Een dagje “fabriek”
Een niet zo nette naam voor een enorm gebouw als het ziekenhuis wat de laatste tijd volop in het nieuws is maar ik blijf het een van lopende band verstoken fabriek vinden, eerlijk waar. De afmetingen zijn zo bizar dat het me gisteren lukte te verdwalen jawel! Ik was er echt de weg kwijt. En juist op het moment dat ik een ziekenhuistaxi wilde “nemen”, zaten er al mensen in: dus geen optie. Even ter verduidelijking: het gaat me om de enormiteit van het gebouw natuurlijk, want als ik het over de geleverde zorg heb, dan kan ik niet anders zeggen dan dat deze subliem te noemen is.
Een dagopname om een spannende test te moeten laten doen, waarbij ik niet alleen op een zaal lag, nee natuurlijk niet, er stonden zeker acht van die prachtige stoelen, in alle standen verstelbaar, een afstandsbediening binnen handbereik maar dan het personeel! Wandelend (eerder rennend) met een computer op een verrijdbaar wagentje, in hoogte verstelbaar komt er een lief mens me voorzien van de duvel en....juist ja!
Een bak vol buizen die gevuld moeten worden met mijn kostbare rode vocht. Elk half uur een paar, wat afgenomen wordt middels een inmiddels geplaatste infuusnaald. Ze vond het naar me zeer te doen, maar inmiddels ben ik al zo vaak geprikt dat het me niet veel meer doet, eh, op één prik na dan. Voor de test moet ik halverwege een injectie toegediend krijgen en die gaat in m’n bovenbeen. Oké, de naald was het niet, nee: het spul dat erin gespoten werd had veel weg van allerlei kleine spijkertjes die in ijs gedompeld in me gespoten werden.
Goeie genade, dat was dus helemaal niet tof! Ze zei: ja ik weet dat het heel pijnlijk is.....zachtjes uitgedrukt maar ja, we willen weten wat er aan de hand is en dan moet je er wat voor overhebben! Intussen zijn de andere stoelen ook bezet en raak ik aan de praat (tja je moet wat?) met de buurman, hij komt er elke veertien dagen! Wauw. De andere buurman komt er eveneens elke veertien dagen, gompie beiden voor andere zaken maar één geval bleef me bij: de man vertelde dat hij een niertransplantatie tegemoet moest zien en de nier van een goede vriend aangeboden had gekregen! Het groene licht was al gegeven. En dat, juist dat maakt de hele dag zo bijzonder, zo mooi en zo geweldig!
Een vriend die een deel afstaat bij leven, want het is een ding om donor te zijn, maar het is natuurlijk gigantisch te horen dat je doneert bij leven! Zo langzaamaan worden de laatste buizen afgetapt, gaat mijn infuus eruit, wordt de zaak verbonden en mag ik naar huis.... Een beetje lichter dan toen ik kwam, maar met een gerust gevoel dat het wel in orde komt. Ik zeg iedereen gedag en wens ze sterkte, bedank de verpleging die zich uit de naad loopt en ga de gang op... De benedenverdieping weet ik te vinden, maar dan gaat het mis en loop ik dus giga verkeerd. Ach, het is goed gekomen want ik ben thuis, maar door m’n hoofd speelt het verhaal van die onbaatzuchtige vriend...snap je?
... Een dagje fabriek met een mooie daad ...
Schrijver: An Terlouw, 22 april 2021
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Dagje
76
Geef je reactie op deze inzending: