De Verteller

Laatst hoorde ik van een buurman, dat er regelmatig een oudere man in het buurtcafé neerstreek die fantastisch kon vertellen. Zelf kom ik bijna nooit in een café, maar goed ik denk: laat ik mijn gezicht er toch maar eens zien en ging er aan de tafel met lectuur zitten en bestelde een cappuccino.
Er zat ook al een ouder iemand aan de tafel, aan wie ik vroeg of hij er bezwaar tegen had dat ik er ook ging zitten. ‘Nee joh,’ zei de man, ‘wordt het misschien nog gezellig ook.’ Ik pakte een krant en hij had er ook een voor zich liggen.

‘Wat is het ook wat hè, die oplopende spanningen tussen het Oosten en het Westen.’ zei de man.
‘Ach ja, het werd weer eens tijd een beetje spanning is niet verkeerd, zolang het daar maar bij blijft. Net als in een goed huwelijk,’ meende ik.
‘Nou, ik ben bang dat het dit keer wel eens uit de klauw kan gaan lopen. China wil Taiwan inlijven en de Russen de Oekraïne en ze dreigen richting het Westen met van alles – evenals het Westen richting hun. Het is teveel tegelijk en ons eigen zwakke Europa, een samengeraapt groepje egoïstische landen, doet niets natuurlijk. Die houden zich alleen maar bezig met economische aangelegenheden. En Amerika, Amerika kan niet overal tegelijk aanwezig zijn om onze zogenaamde ‘democratische’ principes te verdedigen.’
Oei dacht ik, dit is een man met stevige goed onderbouwde meningen.

‘U heeft kijk op dit soort zaken? Politiek actief geweest of zo?’ vroeg ik hem. ‘Nou dat niet, maar wat ik beweer, kan als het goed is, iedereen toch met het blote oog zien. Meneer we verkeren in een gevaarlijk tijdperk.’
‘Ach dat zal best wel meevallen, we zijn met z’n allen onderhand toch te beschaafd geworden, of niet?’
‘Ach, zal ik u wat vertellen meneer. Kort geleden, eind jaren ‘90 hebben we voor een echt gevaarlijk dreiging gestaan. Wat bijna niemand weet is, dat het toen op een haartje na scheelde of er was een vreselijke oorlog uitgebroken.’
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Nou, luister ik zal je het verhaal vertellen.’ zei de man.

Het schoot door mijn hoofd: dit is dus de door mijn buurman bedoelde verteller.
Hij begon een bloedstollend spannend verhaal te vertellen en een na een dik half uur later zat ik hem verbijsterd aan te kijken. Een fantastisch spannend verhaal – het speelde zich af in december – waarin nota bene een Friese spion, Marcus Harris, zoon van een hier na de II wereldoorlog achtergebleven Canadees, de oorlog met een slimme truc wist te voorkomen.
Het verhaal is te groot en te ingewikkeld om het hier even in een paar zinnen samen te vatten, maar ik besefte hier te maken te hebben met een rasverteller die als een soort John le Carré, Robert Ludlum, Ken Follett of Wilbur Smith, z’n verhalen wist op te tuigen met de meest onverwachte ingrediënten en wendingen en complotten.

‘Beste man, weet u wat u moet doen. U moet uw echt bijzondere verhalen te boek stellen – eerlijk waar u bent een geboren verteller. Iedereen zou hier van moeten kunnen genieten.’
‘Dat wordt hem niet,’ zei de man.
‘Als ze mijn verhalen willen horen, moeten ze echt hier naar toe komen. Weet u, ik heb voor volgend jaar al een dealtje met de kroegbaas gesloten. Hij merkt inderdaad ook dat er meer klandizie komt, om naar mijn verhalen te luisteren. Zijn omzet wordt vergroot en ik krijg een leuke vergoeding. Weet u ik voel me er goed bij. Luisterend publiek dat ademloos naar je zit te luisteren geeft zoveel erkenning en voldoening.’

‘Waarom niet op papier zetten meneer, u heeft heel veel talent, als u het te boek stelt, wordt u een beroemd man. Uw boeken zullen als warme broodjes over de toonbank gaan, ook in het buitenland.’
‘Ik weet het, ik weet het, het is me vaker gezegd. Maar dat zal niet gaan, al hoe graag ik het zou hebben gewild.’
‘Maar waarom niet, wat houdt u toch tegen?’

Plotseling zag ik waterlanders op z’n onderste oogleden die probeerden een doorbraak te forceren. Hij kon ze nog net binnenboord houden.
‘Weet u mijn probleem is dat ik helaas nooit echt heb leren schrijven en lezen. Ik ben een halve analfabeet.’

Buiten begon het gestaag te sneeuwen. Het beloofde dit jaar een witte kerst te worden.

oorlog vertellen kerst café december

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 439