Onvoorziene, doodlopende wegen

De exentrieke, 57-jarige schrijver van historische romans Willem Paap vermaakt zich prima in zijn nieuwe onderkomen 'Huize Lovendael' op de Lovendaalseweg 13, een doodlopende weg in Venlo. Wat hij niet zelf kan restaureren, laat hij restaureren. Voor het grootste deel van zijn tijd verdiept hij zich in zijn nieuwste roman, waarbij hij soms zijn vriend Geert Mak even belt voor wat extra achtergrondinformatie. Indien de schrijfstress hem wat teveel wordt, slaat hij een balletje op de tennisclub. Willem woont samen met twee vrouwen, die beiden in de prostitutie hebben gewerkt, maar dat is lang geleden en ergens in Berlijn, waar Willem destijds research deed voor één van zijn romans. Na de drankgelagen waggelde hij dan naar de rosse buurt, waar hij steevast bij Mimi en Hubertine naar binnen ging. Daar liet hij zichzelf al door hen beiden beminnen. Op een dag heeft hij zijn favoriete dames uit de greep van hun gewelddadige pooier Heinz Himmler weten te bevrijden. Ze lagen te bibberen op de achterbank van zijn Volvo, toen hij met hen naar Breda reed. Sindsdien leven ze in grote harmonie met elkander samen en zijn de dames hun gekooide tijd zo goed als vergeten.

Mimi Schepel en Hubertine Hinsen zijn beiden biseksueel en ze houden net zoveel van elkaar als van Willem. Ze zijn beiden 45 jaar. Ze zijn superblij met de verhuizing naar hun chique woning in Venlo. Mimi heeft een baantje bij de uitgeverij van Willem en Hubertine is de secretaresse van Willem. Zij verzorgt zijn website, afspraken en post. Verder kookt zij meestal en wanneer het eten klaar is en de anderen rond het huis scharrelen, luidt zij soms de klok in het daktorentje. Nu het zomer is, zet zij de twee voordeuren wijd open en zweven de geurige etensdampen naar buiten. Terwijl Mimi en Willem dan naar binnen gelokt worden, pakt Hubertine een geschikte wijnfles uit de oude keldergewelven uit 1486. Zo ook vandaag, maar met een extra feestelijk tintje, want Willem heeft zijn nieuwste roman bijna voltooid en dat moet gevierd worden. In feite heeft hij de roman al klaar, maar moet hij nog het één en ander schrappen, iets waar Mimi het vaak niet mee eens is. Dan ontstaat er vaak een onenigheid tussen die twee, gespeeld, maar bitter ernstig. Na de maaltijd leest Willem enkele bladzijden uit zijn nieuwe roman voor en liggen de verzadigde dames aan zijn lippen. 'Ik geloof dat ik deze keer maar helemaal niets ga schrappen!', zegt Willem tussen de voordracht door. 'Godzijdank!', verzucht Mimi, die Hubertine op de mond kust. Hubertine kust Willem op de mond en Willem kust Mimi op de mond. Het is elf uur 's avonds en ze besluiten om naar bed te gaan. Ze doen de lampen uit en ze lopen naar de gang. De deurbel gaat.

Mimi opent de voordeur en zij deinst achteruit. 'Wo ist Hubertine?', roept een stem. 'Hier bin Ich!', roept Hubertine terug en ze gaat snel voor Mimi staan, 'Was machts Du her?'. 'Jetzt ist es soweit!', antwoordt Heinz Himmler, die een pistool op de beide dames richt. Willem verneemt alles vanuit de donkere zijkamer en hij aarzelt geen moment. 'Wo ist der Alte?', vraagt Heinz nog, maar dan ziet hij Willem al naar hem toe rennen en springt Willem voor de wegduikende dames. Er klinken drie schoten, waarvan er twee door het hoofd van Willem gaan, die op slag vermoord wordt. Het derde schot is niet van Heinz, maar van een undercoveragent, die hem gevolgd is en hem in zijn achterhoofd treft. Willem ligt exact op de plaats in de gang, waar acht jaar geleden de 39-jarige, Russische Tanja Gurskaja door een huurmoordenaar is vermoord, die voor haar man, een drugscrimineel, werd aangezien. Haar man had ruzie met een ex-partner-in-crime over cocaïnegeld. Deze brute vergismoord rukte een oerlieve, volstrekt onschuldige en bloedmooie moeder van twee kinderen uit het leven. Ze had net de hond uitgelaten, het was donker en ze droeg een lange jas. Ze werd voor de dubbele voordeur met acht kogels vermoord. Ze overleed in de armen van haar 12-jarige zoon, die zichzelf daarna snel met zijn 9-jarige zusje ging verschuilen en 112 belde.

Mimi en Hubertine proberen Willem met mond-op-mond-beademing en hartstreekstoten in leven te houden, ondanks dat ze wel weten dat dat vergeefse moeite is. 'Hij heeft zijn leven voor ons gegeven!', zegt Mimi in een vreselijke huilbui. 'Dat bedoelt Jezus met je leven geven voor je vrienden!', roept Hubertine, die de haren uit haar hoofd trekt en in een staat van waanzin verkeert. 'Die smerige Heinz had het op ons voorzien, O, Willem, waarom toch? Waarom ben je niet in de kamer gebleven?', weent Mimi. 'Omdat hij zielsveel van jou houdt, schat, omdat hij net als Jezus zichzelf heeft opgeofferd!', roept Hubertine, die naar de agent kijkt, die checkt of Heinz wel echt overleden is. Daarna hurkt hij bij Willem neer en voelt hij voor de zekerheid aan zijn nek. 'Onze Willem is een heilige!', zegt Hubertine tegen de agent, 'Ze kunnen de Sint-Martinusbasiliek wel omdopen tot de Sint-Willembasiliek!'. 'Hij heeft jullie leven gered!', zegt de agent. 'Ja, snuggere, daar waren wij ook al achter gekomen!', reageert Mimi verdrietig en kwaad. 'Maar jij hebt ons leven ook gered!', zegt Hubertine tegen de agent, 'hoe kwam je hier zo op tijd terecht?'. 'Ik volgde Heinz al geruime tijd, vanwege een internationaal prostitutienetwerk en het was min of meer toevallig dat ik hem deze avond op de hielen zat!'. 'Voor Willem komt dat mooie toeval helaas te laat!', snikt Mimi, die Willem op zijn met bloed besmeurde mond kust. 'We kunnen helaas niet alles voorzien!', antwoordt de agent, die met zijn collega's belt en de technische recherche optrommelt.

Schrijver: Joanan Rutgers
5 november 2020

Geplaatst in de categorie: misdaad