HAPPY STONES

Happy stones? U zult ondertussen ook wel weten dat het hier niet de Rolling Stones betreffen, die vermoedelijk ondanks hun verlopen en door drugs en alcohol getekende koppies zielsgelukkig zijn? Nee, natuurlijk heb ik het over de rage van de ‘happy stones’ .
Kort geleden ben ik, op bezoek in het UMCG, er eentje tegengekomen. Het steentje lag ergens op een richel. Eerst dacht ik nog, wat is dat toch en toen wist ik het – dit is dus zo’n ‘happy stone’.
Inderdaad leuk, op het keitje was een leuk lachend gezichtje getekend. En ja ook al stond mijn hoofd er niet naar – ik was daar tenslotte niet voor m’n lol – heb ik hem even bestudeerd en kon na er over nagedacht te hebben, een glimlach niet onderdrukken.
Want het is toch nobel dat iemand de moeite neemt om op zo’n plek zo’n ‘gelukkig steentje ‘ neer te leggen en hiermee probeert, zo vlakbij de hartafdeling, iemand een hart onder de riem te steken. Die gedachte alleen al, dat iemand met die bedoeling dit steentje heeft beschilderd is toch prachtig.
Daar wordt je toch een beetje blij van. En aan het steentje te zien is het ook nog eens gedaan door een kind, wat het geheel nog iets extra moois meegeeft.

Gisteravond ging de telefoon. Oma belde om te zeggen dat opa gevallen was en wat ze nu moest doen. Ik er snel heen en ja daar zat opa inmiddels door buren thuis gebracht op een stoel wachtend op de ambulance om naar het ziekenhuis te worden vervoerd.
‘Hoe kon dit nou gebeuren oma?’
‘Dat weet ik ook niet precies. Opa had een heel warrig verhaal. Hij was met het hondje nog even vlak voor het donker de straat op en neer geweest en had toen plotseling op een meter afstand van de lantaarnpaal iets zien gloeien in het schemerdonker. Nou je kent opa, die is nog steeds net zo nieuwsgierig als z’n hondje. Dus hij bukt zich voorover, wordt duizelig en struikelt over de lijn en valt half met z’n hoofd tegen de lantaarnpaal.’
‘Maar wat was dat dan, wat er zo gloeide?’
‘Weet ik het, hij had het over zoiets als een heppie stoon’, wat hij daar mee bedoelt, ik zou het niet weten, maar dat hij flink in de war is, is dus overduidelijk.’

De ambulancemedewerkers vermoeden na het verhaal aangehoord te hebben, een flinke hersenschudding met schaafwonden en een akelig diepe snee.
Dus toch maar even naar de spoedpoli van het UMCG.
Komen we toevallig net weer langs de plek waar ‘mijn’ happy stone had gelegen – hij lag er nog.
Wie weet brengt hij nu geluk of heeft hij dat juist eerder niet gedaan.
De arts vroeg wat er gebeurd was. Ik legde uit dat opa was gevallen door een ‘happy glowing stone’. Raar verhaal meende de arts.
Ondertussen in de wachtkamer googelde ik naar info over de ‘happy stones’. Het was de bedoeling dat je het steentje meenam en ergens anders neerlegde en sommigen verzamelen ze en willen alle happiness blijkbaar voor zichzelf houden.
Was dat mijn fout, had ik het steentje even vast moeten pakken en de ‘happiness’ omarmen en daarna ergens anders moeten neerleggen? Wie weet.

De arts kwam bij me en vertelde dat het ernstigste de snee was. Die was gehecht en verder moest hij maar een paar dagen rustig aan doen.
Hij zei: 'U mag blij wezen, uw opa heeft erg veel geluk gehad.'