteen angstig om zich heen. 'Zie je wel, een gewoon huis met boeiend interieur!' 'Ja, dat valt weer mee, geen enge, spookachtige kelder of zo!' 'Kom nou, Anneke, zo naar ben ik toch niet?' 'Ik weet niet hoe naar jij bent?' 'Je bent nu van mij en je doet precies wat ik jou zeg, is dat begrepen?' 'Zeker, baas, helemaal duidelijk!' 'En niet zo'n hoge toon tegen mij aanslaan, want dan gooi ik je alsnog in de kelder!' 'Wat is er met jouw gezicht gebeurd?' 'Afstotelijk hé? Tijdens een grote brand in het Groot Kasteel aan het Haageind 37 in Deurne wist ik ternauwernood te ontsnappen, met dit als resultaat!' 'O, dus we zitten hier in Deurne!' 'Klopt, wijsneusje, en ik ben een afstammeling van Everard van Doerne, één van de vroegste eigenaren van het Groot Kasteel!' 'Bestaat dat kasteel nog?' 'Nee, schat, dat is foetsie en dat gaan wij de brandstichters betaald zetten!' 'Heb je me daarom ontvoerd?' 'Goed geraden, lekker stuk, en nu doe je die kleren uit en trek je deze lingerieset aan!' 'Maar wie wil je dan treffen?' 'Kijk, moppie, het Klein Kasteel is ook van mij, maar dat wordt nu door een vals dievenstel bezet gehouden, familie van de brandstichters, ene Floris Wiegersma en Agatha de Lamargelle!' 'Maar wat heb ik daar mee te maken?' 'Jij gaat Rutger verleiden en eenmaal binnen gekomen, ga je hem en zijn sletje Agatha vergiftigen!' 'Klinkt overtuigend, nee echt, man, in welke tijd leef jij?' 'Jij gelooft me niet hé?' 'Nou, niet helemaal, nee! Kun je niet een minder bekende vrouw voor die kar spannen?' 'Fout! Met het losgeld kan ik meteen het Klein Kasteel naar eigen smaak laten inrichten en nog een extra kasteel in Zuid-Frankrijk kopen!' 'Ja, nou je het zegt, dat is wel een geniaal idee! Geen hond die daar achter komt!'. 'Tering nog aan toe, ik zit hier met een compleet gestoorde bejaarde!', denkt Anneke, 'vooral niet in paniek raken!'. Rogier kijkt verlekkerd toe hoe Anneke haar kleren uittrekt, maar hij steekt geen vinger naar haar uit. 'Wat jammer dat de journaalkijkers jou nooit eens naakt kunnen zien!', zegt hij droogjes, 'dat zou hen die dagelijkse ellende, die jij hen alsmaar voorschotelt, doen vergeten!'. 'Het journaal is geen peepshow, meneer!', antwoordt zij, terwijl ze de lingerie aantrekt. 'Toch weet je altijd wel iets van sexappeal uit te stralen, wees eerlijk!' 'Is dat verboden dan?' 'Nee, natuurlijk niet, maar toch, het is wat verwarrend!' 'Dat is dan jouw probeem!' 'Zo? Gaan we katten? Genoeg geluld, wijfje, kom maar mee naar boven, daar is de torenkamer al voor jou in gereedheid gebracht!' 'Mag ik eerst nog even naar huis bellen?' 'Ben je helemaal beduveld? Denk je soms dat ik jou niet door heb?' 'Ik wil zo graag tegen mijn kinderen zeggen, dat het goed met mij gaat!' 'Nou, vooruit dan, maar niet langer dan een minuut!', zegt Rogier, die met zijn ene hand in het slipje van Anneke loert en met zijn andere hand de telefoon overhandigt. 'Het gaat goed met mama, lieverds, jullie hoeven je geen zorgen te maken, ik ben hier bij een hele aardige meneer, die mij goed verzorgd!', zegt Anneke met licht bevende stem. 'Vraag naar je man!', zegt Rogier. 'Hallo, schat, met mij, maak je vooral geen zorgen, want..' Rogier rukt de telefoon uit haar hand en hij roept: 'Zeg, eikel, als je jouw wijfje terug wilt zien, breng me dan drie miljoen euro en vlug een beetje! Ik bel je nog voor de locatie!'. 'Was dat nou nodig zo vlak voor het slapen gaan?', vraagt Anneke getergd. 'Dan weet hij vast waar hij aan toe is en hup, nou naar je slaapkamer!', foetert Rogier. 'Heb je geen nachtkleding voor me?', probeert zij. 'Nee, lekker ding van me, zo vind ik het nou eenmaal fijn!', zegt Rogier nog, die daarna snel de slaapkamerdeur op slot draait.

