Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over familie

Opvoeden is een Kunst

Z’n vrouw was een lang weekend de hort op en hij alleen thuis. Hij is altijd bezig, aan het werk, zelfs nu hij gepensioneerd is. Een gastcollege hier of daar; zo af en toe een student ondersteunen; een lezing houden en het schijnt dat hij weer werkt aan een nieuw boek.
Hij, de achterbuurman, is een kinderpsychiater/ psycholoog, maar desondanks toch een redelijk gewoon benaderbaar mens gebleven.
‘Zeg buurman,’ vroeg ik, ‘heb je zin om vanmiddag een biertje te komen drinken en even bij te praten?’
Het verbaasde me dat hij ermee instemde en zijn kostbare tijd hier even aan wilde spenderen.
‘Goed, ik kom straks wel langs.’

Na die middag eerst eventjes over koetjes en kalfjes te hebben gesproken, kwamen we via via op zijn werkterrein terecht.
‘Kinderen opvoeden is een moeilijk proces,’ dus dat jullie geen kinderen hebben is volledig begrijpelijk.’
Ik had hem ooit verteld dat wij bewust geen kinderen hadden.
‘Weet je,’ zei hij. Hij werd gaande weg steeds opener, waarschijnlijk door het heerlijke donkere, doch stevige Belgische Kasteelbiertje van 12%. De beste man dronk bijna nooit, soms als hij er niet onderuit kon – een truttig wijntje.
‘Echt, weet je,’ zei hij nogmaals, ‘opvoeden is verdomd moeilijk. Als ouder balanceer je constant op het wiebelige lijntje van het wel of niet tolereren, extra of juist niet te veel aandacht en affectie geven. Hun zelf dingen laten uitzoeken of juist meer sturing geven. Eigenlijk doe je het nooit goed.’
‘Het lijkt me inderdaad heel moeilijk,’ ondersteunde ik zijn mening.
‘Weet je,’ begon hij weer, ‘jij als ouder moet eigenlijk voor hun de voedingsbodem vormen, waaruit ze graag willen putten. En jij moet zorgen dat er genoeg zinnigs in die bodem zit wat de moeite voor hun waard is, zodat zij hiervan als mens kunnen groeien.

Weet je,’ na weer een teug van z’n Kasteelbiertje genomen te hebben en steeds losser wordend, ‘in mijn praktijk heb ik vele trieste gevallen meegemaakt en heb ik veel ouders richtlijnen aangereikt over hoe en wat te doen. Daarover gaat ook mijn volgende boek. Vergeet niet, kinderen zijn onbeschreven bladen, waarop ze hun eigen levensverhaal moet schrijven, hun eigen invulling.’
‘Mooi verwoord buurman, zo denk ik er ook over.’
‘Maar,’ meende hij, ‘wat men vaak vergeet is dat het blad al beschreven is met onzichtbare inkt, wat het kind nog niet ziet. Maar hoe vaker hij dat blad te voorschijn haalt om het te beschrijven. Hoe zichtbaarder die inkt door het toedoen van het daglicht en de tijd wordt.’
‘Maar waaruit bestaat de tekst van die inkt dan?’
‘Die onzichtbare inkt bestaat hoofdzakelijk uit het karakter en de eigenschappen van de ouders, waarvan het kind niet beseft dat hij er mee belast is en pas naarmate hij 0uder wordt, openbaart het zich steeds duidelijker aan en in hem en zal hij het zelf herkennen.’
‘Volgens mij werkt het inderdaad zo buurman.’ zei ik.

‘Helaas, mijn eigen kinderen hebben ook te maken met veel onzichtbare inkt. Ze beseften het in eerste instantie ook niet.’
‘Ja, of je wil of niet, het is bagage die je meegeeft.’
‘Ach, weet je mijn lieve vrouw, is een product uit de jaren zestig van de hippie generatie. Je kent dat wel vrijheid, blijheid en experimenteren. En ik zelf kom uit een gereformeerd gezin, met strenge regels en geboden. Hoe we elkaar gevonden hebben is me nog steeds een raadsel, maar ja de liefde bepaalt en heeft z’n eigen regels.’
‘Klopt, maar soms is het beter je door haar niet te laten overrompelen, hoe pijnlijk het ook is.’

‘Je hebt misschien gelijk, maar ja verstand gaat meestal niet boven natuurlijke driften. De onbeschreven bladen van mijn kinderen staan dus vol gekalkt met de onzichtbare inkt van ons: de rusteloosheid, eigenzinnigheid en de experimentele geest van mijn vrouw en de solitaire gedrevenheid rechtlijnigheid en onverstoorbaarheid van mij.’
De beste man werd na nog enkele slokken steeds vertrouwelijker. ‘En hoe heeft zich dat dan in uw kinderen geëtaleerd?’ vroeg ik.
‘Nou in mijn ogen nogal tragisch. Mijn dochter zit ergens in de USA, in de porno industrie. De oudste zoon zoekt gedreven z’n weg in allerlei geloven, maar zou er beter aan doen meer in zichzelf te geloven. En de jongste zoon zwerft de wereld rond. Druivenplukken in Frankrijk, schapen scheren in Australië en dan weer ergens de skileraar uithangen of strandwacht in Florida.’ ‘Ach als ze maar gelukkig zijn met wat ze doen,’ opperde ik. ‘Weet je,’ mijmerde hij hardop, ‘het verging mij zoals veel mannen; je wordt week verliefd, en voor je het weet zit je in het huisje/boompje/beestje verhaal. En diep in je hart voel je, ik ben hier niet geschikt voor, omdat je inmiddels de onzichtbare inkt(van je eigen ouders) op je eigen blad hebt leren lezen en begrijpen. Maar goed, je gaat er toch in mee.
Veel mensen heb ik van advies gediend, omdat ik in theorie weet hoe het moet. Maar zelf heb ik het niet goed gedaan.’
‘Misschien is het wel zo,’ zei ik, ‘dat ook al heb je alle instrumenten voor het kunnen schilderen in huis. Het je toch niet lukt iets zinvols te creëren.’

‘Dat klopt,’ zei hij, ‘want schilderen is een talent, dat je hebt of niet. Ik dacht dat gaat me wel zou lukken, maar ik heb gefaald.’ Zijn ogen werden waterig.
Ik legde een hand op z’n schouder en zei: ‘Maar jij hebt met je werk en boeken, anderen geholpen het wel goed te doen.’
‘Ik hoop het maar. Goed opvoeden is ook kunst.’

‘Buurman, dit is precies de reden waarom ik geen kinderen heb. Ik kon al vroeg de onzichtbare inkt op mijn onbeschreven blad lezen en wist dat ik niet dezelfde fout moest maken als mijn vader. Heb lieve vrouwen waarvan je voelde dat het broedkipjes waren gemeden en lang gewacht tot ik de juiste tegenkwam. Helaas verstaan wij de kunst van het opvoeden vermoedelijk niet, maar gelukkig zijn er genoeg anderen, die mooi kunnen schilderen.’
‘Zo is het,’ beaamde hij.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 23 juli 2021


Geplaatst in de categorie: familie

3.0 met 1 stemmen 115



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)