De metamorfose in Neeritter

'Heb je gezien wat voor charmante sexbom er in de Armenmolen is gaan wonen?', vraagt René Bravour aan zijn boezemvriend Hendrik de Clerck, die een joint in elkaar aan het pielen is, wat door zijn trillende handen maar amper lukt. 'Nee, vertel!' 'Nou man, dat is één met zúlke tieten en een wiegelkont waar je U tegen zegt!' 'Ga weg, man, maak dat de kat maar wijs!' 'Ik zweer het je, dát is echt een mokkel voor jou!' 'Alsof jij mijn smaak kent!' 'Is bij haar niet nodig, cowboy, iedere kerel valt als een blok voor haar!' 'Goed dan, na deze joint wil ik haar wel eens zien!' 'Je zou wat minder moeten blowen, geit!' 'Moet jij zeggen, dino!' 'Ze draagt lange, gekleurde rokken en volgens mij is ze een kunstschilderes, want die rokken zitten vol verfklieders!' 'Misschien kun je een keer voor haar poseren?' 'Zou jij dat durven?' 'Naakt bedoel je? Geen enkele moeite mee!' 'Eerst maar eens ontdekken of ze echt een kunstschilderes is!' 'Afgesproken en dat mag jij haar dan gaan vragen!' 'Okido, geit en doe mij ook een hijs!'.

Op de Molenstraat 12 in Neeritter draait het metalen rad puur voor de sier. René en Hendrik vinden een gezellig plekje in het gras met uitzicht op de molen. Ze hopen dat de nieuwe bewoonster zich gauw laat zien. Na een kwartier wordt hun geduld beloond en zien ze een rijzige, krachtige vrouw met lange, blonde haren uit de molen komen. Hendrik loopt met zijn handen in zijn zakken naar haar toe. 'Pardon, mevrouw, mag ik u wat vragen?', vraagt hij. 'Maar natuurlijk, lieve jongen, wat wil je weten?', zegt zij op een uiterst minzame manier. 'Bent u misschien een kunstschilderes?', vraagt Hendrik met zijn stoute schoenen aan. 'Hoe raad je het! Inderdaad, dat ben ik, wil je soms wat zien?', reageert zij spontaan. 'Nou, graag!', antwoordt Hendrik, 'maar mag mijn vriend daar dan ook komen kijken?'. 'Maar natuurlijk, roep hem er maar snel bij!', zegt zij met een grote glimlach. Hendrik smelt helemaal weg door haar aantrekkelijke vormen en uitnodigende uitstraling. Hij wuift naar René, die al snel paraat is. Binnen in het gebouw uit 1686 kijken ze hun ogen uit. Ze heet Margriet Zonnestraal en haar schilderijen zijn van een zeer hoge kwaliteit. René ziet overeenkomsten met Gauguin en Degas. Hendrik ziet een duidelijke invloed van Van Gogh en Munch. Hoe het ook is, beiden zijn volledig onder de indruk van haar meesterschap. Hendrik zou het bijna vergeten, maar na de rondleiding vraagt hij haar of zij een keer voor haar mogen poseren. Nu gaat Margriet helemaal uit haar dak en vraagt ze hen om vanavond terug te komen. 'Dan zullen we eens kijken, wat we kunnen doen!', zegt ze geamuseerd.

's Avonds lopen de twee vrienden door het donker naar de mysterieuze Armenmolen met de intrigerende, bloedmooie en spannende kunstenares. 'Denk je dat ze te versieren is?', vraagt Hendrik onzeker. 'Jazeker, vent, niet aan twijfelen, zodra ze onze naakte, goddelijke lichamen ziet, bespringt ze ons!', antwoordt René trefzeker. 'Heb je die bierbuik en vetkwabben van mij al wel eens gezien?', aarzelt Hendrik. 'Jóh, dat heeft ze zelf ook, niet aan denken, gewoon de Casanova uithangen!', stamt René er bij Hendrik in. 'Ja, jij hebt makkelijk praten, Sir Adonis!' 'Kom op, treuzelaar, de rug recht en de pik naar voren!' 'Wat je zegt, geit, geen gezeur en we gaan ervoor!' 'Uit de kleren en hoppa! de wilde dame is van ons!'. Margriet ontvangt hen met veel egard en een koel biertje. René steekt gewoon een jointje op, zonder dat zij daar iets van zegt. Zodra zij even in de keuken is, fluistert hij tegen Hendrik: 'Dit gaat helemaal goed komen, let op mijn woorden, dino!'. 'Zo en dan mogen jullie je daar even uitkleden en daarna op deze bank gaan zitten, met de benen zo wijd mogelijk, zodat ik alles zo goed mogelijk kan zien!', zegt Margriet met een standvastige stem. Zij bukt ver naar voren, zodat de heren haar flinke bollen goed kunnen zien. 'Ik ga ondertussen even mijn verfkleren aantrekken!', zegt zij en ze verdwijnt. Even later zitten René en Hendrik piemelnaakt naast elkaar op de bank. 'Een fluitje van een cent, geit!', fluistert Hendrik ineens zelfverzekerd. 'Kat in het bakkie, dino!', fluistert René terug. Hun verbazing is enorm groot wanneer er ineens een dikke meneer met een hoge hoed en een kwast met palet tevoorschijn komt. 'Zo, beste kerels!', zegt hij kordaat, 'dan ga ik jullie eens mooi portretteren!'. Totaal verbijsterd blijven ze als versteend zitten. Even later verschijnt Margriet. 'Jullie hebben al kennis gemaakt met mijn vrouw, heb ik begrepen!', zegt de schilder, 'zeg lieverd, haal nog eens twee biertjes voor deze heren, wil je, dat hebben ze wel verdiend!'. 'Nog dorst, mannen?', vraagt Margriet met een vette knipoog. Beiden knikken beteuterd.

Schrijver: Joanan Rutgers
3 november 2020

Geplaatst in de categorie: humor