Paradijselijke Parabel

In mijn verhaaltje ‘Nooit te Oud’ , vertelde ik zo tussen neus en lippen door dat je soms al snel voelt of iets klopt of niet. Mijn neef wist al vroeg dat hij dominee zou worden en ik, ik wist dat – ook al zou ik het willen – het me nooit zou lukken.
De roeping vloog mij gelukkig voorbij. Een roeping weet wie hij aan moet klampen.
Maar toch, laat me maar eerlijk wezen die verhalen uit de Bijbel die we als kind op de zondagsschool voorgelezen kregen, waren mooi en spannend. ‘Jona en de walvis’, 'Daniël in de leeuwenkuil’, ‘Simson en Delila’, om maar enkele te noemen, die laatste natuurlijk zonder het erotische gedeelte. Nee, het ging over het feit dat Simson – destijds als een soort Obelix – over oerkrachten beschikte, hiermee heel wat Filistijnen over de kling joeg, en uiteindelijk verraden werd door een vrouw, die z’n haren afknipte.
Bij ons thuis was het juist mijn vader, die mijn haren wilde afknippen – moeder begreep mijn haardrachtkeuze wel. Zij begreep dat mijn wereld net als die van Simson in elkaar zou storten, als mijn vader z'n zin zou krijgen.
Nogmaals mooie verhalen, maar als je ouder wordt, besef je dat zo’n verhaal met Jona, grote onzin moet zijn. De twijfels waren gezaaid en groeiden daarna als kool.

Gisteravond stond ik in het donker naar de sterrenhemel te kijken terwijl mijn honden hun laatste plasje voor het slapen gaan deden en ik uit solidariteit maar meedeed.
Net op dat moment besefte ik dat het grote basisverhaal eigenlijk een prachtige parabel was, die ook in deze tijd nog van kracht is. Het verhaal over het Paradijs. Die eerste mensen hadden het fantastisch daar in die Hof van Eden. Dieren die elkaar niet opvraten – alles en iedereen kon met elkaar overweg. Totdat een enge glibberige slang, natuurlijk de vrouw aanzette tot ongehoorzaamheid aan met name (God) c.q. de natuur.
Altijd heeft de vrouw het weer gedaan. Zij is altijd weer de kwade genius in de meeste Bijbelverhalen. Iets wat me opviel – waarom toch?
Onbegrijpelijk omdat de vrouw eigenlijk, de zingeving, de drijfveer in het leven is voor menig man. Ach deze belangrijke TER ZIJDE, moet ik hier natuurlijk even vermelden. En het gekke is dat er wat dat betreft - die primitieve houding, ten opzichte van vrouwen - in bepaalde enge geloofskringen, nog steeds niets is veranderd.

Maar goed het aspect wat mij eigenlijk door m’n hoofd spookte, toen ik naar de sterrenhemel keek, onder het klaterende rustieke geluid van enkele kleine watervalletjes, was dat die Paradijsparabel, nog steeds actueel is. Wij de mensheid (Adam en Eva) hebben in principe alles wat we willen en zitten wat dat betreft nog steeds een beetje in zoiets als het Paradijs, toch luisteren we naar die kloten slang in ons, die ons doet snoepen en ons laat graaien naar dingen waar we vanaf hadden moeten blijven, omdat ze hebzucht voeden en die ons nu dus langzaam leidt naar het punt dat ook wij onze Hof van Eden zullen moeten verlaten.
Is de huidige mens daarom zo obsessief bezig met het proberen andere leefomstandigheden op andere planeten te onderzoeken en te creëren? Zodat we onze afgeleefde aarde straks over een tiental eeuwen kunnen verlaten?

Gelukkig ben ik niet zo Bijbelvast en weet ook niet meer hoe het die twee, toen ze de Hof van Eden verlieten, is vergaan. Wat ik wel weet is dat als het waar is; wij gewoon hun nazaten zijn, en dat hun verhaal dus nog niet is afgelopen.
Alleen herhaalt de geschiedenis zich ook in dezen. Ach zo bekeken zullen wij, de huidige Adams en Eva’s, ook weer flink op onze vingers getikt worden, maar ook met de na ons komende generaties zal het wel weer goed komen – toch? Laten we daar maar van uitgaan.
Slaap lekker.

paradijs parabel dominee bijbel adam en eva

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 99