Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

VLUCHT NAAR GESCHITTER

De Alpenhelling was behoorlijk steil. Maar ergens zag je toch een wat vlakke wei met allerlei bloemen. Goudsbloemen, krokussen, margrieten en nog veel meer bloemen zonden hun geuren door de adem van de berg.
De bijen bezochten al te graag die bonte kleurenmengeling. Hier vonden ze het beste stuifmeel en de lekkerste nectar. Beneden in het dal waren hun woonkorven, waar ze ijverig werkten. Overal werd hun zo smakelijke honing verkocht.
Bij zonsopgang keek een goudsbloem eens naar die mooie, witte sneeuwtop in de verte. Wat schitterde die berg prachtig in de felle zonneschijn!
"Zeg bij, jij kunt ver vliegen. Zou je niet proberen om naar die witte berg te vliegen? Dan neem je wat van die blanke schittering mee, en brengt deze op mijn kroonbladen."
"Nou," zoemde Rosa de bij. "Dat is wel erg gewaagd. Maar je weet dat ik heel nieuwsgierig van aard ben. Ik wil graag eens daarboven gaan kijken. Maar nu ga ik naar mijn korf om lekker uit te rusten. Een diepe slaap zal mij moed en kracht geven om die zware tocht te ondernemen.

De volgende morgen keek de goudsbloem die dappere bij Rosa na. Alle bloemen keken.
"Wat moet ze in die hoogte?" bromde een oude margriet. "Is daar soms voedsel voor haar? Laat haar liever bij ons in de buurt blijven."
Rosa vloog al hoger en hoger. Ze had veel lust om zich op de bloempjes te laten vallen, die hier en daar op de helling bloeiden. Ze roken zo verleidelijk! Maar nee, Rosa's afspraak ging haar drang naar smullen te boven.
Eén keer moest ze snel naar beneden duiken. Een hongerige vogel had veel trek in haar. Die dreigende snavel klepperde onheilspellend... De bange bij wist zich gelukkig te verbergen tussen twee stenen, die dicht op elkaar lagen! Ja, ze lag in een veilig holletje. De vogel sprong heen en weer om de stenen, probeerde ze van hun plaats te duwen. Dat lukte niet. Rosa was als het ware beschermd door een klein, maar onneembaar bolwerk.
Na enige tijd waagde Rosa het om haar schuilplaats te verlaten. Haar vijand had ze horen vertrekken.
Daar ging de zware tocht verder. De witte top kwam steeds dichterbij. Rosa kreeg het erg koud. Dat was te veel voor haar. Moe en loom zakte ze neer, kwam op een grote rots terecht. Spoedig omhulde de duistere avond haar. Het diertje lag meteen in vaste slaap.

's Morgens ontwaakte Rosa heel verbaasd. Ze lag tussen fluweelachtige blaadjes met kleine, witte bloemen. De edelweiss! Ze had deze bloemen nog nooit gezien. Maar hoe zou hun nectar zijn? Ha, die smaakte verrukkelijk! Rosa wrong zich in de nauwe kelk, dronk de bloem leeg.
Nog steeds had ze het koud, maar was toch flink gesterkt door de edelweiss. Rosa begon de terugtocht. Makkelijk ging het nu. Alleen zich schuin naar beneden laten zweven met gespreide vleugels.
"Fijn dat je weer hier bent," zie de goudsbloem. Rosa dook vergenoegd tussen de oranje kroonbladen. Er kwamen witte spikkels op de goudsbloem. Dat wit werd door de zon beschenen, begon zo mooi te schitteren! De bloem voelde zich reuze trots. Zonder het te weten had Rosa de blanke stuifmeel van de edelweiss op de goudsbloem gebracht.
Na een tijdje ondernamen meer bijen een lange vlucht naar de edelweiss. De bloemen van de lagere bergwei waren daar heel blij om. Steeds meer van hen werden versierd met witte stippen, behalve de margrieten, die toch al wit waren. De schone blankheid van de sneeuwtop legde zich in het klein neer op heel wat kronen. Ook werd hun nectar daarbij vermengd met die van de edelweiss.
De welbekende honing smaakte de mensen heerlijker dan ooit. Het bleef altijd onbekend dat het zo kostelijke boterhambeleg de kracht van het hoogst bloeiende bloempje in zich had.

Schrijver: Han Messie
5 mei 2021


Geplaatst in de categorie: dieren

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 99



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)