Zwijgen Is Niet Altijd Goud

In de tv cyclus ‘70 jaar tv’ zag ik een fragment, nog in zwart wit, van een man die misschien wel als eerste op tv vertelde over wat hij in de concentratiekampen had gezien en meegemaakt – werkelijk afschuwelijk.
Het belang van dit doorbreken van die verzwijg-cultuur over dat onderwerp, opende de mogelijkheid voor velen die ook dergelijke dingen hadden meegemaakt, de weg om ook hun verhaal te doen en ook hun hart te luchten.
Iemand had immers op tv iets verteld wat hem hoog zat, had zich geuit, dus dan mag het, dan is het goed. Opgekropte emoties konden een uitweg vinden en het gaf enige lucht en ruimte om, natuurlijk voor altijd beschadigd, verder te kunnen leven.

Gisteren zag ik een optreden van de kinderen van Ruinerwold en van de documentairemaakster. Heb de documentaire zelf niet gezien, vond het denk ik te intiem. Heb het niet zo op dat soort programma’s – zoals ook het volgen van jonge mensen die de dood tegemoet gaan. Dat gaat me even iets te ver; mij bekruipt dan het gevoel dat men alles doet voor de kijkcijfers. Emotioneel kan ik er trouwens ook niet tegen.
Maar goed het kunnen vertellen van hun verhaal en het aan de documentaire meewerken heeft voor die jongelui uit Ruinerwold helend gewerkt en hun op weg geholpen een plekje te vinden in het ‘echte’ leven.
Dit alles overdenkend dommel ik in en bedenk in mijn slaap dat het spreekwoord ‘spreken is zilver en zwijgen is goud’ misschien wel niet klopt en het op z’n Gronings zo is dat zwijgen misschien ‘nait goud’ is. na een klein uurtje betreed mijn geest weer schoorvoetend de werkelijke wereld.

En na een minuutje vraag ik: ‘Zeg, zal ik een kopje thee voor ons maken?’ Geen antwoord.
Nou waar is ze nou. Ik kijk even rond, de auto staat er nog dus ze is niet weg. Werp een blik over en door de tuin, zo op het eerste gezicht is ze daar ook niet.
Dan moet ik haar maar even bellen. Verdorie heeft ze haar mobieltje niet aan staan. Ja, dan heb je er ook niks aan. Ze zal toch niet gevallen zijn bij het douchen of in de badkuip in slaap gevallen zijn?
Dus zoek ik haar in alle vertrekken, maar nergens te bekennen. Ik begrijp er niets van – zelfs de honden zijn al die tijd rustig gebleven, terwijl die haar normaal gesproken niet uit het oog verliezen. Toch maar de tuin nader verkennen, misschien dat ze ergens op haar knieën achter een struik, bolletjes ligt te poten. Ook niet. Verdorie waar kan die nou wezen.

Een kwartiertje later komt ze thuis: ‘Hallo, daar zijn we weer.’ ‘Hoe bedoel je – we?’
‘Nou, ik en de boodschapjes.’
‘Maar, hoe kan dat nou, de auto heeft er al die gestaan.’
‘Ja klopt, maar jij sliep en de hondjes waren lekker rustig, dus ben ik op de fiets gegaan – voor het eerst sinds tijden.’
‘Toch had je het beter kunnen zeggen, want ik heb je overal gezocht en was behoorlijk ongerust. En waarom nam jij je mobiel niet op,’ zeg ik enigszins geïrriteerd.
‘Sorry hoor,’ zegt ze, 'dat ding was net leeg. Ik deed het met de beste bedoelingen. Trouwens ik had een briefje op het aanrecht gelegd, met het idee van, als ie thee gaat maken, ziet hij het wel liggen.’

Ach we kijken elkaar even aan en zwijgen, laten het maar een poosje rustig bezinken. Het is goed zo.
Het is weer eens zo’n uitzondering dat zwijgen soms inderdaad goud is.

zwijgen uiten kinderen Ruinerwold goud

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 106