Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over emoties

Oneerlijk

Er kwam een telefoontje van mevrouw G. aan mijn vrouw A. ‘A. , kun je Fleurtje opvangen want ik moet in quarantaine, ik ben wat verkouden en uit voorzorg heb ik een coronatest ondergaan en verwacht pas over 48 uur uitslag. Kun jij Fleurtje een paar dagen hebben?’
Natuurlijk is dat geen probleem. A heeft beloofd dat als G iets mocht overkomen, zij de zorg van het hondje op zich zal nemen. Ze gaat niet naar een asiel, dat verdient ze niet.

Mevrouw G is zwaar gehandicapt en aan een rolstoel gebonden en al behoorlijk op leeftijd, maar gelukkig ook behoorlijk goed bij de pinken – een bewonderenswaardige sterke en levenslustige vrouw. Die tientallen malen is geopereerd aan van alles en nog wat. Iedereen in haar dorp kent haar, als die vrouw met het boomertje. Het beestje is haar lust en haar leven.
Soms is die kleine deugniet er vandoor, en is de hele buurt weer voor haar aan het zoeken. Ook mijn vrouw is, toen we nog bij haar in de buurt woonden, meerdere keren op zoek geweest. Iedere keer wordt ze weer terug gevonden.

Overal gaat ze met haar baasje G. heen, naar de Albert Heijn, naar de boekenwinkel, naar de kapper en noem verder maar op. Het beestje kent het dorp en de omgeving op haar duimpje en legt de vele kilometers met het grootste gemak af, maar vindt het desondanks blijkbaar ook wel eens leuk om alleen op stap te gaan.
G. vertelde dat ze met Fleurtje naar de plaatselijke dierenarts was geweest. Het beestje had haar zo af en toe indringend aangekeken, net of ze iets wilde vertellen. Maar helaas dat ontbreekt er aan. Hondjes praten alleen met hun ogen en soms met een blaf.
Echt, ik weet er alles van – alleen wij dommeriken verstaan die blikken niet altijd.

Het was al aan de late kant en dus besloot mijn vrouw de dierenambulance in te schakelen, die het hondje heeft gebracht. Fleurtje, een scheetje van een hondje, was getrimd, wat ze er niet mooier op maakte, maar goed, het karaktertje blijft nog steeds hetzelfde – lekker positief.

Ze kan ook heel goed met de hondjes van mijn vrouw opschieten. Totaal geen wanklank van beide kanten. Na een dag belde G – gelukkig ze had geen corona, dus Fleur kan weer naar huis.
A zei haar dat ze Fleur een paar dagen later zou brengen. Morgen moest ze weg. Ze had namelijk besloten om ook met het hondje naar onze dierenarts te gaan; daar hebben ze betere apparatuur om het beestje goed te onderzoeken. Mijn vrouw vond haar er namelijk ook niet goed uitzien – een veel te dikke buik, en het oogwit was enigszins rood. De dierenarts van G. had kort geleden niets aan haar kunnen ontdekken.

Bij onze dierenarts werd al snel duidelijk dat er iets niet in orde was. Er werd een echo gemaakt en het bleek dat het beestje vol zat met lymfeklierkanker. Vandaar die dikke buik en die rode oogjes. Op de echo die werd gemaakt was het overduidelijk te zien. Helaas ook niets meer aan te doen.
Na wat heen en weer telefoneren met mevrouw G, werd het advies van de dierenarts opgevolgd en is ze ingeslapen. Ik heb een grafje gegraven en nu ligt ze in onze tuin op verzoek van G.

Heel misschien denkt u nu, verdorie wat moet ik met zo’n triest verhaal. Jij probeert anders altijd luchtige soms licht humoristische verhalen te vertellen.
Klopt, en ik vroeg me af, waarom eigenlijk. En ik denk dat ik dat al van jongs af aan onbewust doe. Dat ik altijd al het dramatische in onze levens daarmee naar de achtergrond probeer te schuiven. Onderdekken, toestoppen, een beetje weglachen, want ik kan er verdorie zo slecht tegen.

Dat zo’n vrouw als G, van wie de levensvreugd voor een groot deel afhankelijk was en is van kleine Fleur, dit nou juist moet gebeuren.

Het is die andere kant van het leven – die glazen draaideur die je net even te laat zag, en waar je weer eens keihard tegenaan knalt met je snufferd, of waarbij je klem komt te zitten.
Geluk en ongeluk zo snel volgend na elkaar.
Je schrikt en beseft, verdorie ja, zo is het leven soms, zo vol vals toeval, zo hard zo oneerlijk.
Het is even slikken, maar we moeten verder en mevrouw G was, ondanks het verlies, nuchter en dapper en had er vrede mee zoals alles was verlopen.

Ik weet zeker Fleurtje ook.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 8 december 2020


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 1 stemmen 91



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)