Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Alex en Kees

(column uit De Gelderlander, 24 nov. 2001)

Een Nederlandse man, Alex, trakteert zichzelf op een skivakantie in het Argentijnse Bariloche. Hij heeft het er naar zijn zin in het oord dat aan een Beiers Alpendorp doet denken - geen wonder want er wonen nogal wat ex-nazi's. En zoals dat gaat bij een wintersportvakantie: er komt een levenslustige blondine op zijn pad die zijn hormonen doet jubelen. Zij blijkt niet ongevoelig voor zijn avances. Van het een komt het ander.
Aangezien hij het vooruitzicht op een goede baan in Nederland heeft, willen ze zich daar vestigen. Er wordt hun geen strobreed in de weg gelegd. Integendeel, gezagsdragers rollen de rode loper voor hen uit. De burgemeester van Den Haag haast zich een verblijfsvergunning aan de Argentijnse te geven en de regering verleent haar halsoverkop de Nederlandse nationaliteit.

Een andere Nederlander, Kees, maakt iets vergelijkbaars mee. Ook hij is verliefd geworden op een Zuidamerikaanse, Graça uit Brazilië. Ze trouwen in 1996 en krijgen twee kinderen. Eerst wonen ze in Nederland, maar dan neemt Kees een baan in Brazilië, maar dat wordt geen succes. Geen nood, hij kan aan de slag bij een firma in Nederland. Hij keert met zijn gezin naar het vaderland terug en meldt als keurige burger dat zijn buitenlandse vrouw zich hier komt vestigen.
Maar dat gaat zo maar niet, vertelt de ambtenaar van de immigratiedienst. Graça moet in Brazilië bij het Nederlands consulaat permissie vragen. ‘Ja, maar een vorige keer.’ Daarmee heeft de kille klerk niets te maken. ‘Maar weet u wel hoe lang het duurt?’ Nou dat gegeven heeft de ambtenaar niet paraat.
Ik wel: in 2000 deed de immigratiedienst gemiddeld 5,4 maanden over zo’n aanvraag tot verblijf. Dat gemiddelde wil zeggen dat de partner van een Shell-employé binnen enkele dagen de papieren voor zijn partner heeft, maar Kees’ Graça moet op 6 tot 9 maanden rekenen.
‘En hoe moet het dan met onze kinderen? Ze zijn 4 en 2 jaar.’ Och, weet de ambtenaar, er zijn goede kindertehuizen in Nederland. En de duizenden guldens dan die moeten worden weggegooid aan vliegtickets en verblijf in Sao Paolo? Tja, dat is Kees’ probleem.
Mettertijd zal de aanvraag ongetwijfeld worden goedgekeurd: Kees en Graça voldoen aan alle voorwaarden. Maar er is geen sprake van dat de moeder van twee jonge kinderen hier op de beslissing mag wachten. Ordnung muss sein.
Ook de rechter, bij wie Kees de beslissing van de IND heeft aangevochten, moet met vaststellen dat zo nu eenmaal de regels zijn.

Wat is er mis met Kees? Niets, hij heeft alleen een verkeerde achternaam, Janson en niet Van Oranje Nassau, zoals de Alex van de eerste romance.
Op 3 juli heeft Kees Janson heeft met vrouw en kinderen op het Binnenhof gedemonstreerd toen in de Ridderzaal de beide kamers der Staten-Generaal vertederd hun goedkeuring gaven aan het huwelijk van Alex van Oranje Nassau met mevrouw M. Zorreguieta. Paul Rosenmöller heeft nog voorzichtig gevraagd of de haast niet wat pijnlijk was voor de tienduizenden Nederlanders die ook hun partner hier willen hebben. ‘Och,’ antwoordde Wim Kok met zijn bekende korzeligheid, ‘die mensen moeten niet zo ongeduldig zijn.’

Tegenover de ellendige toestand van Kees’ gezin vallen de moeilijkheden van mij en mijn buitenlandse vrouw in het niet. Mijn boosheid daarover bezorgt mij vooral veel vermaak als ik zie in welke bochten Oranjeklanten zich wringen om de feodale discriminatie goed te praten. De ontwrichting van het gezin van Kees Janson is om razend van te worden: gaat Nederland zo met zijn eigen burgers om?

In mijn woede heb ik het afgelopen weekeinde een dringend beroep gedaan op diverse kamerleden, onder wie Ad Melkert. Hij koketteert in interviews altijd met zijn Chileense echtgenote. Zij is het levende bewijs van zijn internationalisme. Toen hij trouwde, was er echter geen vuiltje aan de lucht: het huwelijk maakte de echtgeno(o)t(e) Nederlands. Maar sinds 1985 heeft Nederland de deur dichtgedaan. Pas na drie jaar komt de partner voor naturalisatie in aanmerking en wat het meest pijnlijk is, zelfs als men getrouwd is, moet de partner buiten blijven, althans als je Kees Janson heet en niet Alex van Oranje Nassau.

Schrijver: Anton van Hooff
Inzender: JM, 25 november 2001


Geplaatst in de categorie: discriminatie

2.1 met 74 stemmen 4.338



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Quinten Jiskoot
Datum:
10 november 2004
Email:
quinten5xs4all.nl
Mijn vriend komt ook uit Argentinië. Het heeft 7 maanden geduurd voordat hij naar Nederland kon komen!
Naam:
JOyce
Datum:
7 december 2001
Email:
joyceb9hotmail.com
Ik vind het een heel erg goed stuk, vooral omdat ik het er compleet mee eens ben, het ís ook niet eerlijk, deze gang van zaken..
Ik vind het zeer belachelijk en vooral vernederend voor deze hele maatschappij; het is een bewijs van het hypocriet-zijn van deze samenleving en de regering!
Maxima had, ondanks dat ze met Willem-Alexander getrouwd is, dezelfde gang van zaken moeten ondergaan, inclusief de lange wachttijd en de waarschijnlijke uitloop..

Weg met de monarchie!
Naam:
ivo vandenberghe
Datum:
25 november 2001
Email:
ivo.vandenberghepandora.be
Dat is de gewone gang van zaken voor de gewone man, maar geeft men geld en macht dan kan men zelf de wetten maken gelijk men wil, het ergste vind ik nog dat de gewone burger die mensen verkiesbaar stelt, die zulke wetten kunnen maken.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)