Zo eenzaam
'In this theater that I call my soul I always play the starring role' ('So Lonely', The Police)
Met een verschroeiende pijn in zijn borst kijkt de afgewezen Theobert van Zanten met betraande ogen naar Bianca Blom, die doet alsof zij hem niet ziet en voelt loeren. Twee weken geleden heeft zij een einde aan hun liefdesrelatie gemaakt, omdat zij niet meer tegen zijn saaie hobby's en zijn stijve leefpatronen kan. Theobert verzamelt al vanaf zijn jeugd stripboeken en beeldjes van stripfiguren, waar ze ook maar van gemaakt zijn, hij heeft er diverse vitrinekasten vol van staan, heel veel in meervoud en bij ieder exemplaar een verhaaltje. Hij heeft alle jaargangen van de Donald Duck en diverse uitvoeringen van een Donald Duck beeld. De grootste staat aan het voeteneind van zijn bed, met een dekbed vol stripfiguurtjes. Hij heeft de duurste stripboeken in een zorgvuldig afgesloten kluis liggen, waarvan hij het sleuteltje om zijn nek draagt, aan een gouden ketting. Hij loopt al tegen de veertig en hij werkt al jaren bij de christelijke boekhandel in Barneveld. Helaas voor hem verkopen ze daar geen stripboeken, maar daarvoor wijkt hij vaak uit naar Amersfoort, Utrecht en Arnhem. Hij heeft daar zo zijn vaste adresjes. Bianca werkt als lerares Frans op het Johannes Fontanus College en de meeste leerlinge noemen haar 'Martini Bianco', omdat ze tijdens de lessen wel eens stiekem wat alcohol nuttigt, wat bij de directeur Frans Donkersloot bekend is, maar omdat haar reputatie verder smetteloos is, laat hij het smeulen, temeer omdat hijzelf ook wel van een stiekeme borrel houdt, want zijn directeurskamer staat vaak bol van de alcoholwalmen. De geschiedenisleraar Henk Bolhuis heeft Frans en Bianca een keer betrapt, toen zij in de directeurskamer achter het bureau aan het seksen waren. Hij had alleen maar 'O, pardon!' gezegd en hij was meteen weer verdwenen. De vrijers waren bang dat hij zou gaan kletsen, maar dat is niet gebeurd. Henk zwijgt zeer discreet. Henk is allang blij dat hij na jaren thuis zitten weer eens voor de klas kan staan. Bovendien boeit het verleden hem veel meer. Theobert is van de oude stempel en hij gelooft nog steeds heilig in seks na het huwelijk, want anders is het zonde en kwets je God ermee. Dat die strengheid hem nu zijn relatie met Bianca heeft gekost, begrijpt hij niet. Zijn levensvisie is nogal beperkt en dramatisch ingedeukt. Dat Bianca wel eens wat teveel alcohol drinkt, is hem niet ontgaan, maar dat zou hij haar wel kunnen afleren, dacht hij stichtelijk. Om haar wat tegemoet te komen, dronken ze zondag's na de kerkdiensten altijd samen één glaasje wijn. Op een antiek schoteltje van een overleden tante presenteerde hij daar dan enkele blokjes kaas bij. Met de houten prikkertjes er keurig naast gelegd. Hij dacht echt dat God Bianco voor hem had uitgezocht en dat Bianca voor hem was voorbestemd. Ze hebben drie jaar verkering met elkaar gehad en Theobert had het de laatste tijd veel over een verloving, wat hij haar voorstelde, maar ze was al niet zo happig, denkt hij achteraf. Alsof ze een dubbelleven leidde en veel voor hem verzweeg.
