Een Herder uit Solingen

Het zijn soms kleinigheden die je dwarsbomen bij het benutten van je potentieel en het vervullen van je ambities. Er blijkt bijvoorbeeld een erfelijke hartspierziekte in je familie te zitten en jij bent net een van de kinderen die het heeft geërfd.
Nee dus; je wordt geen tweede Joop Zoetemelk. Ook al wist je dat je dat mogelijk echt wel in je had – pech dus.

Ook wist je dat je niet de snelste hardloper was, maar met een beetje gerichte training had je toch wel een soort van Gerard Nijboer in je. Helaas na een wedstrijd – ‘de Nacht van Groningen’ – waarin Nijboer meedeed, besefte je dat je dat ook wel kon gaan vergeten. Het betrof een wedstrijd van 21 kilometer bestaande uit 3 rondes van 7 kilometer. Na twee rondes werd ik door hem ingehaald en probeerde nog even bij hem aan te haken – onmogelijk. Hij leek dan wel niet zo snel te lopen, maar deed het wel. Het was alsof Max Verstappen in een cart achter Hamilton aan moest. Gewoon onbegonnen werk. Na honderd meter zakte ik als een plumpudding weer in mijn oude tempo. Weer een illusie armer. Ach als je iets ouder bent, besef je dat je ambities misschien iets te groot waren en je potentieel ontoereikend.

Maar echt, ondanks dat, had ik wel een tweede Willem van Hanegem kunnen worden. Niet de snelste van het elftal, maar wel degene die kon zorgen voor de beslissende passes. Die blindelings z’n medespelers wist te bereiken. Net als van Hanegem deed in z’n AZ periode – hij had last van verregaande staar, maar niemand die het had gemerkt.
Helaas ook dat werd in de kiem gesmoord. Mijn vader, die enkele koeien hield en het land rondom de woning benutte om ze van voer te voorzien, was des duivels als wij toch weer in het iets te lange gras hadden gevoetbald. Met zijn herder uit Solingen – z’n geliefde mes – zocht hij onze bal en doorkliefde die ermee. Zodoende duurde het een poos voordat er weer een nieuwe bal bij elkaar was gespaard. En dus kregen wij te weinig tijd om onze techniek te perfectioneren.
Maar geloof het, ik had het in me. Bedankt pa met die ongelooflijke onderschatting van de talenten van je zonen.

En toch, toch heb ik de liefde voor ‘de herder’ , die hij voor zijn herder had, van hem overgenomen. Ik ben er jarenlang bang voor geweest.
Maar heb er desondanks zelf meerdere gehad.
Die van mij kwamen onder andere uit België en Zwitserland.
Scherp, waaks, trouw en eerlijk. Echt het waren prachthonden.