Laten Zien en Voelen Wie je Bent

Laatst(4-3-2021) las ik een opmerkelijk artikeltje over een negenjarig jongetje, ene Stef uit Best. Hij heeft opgetreden in het tv programma ‘Holland Got Talent’, toch best wel bijzonder voor iemand uit Best. Hij vertelde de jury daar onder andere dat hij graag op glitterhakken liep. Dapper deze coming out, maar in zoverre niet verstandig, omdat hij daarmee, daarna erg werd gepest op school. Hij heeft daarop nu een eigen kledinglijn ‘Shine by Stef’ gelanceerd, met veel glitters en er is hem zelfs gevraagd zelf hakken te ontwerpen.

Geen standaard jongetje volgens z’n moeder. Dat mag je wel zeggen, maar wat een geweldige ouders dat die zo’n jongetje de ruimte geven om zichzelf te mogen en kunnen zijn. Als ik zo bekeken even op mijn eigen jeugd terugkijk, dan veroorzaakte het lange haar dragen in mijn jeugd, wat iedereen toen deed, al een definitieve breuk tussen mijn vader en mij. Dus vandaar ook mijn respect voor die ouders.
Maar toch is het wel bijzonder dat zo’n jonge jongen al de mogelijke sociale barrières van de maatschappij aan z’n hakken lapt. Zo volledig voor zichzelf gaat en laat zien wie hij is en weet wie hij wil zijn.

Laten we eerlijk wezen vele mensen komen pas op latere leeftijd uit de kast en worstelen jaren met het feit wie of wat ze eigenlijk zijn, hiertoe mede gedwongen door hun omgeving. Ook nu vandaag de dag nog steeds. Het is trouwens sowieso soms moeilijk je eigen look of culturele identiteit te ontdekken of te ontwikkelen, dus niet alleen wat geaardheid betreft.
Neem nou de jeugd, ze zoeken al jong houvast bij een of andere muzikale stroming. De stroming van de rappers, headbangers, hip hoppers, rockers, piratenmuziek aanhangers of misschien klassieke muziekliefhebbers. Dat laatste zul je bij de doorsnee jeugd amper aantreffen, maar mogelijk bestaan ze. Ach noem ze allemaal maar op, ik ken de meeste mogelijkheden niet eens.
Maar velen beseffen pas op latere leeftijd waar hun echte interesses liggen en kristalliseren het dan pas uit. Sommigen bekennen later, dat ze in hun jeugd eigenlijk stiekem liefhebber van bijvoorbeeld Charles Aznavour zijn geweest of van Frank Sinatra of van het Jordanese levenslied dat uitgejankt werd door Johnny Jordaan, Zwarte Riek of tante Leen. Zelfs Hazes mag je tegenwoordig een grootheid noemen. Ach wat maakt het ook uit – niet belangrijk toch, of misschien toch ook wel.

Vele mensen uit de stropdassencultuur, blijken in hun vrije tijd heel andere kleding te dragen. Het lijkt mij persoonlijk moeilijk om steeds in die twee werelden te moeten leven. Steeds weer iemand te spelen die je misschien niet bent. Zelf heb ik gelukkig op kantoor altijd mezelf kunnen zijn en kunnen dragen wat ik wou en er liepen slechts enkelen rond in kostuum met stropdas. Eentje was er bij die thuis zelfs z’n gazon ging maaien in driedelig kostuum met stropdas. Vreemd, maar ja, die man voelde zich daarin blijkbaar comfortabel tot in z’n diepste vezels. Hij was in dat pak zichzelf of voelde zich dan pas iemand.

Vandaag mogen de kappers weer aan de slag. Maar toch, deze coronatijd heeft mij wel mezelf en hoe ik mij het lekkerst voel laten ontdekken. De laatste jaren droeg ik het haar zo kort als mijn vader het zo graag zou hebben gezien, en een getrimde baard. Alles heb ik laten groeien. Mijn hoofdhaar (al hoe graag mijn vrouw het ook wou bijknippen) en mijn baard. Ik herken mijzelf bijna niet meer als ik in de spiegel kijk, maar aan de andere kant, ik heb me nog nooit zo mezelf gevoeld als nu. Ik voel me nu wie ik misschien in wezen ben. Een vrije, ruige, woeste Woudfries die blijkbaar ergens toch diep nog in mij schuilt. Heerlijk mezelf weer te ontdekken. Ja sommigen doen er nu eenmaal iets langer over dan Stef uit Best.

‘Wanneer ga je naar de kapper? Heb je al een afspraak gemaakt?’ vraagt mijn vrouw.
‘Ach lieverd, de kapper heeft het nu zo druk, daar kom ik niet meer tussen op de tijden die mij passen en trouwens de komende dagen krijgen we te maken met nachtvorst en het is me hier nog te kil in het noorden.’ De schapen worden ook nog niet geschoren, nog even wachten dan gaat het allemaal ook wat gemakkelijker, net als bij de schapen.
Even komt het schrikbeeld van mijn vader weer naar boven drijven, dat beeld waarin hij met de heggenschaar de kamer in komt stormen: ‘En nu ga je naar de kapper of ik knip het zelf!’ Mij moeder sust het geheel en zegt later tegen mij: ‘Het is misschien toch beter er maar iets vanaf te laten halen.’

Als compromis liet ik er zo’n kleine vijftien centimeter af halen. Je kon echt zien dat het ingekort was en de wapenstilstand tussen mij pa en mij werd weer even verlengd.
Ach, ik zal er nu ook wel weer aan moeten geloven, ditmaal uit vrije keus en met de zomer in het vooruitzicht en een niet onwaarschijnlijke lockdown van de kappers over een paar weken of nog eerder, kan ik het toch beter nu maar even laten doen.
Maar één ding blijft, zoals het nu is: mijn baard.

Altijd weer compromissen sluiten: dat is de les die deze leerzame tijd mij weer leert.
Verdorie het lijkt de politiek wel.

compromis uit de kast komen hakken kappers lockdown

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 80