Tweezaam

De vos was ‘s morgens vroeg al op pad gegaan, en had een goede dag. Hij was tegen een nest met eendeneieren aangelopen en had zich zo lekker vol kunnen eten, zodat hij het er nu maar even van nam. Hij verstopte zich in het bos tussen de struiken en ging lekker liggen luieren. Terwijl hij daar lag, had hij het zicht op een mierenhoop, en verbaasde zich over de bedrijvigheid en de schijnbare perfecte samenwerking van deze wezentjes.

Hij sprak een van de mieren aan en zei: ‘Soms ben ik gewoon jaloers op jullie. Die prachtige harmonieuze samenwerking van jullie en het plezier dat jullie uitstralen.’
‘Nou verkijk je daar niet op,’ zei de mier, ‘het is flink aanpoten, onze koningin heeft nogal wat wensen op haar lijstje staan.’
‘Ja, maar jullie zijn nooit eenzaam en alleen. Ik moet mijn kostje alleen zien te vinden. Soms, zoals vandaag heb ik geluk en soms vind ik een dag niets en ga ik slapen met een lege maag. Maar ja, ik weet het, dat is het lot van een vos. Maar waar ik echt een beetje moeite mee heb is de eenzaamheid, ik voel me soms zo alleen.’
‘Nou, wat dat betreft zou ik best weleens even met je willen ruilen. Trouwens bestaat echte eenzaamheid wel? Ik bedoel, ik kan me voorstellen dat je je soms alleen voelt, maar je bent altijd toch met jezelf? Je vraagt jezelf toch dingen af en samen met jezelf overweeg je de dingen immers?’

‘Ja, dat is waar,’ zei de vos, ’maar ja je wil toch ook weleens iets met iemand anders overdenken.’
‘Wij mieren hebben geen tijd om ons dingen af te vragen. We zijn alsmaar bezig. We hebben maar een opdracht, het verzorgen van onze koningin. Ik zou zo graag ook eens alleen met mezelf willen zijn, gewoon een poosje ‘tweezaam’ zijn, om eens een beetje lekker in mezelf te graven. Ontdekken wie ik nu eigenlijk ben en hoe en wat ik verder zèlf wil. Plannen maken voor de toekomst. Trouwens het overleggen met iemand anders is lang niet altijd leuk – misschien juist niet, vaak geeft het alleen maar ergernis.’
‘Ja, zoals je dat nu omschrijft, klinkt allemaal redelijk. Misschien heb je gelijk, misschien bedoelen we met eenzaamheid wel gewoon ‘tweezaamheid’. Het moeilijke aan het feit om alleen te zijn is, dat je de aanspraak mist en je jezelf soms afvraag hoe het in de toekomst verder moet als je ouder wordt.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ antwoordde de mier, ‘maar daar moet je gedeeltelijk je ogen voor sluiten. Je weet dat er een eind aan komt en het enige wat je kunt doen is proberen zo gezond mogelijk te leven en de rest heb je niet in de hand. Immers het toeval of het voorbestemd zijn, in ieder geval iets buiten jezelf om regeert. Dat geldt ook voor mieren die altijd bezig zijn.’
‘Dat snap ik,’ onderschreef de vos z’n stelling,’ maar jullie maken je als je zo flink bezig bent geen zorgen. Bij jullie is het plots afgelopen, zonder er veel over te piekeren.’
‘Misschien is de les dan ook, het evenwicht daar in zien te vinden – bezig zijn en soms even alleen,’ was de wijze conclusie van de mier. ‘Je hebt gelijk, misschien is alleen of eenzaam of zoals jij het noemt ‘tweezaam’ zijn, helemaal niet zo verkeerd. Maar je wil het liefst kunnen kiezen,’ opperde de vos.
‘Dat begrijp ik,’ zei de mier, ‘maar blijf vooral het positieve in wat je overkomt zien, ook al staat dat je soms wat tegen en is het in bepaalde gevallen razend moeilijk. Bedenk altijd maar overmatig bezig zijn is ook niet alles. Je moet je pas zorgen maken als je jezelf verliest, en dus echt eenzaam bent. Dat je niet meer met jezelf kunt overleggen. Dan ben je helaas goed ziek – dus wees een beetje voorzichtig met het woord ‘eenzaam’,’ meende de mier.

‘Weet je wat dat betreft, ben ik wel jaloers op de mens, die kan kiezen, of hij een poosje alleen wil zijn of zich wil mengen in de mensenmenigte.’
‘Ik weet niet of het jou is opgevallen vos, maar volgens mij heerst er een ziekte onder de mensen. Je ziet ze tegenwoordig steeds minder in groepen en als het maar even mooi of bijzonder weer is, zoals komend weekend met die zon of afgelopen dagen met de vorst en sneeuw, dan komen ze opeens uit hun holen en zie je ze overal. En wat gek is, de laatste weken zie je ze na negen uur ‘s avonds ook niet meer buiten.’
‘Nu je het zegt, je hebt gelijk, ik kan steeds beter ongezien bij de buitenwijken van de stad of dorp komen en heb al een paar keer een kip kunnen verschalken. Er is iets gaande.’
‘Ze zijn volgens mij echt een beetje ziek – een of ander virus of zo. Als ze maar niet echt eenzaam zijn, want dan sterven ze misschien nog wel uit ook en kan ik geen kippen meer verschalken. Verdorie nu begin ik me echt zorgen te maken mier!’
‘Moet je niet doen, de toekomst kun je niet overzien; wie weet valt het achteraf bekeken wel mee.’
‘Laten we dat dan maar hopen.’

‘Zeg vos, allemaal leuk en aardig deze gedachtewisseling, maar ik moet weer bezig, anders denken ze nog dat ik echt ‘eenzaam’ ben,’ grinnikte de mier.
‘Je hebt gelijk mier, we moeten leren leven met de omstandigheden waarin we verkeren en zo mogelijk verbeteringen aanbrengen, maar eigenlijk hebben wij weinig te klagen. De mensen hebben het soms wel eens moeilijk denk ik, ze hebben zoveel te kiezen dat ze gelijk ziek worden als ze even niet de ruimte krijgen, door omstandigheden, om in vrijheid te kunnen kiezen. Ik voel me opeens een stuk gelukkiger,’ wist de vos. Hij zei de mier gedag en ging op zoek naar z’n avondmaaltje.

eenzaam alleen vos mier virus plezier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 9 stemmen 180