Verhalen

AD INFINITUM

Daar staan we dan. Aan de zijkant van De Dom. Gewoon op de begane grond; mijn collega en ik.
Nu zien we de mens eens van dichtbij en niet, zoals vroeger, van grote hoogte. Ik moet zeggen veel veranderd is hij niet, de Homo Sapiens. En wij kunnen het weten. We hebben hem eeuwenlang geobserveerd.

Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen geweest. Te denken valt aan begaafde beschaafde, doeners en denkers. Zonder hen geen paltskerk of kathedraal.
´Het gros van de ‘kronen der schepping’ lijkt echter geen ontwikkeling te hebben doorgemaakt.´
Ik was het met mijn vakbroeder eens. Er was geen woord Latijn bij wat hij zei.

Hoe en waarom we precies beneden waren beland, konden we ons niet herinneren. We waren immers al zo oud als Methusalem. De pracht en praal bij de kroningen van koningen en keizers echter, stond ons nog scherp voor de geest.

Nu stonden we dan achter een smeedijzeren hek en konden van dichtbij worden bewonderd. Twee grote, mythische katachtigen; waterspuwers ooit.
‘Amor vincit omnia.’
Dat dit wel opging voor de mens, was ik met mijn metgezel eens en als er één was met kennis van zaken in Aken…

... WvhN inzending opdracht 8 @weekvanhetnederlands ...

Schrijver: Anneke Haasnoot, 11 oktober 2020