De volgende dag stuurt hij Anneke naar Floris en Agatha om volgens plan Floris te verleiden. Ze draagt nog steeds haar opzichtige lingerie en een luchtig, doorzichtig jurkje. Hij parkeert zijn BMW voor het Klein Kasteel en Anneke loopt op hoge hakken naar de voordeur. De huishoudster Josine Krakeling doet open en weer dicht. Josine vertrouwt het niet en ze is de kasteelheer aan het halen. Anneke zwaait ondertussen nog eens naar Rogier, die met een verrekijker alles volgt. 'Alles gaat volgens plan', denkt Rogier gerustgesteld, 'er kan niks misgaan!'. Even later staat Anneke met Floris te keuvelen en ziet Rogier hoe zij mee naar binnen mag komen. Met zijn verrekijker volgt hij haar zo goed als mogelijk. Ineens ziet hij haar voor het raam van een bovenkamer, samen met Floris. 'O, kijk eens aan, ze kussen elkaar nou al!', mompelt Rogier verheugd, 'dat gaat gesmeerd!'. Hij belt direct nog even naar Anneke's man om hem zijn adres te geven, waar hij het losgeld kan brengen, vanavond nog. Haar man zegt dat hij de drie miljoen komt brengen, zodat iedereen straks weer tevreden is. 'Helemaal te gek, kerel!', zegt Rogier met een brede glimlach, 'ik verwacht je dus vanavond rond acht uur en dan zorg ik voor de champagne met gebak!'. 'Superbe!', zegt Anneke's man, 'ik verheug me er nu al op!'. Anneke tikt tegen het autoruit en Rogier laat haar snel naar binnen komen. 'Dat ging werkelijk fantastisch!', zegt ze opgewonden, 'heb je gezien hoe hij mij kuste?'. 'Zeker weten, bella courtisane, ik heb ondertussen geregeld, dat jouw man vanavond het losgeld brengt, maar daarvoor ga je nog een keer naar Floris en Agatha om hen te vergiftigen met deze fles speciale wijn. Zo gezegd, zo gedaan en rond zevenen staat Anneke alweer bij de kasteelbewoners op de stoep. Rogier kijkt weer door zijn verrekijker en hij ziet hoe er van de wijn gedronken wordt. Hij ziet ook hoe Floris en Agatha bijna tegelijkertijd in elkaar zakken. Anneke rent het kasteel uit en Rogier start de BMW. 'Zo, die zijn uitgeschakeld, nu het losgeld nog!', zegt Anneke met een vette glimlach. 'Holy shit, je begint al net zo als mij te denken!', reageert Rogier, die haar even triomfantelijk in haar stevige tieten, haar ongelijke melkfabrieken knijpt. 'Als het daar bij blijft, vind ik het prima!', denkt Anneke. Rond achten opent Rogier de poorthekken en rijdt Anneke's man even later het erf op. Rogier heet hem hartelijk welkom en hij opent alvast de champagnefles. Tijdens de knal knalt de voordeur keihard open en stormen er zwaar bewapende agenten naar binnen. Rogier begint met taartjes te gooien, maar hij wordt al snel in de boeien geslagen en afgevoerd. Anneke valt in de armen van haar manlief en er wordt een pistool gevonden, wat een namaakpistool blijkt te zijn. Later ontdekken ze dat Rogier een doorgedraaide professor geschiedenis is, die na zijn ontslag overspannen en mesjokke is geraakt. Anneke brengt Floris en Agatha enkele weken later een grote bos bloemen, omdat ze alles zo prachtig hebben meegespeeld en de plaatselijke politie hebben ingelicht. Anneke's man was natuurlijk niet alleen gekomen en ook hij had de politie ingeschakeld. Die drie miljoen was fake-geld. Inmiddels is Anneke weer full-time aan het werk en neemt ze op de één of andere manier sommige misdaden met een korreltje zout, gezien de glimlach, die ze tijdens het benoemen niet kan onderdrukken.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 juli 2020

Geplaatst in de categorie: misdaad