Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Lachen in een hoosbui

Nooit begrepen waarom mensen in een dip gaan zitten wanneer er regen valt, evenmin niet goed tot me doorgedrongen waarom mensen tijdens de herfst al verlangen naar de lente of de zomer...mensen die in een winterdip zitten echt ik snap het niet? Regen valt, hard of zacht net zo het uitkomt en natuurlijk is het niet geweldig wanneer je in een hoosbui terecht komt die zijn weerga niet kent.

Het overkwam ons afgelopen week, nat worden tot op je eigen velletje en dat was echt niet nodig geweest want ik had twee uur daarvoor al in de douche gestaan dus een extra bad was vrij overbodig maar de regen-dag van vandaag laat me terug gaan in de tijd.

‘s Avonds werken en van huis gaan met het mooiste weer van de wereld, echt het was prachtig weer en we waren op de fiets ook nog, je kent dat wel, een shirtje en dunne broek aan, op slippers ook nog want, wie had nou verwacht dat we een partij zegeningen zouden krijgen? En nee er was geen internet, buienradar of wat dan ook. Wat doen we, vraagt D als ze naar de lucht kijkt?

Joh, gewoon gaan zeg ik met veel bravoure want weet je, als het regent als je nog weg moet dan is dat minder geslaagd maar als het gaat gieten wanneer je naar huis gaat dan maakt het allemaal weinig uit, toch? En zo stappen we op de fiets, de grijze lucht trotserend want wie weet rijden we voor de bui uit als het ware.

Richting het bos waar we doorheen moeten, maar eerst een heuvel op....ik fiets met gemak omhoog (goeie ouwe tijd) maar D heeft wat meer moeite en stapt vrijwel altijd halverwege af. Als ik boven sta en een blik omlaag werp, zie ik wat zij nog niet weet want: de bui komt regelrecht op ons af, keren is niet eens een optie meer.

Hijgend komt ze boven en ziet dat ik sta te lachen, wat is er? Ik kijk omlaag en ze volgt m’n blik, kijkt terug naar mij en zegt: ja maar daar ga ik niet heen hoor, een waar regengordijn hangt er. Ik zeg met een lach in mijn stem, nou als je hier even blijft staan word je ook nat, want het komt deze kant op. Kom op D, we zijn zo thuis!

Ik stap op mijn fiets en ze roept: dat meen je toch niet, dat doe je toch....in de verte hoor ik nog het woordje niet vallen, maar ik heb de slappe lach, een onbedaarlijke lachbui zorgt dat ik de trappers niet meer rondkrijg ook nog, dus ik stop even, schaterend van de lach.

Kijk achterom waar ze blijft en zie dat ze met een boos gezicht op de fiets zit. Inmiddels is ze van dat kleine stukje al knap nat en ze vraagt: waarom stop je nou, rijdt me voorbij en ik kan alleen maar lachen. Stap opnieuw op de fiets en hoor vanuit de verte dat ze zit te mopperen op alles wat los en vast zit. Het enige wat ik doen kan is lachen, drijf klets en water nat, het kwam overal uit, haren vielen sluik langs de gezichten en onze huizen kwamen in beeld.

Ik zeg nog: zeg D, wil je soms komen schuilen bij me? Een boze blik was het antwoord, ze trapte verder met in haar achtergrondkoor mijn lachsalvo’s. Oh wat had ik een perfecte avond, moest me voor de deur uitkleden maar had sowieso weinig aan en liep door naar boven om een douche en droge kleren te pakken..,een half uurtje later belde ik D even, ben je al droog?

Ze was qua humeur wat opgeknapt en zegt: dat doe ik nooit meer? Nou meis, als we waren blijven wachten hadden we een paar uur kunnen blijven en nu zijn we thuis, douchen moest toch, maar ik heb wel zere kaken van het lachen. Gewone dingen in gewone levens die altijd leuke acties opleverden...

... Humeur en regen ...

Schrijver: An Terlouw, 14 juli 2020


Geplaatst in de categorie: vrouwen

5.0 met 1 stemmen 114



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)