'Wat zit die sul nou nog steeds te loeren!', denkt Bianca geïrriteerd, terwijl ze met volle mond 'Wat vliedt of bezwijkt' meezingt. Ze schuift onrustig op de harde bank heen en weer. Gisteravond lag ze met de cafébaas Tinus Verminnen in bed te rommelen en heeft ze enorm veel genoten. 'Ja, die Tinus kan er wat van!', denkt ze lekker nagenietend, 'waarom ben ik in godsnaam ooit met die droogkloot van een Theobert begonnen!'. Drie weken geleden had ze zelfs met Karel van Doesburg de liefde bedreven, de meest brave organist van heel Europa, die nu als een gek het orgel bespeelt, zwetend van gewetenswroeging, omdat hij zijn vrouw nog nooit bedrogen heeft en dat ook nooit zou willen doen, maar die pittige Bianca met haar onweerstaanbare verleidingstrucs is het toch gelukt. Toen hij op het orgel oefende, was ze stilletjes naar hem toe geslopen en ging ze ineens wijdbeens op de toetsen zitten, met de rok omhoog en haar heiligdom voor het grijpen. Hij had haar als een ongelikte beer aangevallen. Zijn meterslange tong glibberde alle kanten op. Dat hij haar nam op de orgeltoetsen heeft haar extra veel opgewonden. Na de wilde liefdesdaad is zij als een deftige dame vertrokken, terwijl hij meteen weer op het orgel ramde. Alsof er niets gebeurd was, maar God ziet alles en de wroeging kookt in hem. Zo af en toe gooit hij er een valse toon doorheen en dan denkt hij dat de gehele gemeente het van zijn misstap weet. Zijn vriend, de beiaardier Boudewijn Zwartrok, vermoedde ook al dat er iets niet aan hem klopte, dat hij er bezwaard uit zag. Terwijl dominee Karel Brokken zijn wekelijkse doempreek houdt, zuigt Bianca op haar pepermuntjes en droomt ze van een vrijpartij met Egbert Hoedenmaker, die al jaren een oogje op haar heeft, maar te verlegen is om haar te versieren. Egbert heeft de kippenboerderij van zijn vader overgenomen en hij snakt naar de zachte aanrakingen van een lieve vrouw. Hij is een eenzame zielepiet, die niet weet hoe hij een vrouw kan benaderen en aanspreken. Niemand heeft hem dat geleerd. Hij weet het niet en daarmee is de kous af, heeft hij ooit besloten. Maar die opvallende knipoog van Bianca net zet zijn hart in vuur en vlam en hij begint weer moed te putten. Na de dienst gaat hij haar vragen of zij een keer met hem koffie wil drinken. 'Gewoon koffie drinken, nog niks aan de hand, dat moet toch kunnen!', denkt hij. 'Ere zij aan God de Vader, ere zij aan God de Zoon!', zingt hij met extra veel kracht en blijdschap, terwijl hij in zijn ooghoeken naar Bianca gluurt. Hij ziet heus wel de bollingen in haar zomerjurk, maar hij verdringt de begeerte daarnaar.
Theobert begint door te draaien en hij scheurt opeens de bladzijden uit zijn liedboek. De boerse mevrouw naast hem kijkt vol ongeloof naar zijn vernielzucht. De in elkaar gefrommelde bladzijden gooit hij als proppen door de kerk. De mensen kijken om en ze worden onrustig. Dominee Brokken ziet het ook, maar hij laat het gebeuren. In zijn gebed bidt hij speciaal voor de eenzamen onder ons, die vaak radeloos en wanhopig zijn en zich door niemand meer bemind voelen, maar God zal hen nooit alleen laten en hen altijd bij de hand houden, hoe diep het donkere dal ook is. 'In deze moderne tijden is de saamhorigheid verdwenen en zijn de meeste mensen op zichzelf terug geworpen met alle eenzaamheid van dien', zegt de dominee, 'de grote hoeveelheden communicatiemiddelen duiden juist op het onderliggende, intense gebrek aan echt menselijk contact met elkaar! De mensen leven langs elkaar heen, zonder dat ze beseffen hoeveel pijn ze elkaar doen! De maatschappelijke overlevingsstrategieën lijken belangrijker dan de diepmenselijke behoeften! De verdwaalde mensen aanbidden loze termen als weelde, macht, aanzien en rijkdom. Als wij ons christenen durven noemen, dan zullen wij het tegenovergestelde moeten tonen. Er staat ons maar één ding te doen en dat is elkaar zoveel mogelijk liefde te geven, zoals Jezus Christus ons dat geleerd heeft, zonder voorwaarden en met heel de ziel! Dat bidden wij U, Heer God, laat ons Uw instrumenten zijn en laat ons onze medemensen steunen en liefhebben, zoals U ons liefheeft! Vooral nu in deze bittere coronatijd, waarin veel mensen extra getroffen worden door eenzaamheid en ziekte! Blijf U over ons ontfermen, God onze Vader, Zoon en Heilige Geest! Amen!'. 'Amen, ja, zeg dat wel!', joelt Theobert door de kerk, terwijl hij daarna direct de trap op rent van de toren van de Oude Kerk. Even is er verwarring en weet niemand wat te doen. 'Ga achter hem aan, verdulleme, hij wil gaan springen!', schreeuwt de dominee in de microfoon. De koster stuift als eerste naar boven en daarna volgen enkele vitale mannen met rappe benen, maar de voorsprong van Theobert is al te groot. Zodra hij de top heeft bereikt, aarzelt hij geen moment en springt hij met fladderende armen naar beneden. Een toerist, die bij het beeld van Jan van Schaffelaar staat, gelooft zijn ogen niet, wanneer hij een man ziet vallen, die zielsdiep en hemeltergend 'Biancáááááá!' schreeuwt. Theobert is op slag dood. De toerist kijkt in shock naar de naar beneden loerende mannen boven op de toren. Dominee Brokken komt aangerend. Hij knielt bij Theobert neer en hij heft zijn armen naar de hemel. Daarna vouwt hij zijn handen en bidt hij voor het zieleheil van Theobert. De toerist mompelt tegen zichzelf: 'Jezus is een betere herder, die houdt zijn verdwaalde schapen beter in de gaten!'.
5 augustus 2020
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Zanten
115
Geef je reactie op deze inzending: