Moederkloekgevoel
Op mijn dagelijkse wandeling loop ik even langs de vaart. Ik meende er een moedereend met jonkies te zien zwemmen. Jawel hoor, daar zwemmen ze. Een trotse moedereend met een stuk of acht donzige geelkoppige bolletjes driftig achter haar aan peddelend.
Hopelijk kan een eend niet echt goed tellen of zou ze het als een gegeven accepteren dat ze misschien de helft wel moet inleveren aan de snoeken die er ongetwijfeld in de vaart huizen en maar wat graag zo’n pluizig wezentje verslinden.
Moedereend lijkt vooralsnog gelukkig wat ook een beetje op mij afstraalt.
Even verderop komt de overbuurvrouw met haar kleintjes aan fietsen. De kleinste in een kinderzitje voor op het stuur. De oudste kan al een beetje fietsen en je ziet het kereltje z’n best doen. Met een verbeten blik om geen fouten te maken en mamma houdt alles in de gaten, voor als het kereltje plotseling te snel gaat fietsen of zwalken. Hier op de weg zijn er alleen de gemotoriseerde snoeken, die voorzichtig langs ma en de kindertjes rijden. Nee, zij slokken alleen vele kilometers aan asfalt op. Het vertederende moederkloekgevoel van zowel de eend als de overbuurvrouw ontroert me, en tegelijk maakt het me blij.
De zon lijkt met haar warme licht alles en iedereen in deze tafereeltjes op te fleuren. O, wat is het toch een heerlijke prachtige zomerdag.
Ik geniet.
9 juli 2022
Geplaatst in de categorie: emoties