Wie Wat Zijn en Worden Wij

Het is begonnen met een Sofinummer en is nu het BSN nummer en de vraag is waar zal het eindigen.
Een vraag die menigeen zichzelf onderhand wel eens zal hebben gesteld. Mij bekruipt het enge gevoel dat door de digitalisering of weet ik maar door wie, wat, of hoe, ik steeds minder mijzelf ben.
Goed ik overdrijf een beetje want het malle gedoe als Facebook, Instagram, Twitter, Tik Tok en weet ik wat er op dat gebied allemaal mogelijk is, mijd ik, dus persoonlijk valt het nog mee.

Mijn vrouw is ooit via een kennis ongevraagd in een appgroep terecht gekomen, en kreeg plotseling allemaal berichtjes van vreemden, die blijkbaar ook banden hadden met die kennis. Ze is er gelijk mee gestopt. Inderdaad met whatsapp en die kennis, want wat kan haar, die vaak onzinnige berichtjes van wildvreemden schelen.
Goed op termijn zullen we toch wel aan de whatsapp moeten. Het is ook zo aantrekkelijk, vooral voor ons Nederlanders. Ik ben door menigeen gewezen op het gemak ervan – en vooral het feit dat het GRATIS is.
Op dit laatste wordt je niet alleen gewezen door Henk en Ingrid, maar ook die kennis die een universitaire studie achter de kiezen heeft en niet echt onbemiddeld is.
Nou ik blijf voorlopig sms‘en. Het is niet duur. Maar omdat het niet gratis is, ben je dus ook niet geneigd onnozele onzinnige, omdat het toch gratis is, berichtjes te versturen. Maar als lijder aan een heel lichte vorm van cijferblindheid is deze tijd best een moeilijke. Mijn cijferblindheid uit zich in het heel
moeilijk kunnen onthouden van cijfers en codes. Het is me gebeurd dat ik op een overvolle parkeerplaats bij mijn auto stond te hannesen met de autosleutel. Op enkele meters afstand op de sleutel geklikt, maar de autolichten lichten niet op ten teken dat de deuren van het slot af waren. O ja, dacht ik – moest er nog even aan wennen, dat de sleutel een week eerder, een wasbeurt op 40 graden, niet ongeschonden had doorstaan – ‘t is ook zo, hij doet het niet meer.
Zo vaak ga ik ook niet weg met de auto, dus vandaar dat ik het even was vergeten. Maar verdorie, de sleutel past ook niet goed meer. Hoe kan dat nou. Ik kijk even in de auto, allemaal vreemde spullen – oei, het is de verkeerde auto. Ja hoor, een stukje verderop stond die van mij. Dezelfde kleur, hetzelfde merk en net zo ongepoetst.

Natuurlijk, normaal herken je hem aan het nummerbord. Helaas ik dus niet – ik ken m’n eigen nummerbord niet. Mijn vrouw kent ze nog van vele van haar vorige auto’s.
Laatst bracht ik hem naar de garage, voor de keuring. We bellen wel als hij klaar is. Wat is uw nr. ook al weer? O dat is 06 -34 94 …. of nee was het nou 34 49…. of 94 34…. . Voor de zekerheid zoek ik het in mijn telefoon op, met het excuus dat ik mezelf nooit bel – ze snappen het, althans dat doen ze voorkomen.
Van de week moest ik opeens van You Tube mijn account en wachtwoord bekend maken. Had ik anders nooit nodig. Maar goed blijk ik hiermee opeens ongewild meerdere dingen te hebben gewijzigd. Zal wel ergens iets niet goed hebben gedaan. Of komt het toch door de overstap naar Edge.
Maar goed eerder deze week een boek besteld bij Bol.com. Was het wachtwoord niet meer goed. Mijn administratie nagezocht wat het moest wezen. Ja toch het goede wel ingetikt. Maar het lukte niet – dus, dan maar weer een nieuw wachtwoord. Mijn afspraken bij het ziekenhuis checken met wachtwoord, krijg ik via de telefoon een code die ik daarna weer in moet tikken.
Bij mijn gemeente, huisarts, belastingdienst, online winkels allemaal wachtwoorden of codes intikken om de meest simpele dingen van jezelf gewaar te worden. Heel langzaamaan begin ik een code/ wachtwoord fobie te ontwikkelen. Om m’n eigen telefoon te kunnen gebruiken, een code om bepaalde programma’s te kunnen bekijken op t.v.
Even opgezocht – onderhand heb ik zo’n 30 wachtwoorden en codes om ergens bij of in te kunnen komen.
Ja, maar zal menigeen zeggen, het is voor je eigen veiligheid, voor het beschermen van je persoonlijke gegevens. Dat zal wel. Telefoonmaatschappijen die jouw gegevens ongevraagd delen met wie ze maar willen en niet alleen de telefoonmaatschappijen. Meedoen aan Instagram, Facebook, whatsapp en dergelijke is je ziel verkopen aan de hoogstbiedende duivel of meerdere duivels.
Natuurlijk zijn codes en wachtwoorden een noodzakelijk kwaad in het digitale verkeer, dat is duidelijk.
Hoe meer je van jezelf blootgeeft –hoe gemakkelijker het voor de digitale visser wordt jou in hun netten te vangen. Toch is het net zoals in het gewone verkeer noodzakelijk om verkeersborden en – lichten te gebruiken. Maar mij bekruipt steeds meer het gevoel ‘digitaal’ geleefd te worden of opgesplitst te worden. Het is zoveel, zo overdonderend, al die codes en wachtwoorden.
Op iedere weg staar je je, bij wijze van spreken, blind aan al de borden die er staan. Op iedere hoek staan er verkeerslichten. Het is zoveel dat je soms je aandacht niet goed meer bij de weg houdt.

Oké, ik overdrijf, maar soms, op van die dagen dat alles wat tegen zit, bekruipt me dat akelige gevoel van ‘Big Brother is watching you’.
Voor de jeugd is het normaal. Maar ouderen hebben de echte vrijheid’ en ‘onafhankelijkheid’ nog gekend en zullen zich er soms mateloos aan ergeren. En dat juist in een tijd, en onder het schrikbewind van een partij die doet voorkomen vrijheid en democratie hoog in het vaandel te hebben staan, worden we als nooit te voren gecontroleerd. Het kan raar lopen.
Ach die tegenstrijdigheid die het met zich meebrengt, aan de ene kant vrijheid en ogenschijnlijk gemak en aan de andere kant als je niet oppast is je hele doen en laten bekend bij diverse louche instanties.
De vraag is dan ook wat zijn we en wat worden wij in de toekomst? Geen echt individu meer maar meer een wezen met een unieke code?

Worden we algen levend op algoritmes?
Ach ’t is de nieuwe tijd meneer Sonneberg, ’t is de nieuwe tijd.’