Het Hoeft Niet Meer

Gisteren liep ik op weg naar de apotheek, even de buurtwinkel binnen, een paar kleine dingetjes kopen.
Zoals gewoonlijk deed ik buiten een mondkapje op en stapte de winkel binnen.
Op zoek naar wat ik nodig had, fluistert een van de winkelbediendes mij heel voorzichtig toe: ‘Meneer, vanaf vandaag hoeft het niet meer hoor.’
‘Wat bedoelt u jongedame?’
‘Het mondkapje hoeft niet meer.’
‘Ja weet ik, maar het mag wel.’
‘Natuurlijk, maar ik dacht dat u het misschien niet helemaal had meegekregen.’
‘Zeker wel, maar het is voor mijn gezondheid beter dat ik me er toch nog maar een poos aan hou.’
‘O sorry meneer, dat had ik niet in de gaten.’
‘Weet u wat het vervelende is. Gisteren heeft die jongen van Rutte die maatregel dan wel ingetrokken, maar het coronavirus heeft niet besloten z’n activiteiten te staken. Dat laatste had hij erbij moeten vertellen, want niet iedereen begrijpt dat blijkbaar.’
‘Natuurlijk,’ zegt ze, ‘u heeft gelijk.’
Ach het meisje zei het met de beste bedoelingen, want alle andere bezoekers droegen al geen mondkapje meer en hadden al even mijn richting op gekeken.
Een enkeling zelfs een beetje hoofdschuddend.

Goed met de boodschapjes in m’n rugzak liep ik door naar de dorpsapotheek om de bestelde medicijnen op te halen. Sta ik voor de zich automatisch openende deur m’n mondkapje voor te doen en merk dat die deur niet werkt. Kijk even naar de vele opgeplakte pamfletten en zie daar staan: door ziekte wegens corona minimale bezetting. Heb ik dat weer. Als dat maar geen problemen oplevert.
Ik ga iets dichter voor de deur staan, maar hij gaat nog niet open. Kijk op m’n horloge om te checken of ik toch niet te vroeg ben. Nee hoor. Kijk nog maar eens naar de pamfletten en verdorie – ja hoor, hogerop hangt de meest actuele mededeling: wegens corona uitbraak gesloten!
Oei, dat is vervelend, ik moet ze eigenlijk wel hebben anders moet ik ze overmorgen maar uit het Groninger UMCG halen. Dan ben je nog niet jarig, het is een behoorlijk eind rijden en nog eens een hele poos wachten in de apotheek en het Julianaplein, de belangrijkste toegangsweg ligt er weer eens opgebroken bij. In Groningen blijven ze daar maar mee bezig; het moet blijkbaar, voor de doorstroming van het verkeer. Al met al, als ik daar heen moet ben ik driekwart dag onder de pannen voor een paar pillen.

Maar goed het is nog niet zo ver. Misschien is de dorpsapotheek vanmiddag wel open.
Gelukkig ’s middags was hij open. Er zijn slechts twee assistentes aanwezig, de rest is geveld door corona.
‘Goh,’ zei ik tegen de dame die mij hielp, ‘dat is pech hebben voor jullie. Jullie beiden zullen het wel smoordruk hebben.’
‘Nou,’ zegt ze, ‘het is nog net te doen.’
‘Ik zie dat jullie nu wel een mondkapje dragen. Ja dat moet wel, als wij ook nog wegvallen loopt alles in de soep.’
‘Om eerlijk te wezen verbaasde ik me er vorige week al over, dat jullie, op een enkeling na, geen mondkapjes droegen. Ik dacht nog: hoe kan dat nou, zijn die dames er niet vatbaar voor? Hebben die een geheim medicijn of zo?’
‘Ach, zei ze, ‘u weet wel die jongedames in de ploeg, denken dat ze het niet krijgen of dat ze er niets van merken. Helaas nou zitten ze thuis, enkele met flinke klachten.’

Graag had ik willen zeggen wat die te zelfverzekerde bondscoach soms ook zegt: ‘Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom!’ Nee niet uit leedvermaak, maar gewoon omdat het erg dom was.
Natuurlijk heb ik het maar niet gedaan. Je kunt dit soort mensen maar beter te vriend houden.

apotheek mondkapje medicijnen groningen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 126