Vrije Vogel, Wolf en Bidsprinkhaan

Daar zweeft hij. De vrije vogel, het weidse luchtruim is van hem. Hier kan hij doen en laten wat hij wil. Hier kan hij ondernemen wat hij wil, zonder enige beperkingen. De vrije vogel is een liberaal in hart en nieren. Daar beneden wonen de aan de aarde gebonden losers, zij die in een keurslijf zitten.

Beneden liep een wolf met zijn familie eten bij elkaar te sprokkelen. Iedere dag weer een hele klus, vaak een moeilijk gevecht. Hij keek omhoog en riep naar de vrije vogel: ’Jullie hebben het maar gemakkelijk. Jullie kunnen alles overzien en zo af en toe toeslaan.’
‘Ja wolf, dat klopt en dat willen wij liberalen ook graag zo houden. Besef wel door onze creatieve inzet en ondernemingsdrift is er veel welvaart ontstaan.’
‘Ach wat is welvaart,’ zei de wolf, ‘als er te weinig en veel te dure woonruimte is voor de komende generatie. Wat is welvaart als de zorg wordt uitgekleed. Het onderwijs zienderogen verslechtert en het hoger onderwijs straks alleen toegankelijk is voor de rijken.’
‘Helaas wolf, dat is nu eenmaal de marktwerking. Zo werkt het liberale systeem, waar de huidige en vele jeugdige dieren tegenwoordig voor kiezen.’
‘Ja, maar ook jullie kunnen niet eeuwig blijven vliegen. Jullie zullen ook ooit een plek moeten vinden voor jullie ouderen, die vermoeid en vleugellam worden en zorg nodig hebben. Wat als er geen verzorgend personeel meer is? Wat dan?’

De duidelijk veel socialer ingestelde wolf, die wel oog heeft voor de alledaagse problemen zoals de zorg, onderwijs, woningnood en sommigen zelfs voor het milieu en dierenwelzijn, zette de vrije vogel aan het denken. Verdorie dacht die, daar zit wat in en daar ligt inderdaad een probleem. Mijn schoonouders zoeken ook al langere tijd naar een plekje, maar ze vinden niks. En over een x aantal jaren, moet ik zelf ook een plekje hebben.
De wolf daarentegen was ook aan het denken geslagen en zag in dat die vrije vogel ook een punt had. Als de economie groeit, is er meer geld beschikbaar voor meer en grotere overheidsuitgaven. Meer geld beschikbaar voor wat hij zo graag verbetert zag worden. Maar hij twijfelde of een liberaal daartoe genegen is. De gezworen tegenstanders groeiden, ondanks hun veronderstelde onoverkomelijke uiteenlopende visies toch naar elkaar toe. Omwille van ... macht?

De ‘confessionele’ bidsprinkhaan volgde alles zoals gewoonlijk op een afstandje en probeerde in te schatten wie de overhand dreigde te krijgen. Hij bad dat hij bij ‘de winnaar’ aan mocht sluiten en zo weer, als vaak, ook met een bescheiden vingertje in de machtspap te kunnen roeren. De bidsprinkhaan vormt als het ware de kruipolie tussen beide kampen, die er voor zorgt dat ze al glibberend steeds dichter naar elkaar toe glijden. Zo maakt hij zich stiekem toch weer belangrijk en onmisbaar.
De ene keer zijn ze meer liberaal als het nodig is en de andere keer iets socialer. Alhoewel dit laatste toch eigenlijk meer bij hun geloofsleer lijkt te passen, is het wel zo dat als dat niet goed uitkomt en er iemand tussen hen zit die dat toch probeert uit te stralen, die persoon gewoon monddood wordt gemaakt. Helaas wordt hun groepering steeds kleiner en kleiner. Het lijkt er op dat de andere dieren hun trucjes eindelijk beginnen te doorzien. En hun belangen beter vertegenwoordigd zien worden bij of de liberalen of bij de extremere rechtse groeperingen.
Helaas bidden helpt niet in dezen. Schijnheiligheid is en blijft nu eenmaal schijn.

Ach beste lezer misschien denkt u, wat een apart verhaaltje toch: gelukkig is het maar een fabeltje.
Ja, dat klopt maar u weet dat een fabel de bedoeling heeft iets te vertellen over hoe het er eigenlijk bij de mensen aan toegaat. Sommigen van u zullen denken: Nou deze fabel slaat de plank behoorlijk mis. Is dat wel zo? Beste lezer kijk om u heen. Zie wat er gebeurt en toets de werkelijkheid aan deze fabel en schrik niet van de frappante gelijkenis.