Inspiratiebronnen

Kort geleden vroeg iemand mij hoe kom je er nu toe om zo’n gedichtje te maken; het betrof het volgende gedicht:

STRIKT GENOMEN

strikt genomen
denkt iedere vrouw …
kerels ! Kerels die
willen alleen maar …
je weet wel dat ….

strikt genomen
denkt iedere man …
vrouwen! Vrouwen die zijn
er alleen maar op uit om dat …
of dat … te krijgen ten eigen gerieve

maar als je alle slingers confetti
en andere tierlantijnen
en niet te vergeten
die strik(t)jes hebt weg genomen
blijken zowel vrouwen als mannen

toch altijd weer te weten
waarvan ze eigenlijk dromen
het vinden van de echte liefde

Nou laat me dat dan maar eens aan jou uitleggen, ongeacht of je het een leuk gedichtje vond of niet.
‘O ja,’ zei ze, ‘ik vond het echt wel een leuk gedichtje, maar hoe ontstaat zoiets? Daar ben ik nieuwsgierig naar.’
‘Nou, dat zit zo, ik liep met m’n twee honden in het bos. Het was rustig rond twaalf uur ‘s middags. Ik dook net met m’n honden een afslag van het hoofdpad in, de schaduw van de bomen opzoekend, want in de volle zon is het voor die dieren te warm. Net op die hoek, verscholen achter hoge varens, zie ik op een afgezaagde boomstam die nog iets boven de grond uitstak met daarop hele kleine paarsige zwammetjes, niet eerder gezien. Dus bleef ik even staan om het te bestuderen. Komt via het hoofdpad een jongedame in kort rokje aan joggen en op zo’n twintig meter afstand zag ze mij staan en hield op met rennen, ging wandelen en maakte rechtsomkeer en wandelde weer terug naar waar ze weg kwam.
Toen ik het zag, dacht ik: ‘zou ze mij hebben zien staan en denken dat ik haar opwacht. Zou ze denken dat ik een potloodventer of nog erger ben?’
Het zal wel niet, want ik heb volgens mij geen uiterlijk waarvan je dat zou verwachten – of is dat het juist, wat bij haar alarmbelletjes doet afgaan.

Ach nee, natuurlijk niet. Ik zie haar op een horloge kijken en ze heeft een band om haar bovenarm. Ze is heel serieus, gecontroleerd aan het hardlopen. Ja, dat is soms een psychologisch raar spelletje. Vrouwen voelen zich soms ten onrechte bedreigd en mannen voelen, dat ze soms voor een mogelijke zedendelinquent worden gehouden. Het zijn weer altijd de afwijkingen, die het denken over een groep beïnvloeden of je wil of niet – het gebeurt onbewust.

Dat is een van de ingrediënten die aanleiding gaf tot dit gedichtje. Een ander is gebaseerd op wat ik vroeger ooit heb gezien en gehoord. Destijds zat ik in een café en zag aan de bar twee charmante jongedames zitten. Even later ging er zo’n beetje vlak naast een jongeman zitten, die een inmiddels eeuwenoud lokaas uitwierp. Hij legde z’n autosleutels op de bar en bestelde iets te drinken. Ik zag de dames even smoezelen en al snel begreep ik waarom. Aan de autosleutels zat een label van een Mercedes. Dus om een kort verhaal niet te lang te maken. De dames gingen de jongeman uithoren, want ‘Jan met de pet’ rijdt geen Mercedes, vooral in die tijd niet. Ze lieten hem merken dat ze het gezien hadden en vroegen hem wat voor werk hij deed.
‘Ik ben timmerman,’ zei de jongeman.
‘O ja?,’ zeiden de dames , ‘en dat rijdt Mercedes?’
‘Ja,’ zei de jongeman, ‘het is een derdehandsje hoor!’
Helaas het pas gelegde contact werd abrupt door de dames verbroken. Het was blijkbaar niet helemaal wat ze zochten.
De jongeman had de dames goed geschoten. Het waren ‘golddiggers avant la lettre’.
Wat de jongedames niet wisten en ik wel, ik kende hem vaag, en wist dat hij een erg succesvol timmerman/aannemer was, met twintig man personeel en dat de Mercedes spiksplinternieuw was.

Een ander ingrediënt is zo eentje die iedere man wel herkent, die op een kantoor of zoiets gewerkt heeft. In de koffiepauze is er altijd zo’n mannetje dat in het weekend, de halve stad aan dames in z’n bed heeft gehad en het zelf nog gelooft ook. Het zijn die zogenaamde ‘macho’ mannen die hun ‘Willy’, of hoe ze hem dan maar ook noemen, achterna lopen en dat te lang blijven doen en dan meestal de echte liefde nooit meer zullen vinden.
Dit soort dingetjes uit het verleden en die ook zeker nu nog spelen, kwamen tijdens die boswandeling bovendrijven en resulteerden in dat gedichtje.

‘O ja?’ zei ze, ‘goh, dat er toch nog zoveel of zo weinig achter zo’n simpel gedichtje zit. Mooi hoor.’
‘En weet je wat,’ zei ik, ‘nu ik jou dit zit te vertellen, schiet me nog iets te binnen. Van de week heb ik in de boekhandel het boek ‘De honderd van Heytze,’ van de dichter Ingmar Heytze ingezien en doorgebladerd. Het bevat honderd door hem zelf, uit zijn eigen werk, gekozen gedichten, aangevuld met anekdotes en /of toelichtingen over hun ontstaan.
Ik aarzel om het te kopen, want ik heb al z’n boek ‘Voor de liefste onbekende’, een verzameling van z’n gedichten en ben bang voor te veel overlapping, dus is het echt iets om als cadeau te krijgen.
Maar het totaal aan gebeurtenissen uit heden en verleden inspireerde me tot het maken van dit eenvoudige gedichtje en uiteindelijk een hopelijk aardig leesbare verhaaltje.

inspiratie gedichtje Heytze verleden heden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 89