Kabouter Pim Harmsen van de borg Verhildersum

Kabouter Pim Harmsen woont al zijn hele leven in de Verhildersum-borg op Wierde 40 in Leens. Hij durft er zijn olijke puntmuts om te verwedden, dat het nu toch al wel zo'n twee eeuwen geleden is, toen hij zijn intrek nam. Hij heeft de deftige barones Willeke Onsta mog gadegeslagen, toen zij in haar blootje in het boudoir stond te twijfelen over welke jurk ze zou aandoen. Willeke logeerde enkele dagen bij graaf Rindert van Bolhuis, die haar twijfel leek te ruiken, want hij kwam plotseling het boudoir binnentreden, terwijl Willeke als versteend bleef staan en haar naaktheid niet verborg. Kabouter Pim heeft toen eerst uit goed fatsoen zijn gezicht afgewend en een handje voor zijn ogen gedaan, maar naarmate het seksuele gekreun van het adellijke stel steeds heftiger werd, is hij toch gaan kijken en werden zijn kabouterwangetjes meteen vuurrood. Ook al voelde Pim zich behoorlijk ongemakkelijk, het was toch een fantastisch schouwspel om te zien en hij verwonderde zich met name over de reusachtige geslachtsdelen van de alsmaar hijgende en zwetende beminden. Bij zijn kaboutervriendin Wupke Duinstra uit Ulrum is haar actieve vagina in normale proporties, maar die van Willeke was monstrueus en beangstigend groot. Hij had er wel een kabouterhuisje in kunnen maken, met haar schaamlippen als grote klapdeuren. Naarmate Willeke vaker op bezoek kwam en Pim vaker getuige was van haar seksuele uitspattingen met graaf Rindert raakte hij meer en meer gewend aan de groteske afmetingen van hun geslachtsdelen, al moest hij elke keer vreselijk lachen om hun rare fratsen en uitputtende kapriolen. Pim was ook getuige van een laatste ruzie tussen deze twee uitslovers, waarbij Willeke een hete pook tegen de pook van Rindert duwde en Rindert door het raam in de gracht sprong. Hij bleef daar lange tijd in liggen en het bleef maar sissen, terwijl de boze Willeke voorgoed vertrok. Na het herstel van zijn brandplekken volgden er al gauw vele, andere baronessen uit heel Nederland. Pim heeft er heel veel voorbij zien komen en vooral ongezien kunnen begluren. De één was nog mooier dan de ander en hij heeft er nog filmbeelden van, voor als de verveling toeslaat.

Pim ging geregeld op stap in Leens en hij heeft dan ook veel mensen zien komen en gaan. Aan de Hoofdstraat 23 staat nog steeds het geboortehuis van de kunstenaar Hendrik Werkman, die Pim nog als baby heeft gezien. Hij heeft ook de kleine Dina Albertha Brechine Aikema gezien, die in 1917 in Leens geboren is. Dina werd een lerares en verzetsstrijdster, die op 24 maart 1945 in het Quintusbos bij Glimmen door de SD-nazi Harm Bouman is vermoord. Dina werd 27 jaar. Pas ver na de oorlog vernam Pim van haar tragische overlijden, toen hij een kabouter uit Glimmen sprak. Pim is er maandenlang zwaar depressief van geweest en hij wilde alleen nog in de wijnkelder zijn en wijn drinken. Hij was ontroostbaar en het was zijn vriendin Wupke, die hem voorzichtig mee naar buiten nam, eerst op zondagochtend naar de Petruskerk, waar hij naar het Hinszorgel van Adelbertus Antoni Hinsz kon luisteren en wat hem inderdaad weer wat opbeurde. Van de rest van wat daar in die doemdenkende kerk gebeurde, moest hij niets hebben, maar dat orgel genas zijn verdriet en depressie. Hij werd er zelfs lyrisch van en hij begon spontaan gedichten te maken. Wupke vond, dat hij die moest publiceren en zij kende wel iemand in Leens, die er erg veel verstand van had. Samen met Wupke is hij toen met een stapel gedichten naar het historische landhuis 'Oosterhouw' op de Hoofdstraat 35 in Leens gegaan. Daar woonde de vermaarde dichter Cornelius Onno Jellema samen met de tuinarchitect Klaas Noordhuis. Twee homo's in hun eigen afgezonderde, veilige paradijs. Pim heeft overal in dat huis zijn gedichten verstopt en Cornelius vond ze zo af en toe. Cornelius heeft Pim's gedichten letterlijk overgeschreven en onder zijn naam gepubliceerd. Op die manier zijn er dus heel veel gedichten van Pim door C.O. Jellema in dichtbundels verschenen. Heel veel, want Pim is geregeld nieuwe gedichten komen brengen.

Vandaag loopt Pim wat met zijn kabouterziel onder zijn arm door de borgtuin, waar hij steeds even heel lang naar de bronzen vrouwenbeelden van de beeldhouwer/tuinarchitect Eddy Roos kijkt. Die naakte vrouwen met hun zwierige, stevige, malse, statige, trillende, uitpuilende, uitnodigende, vrijgevige borsten schenken hem troost en een schoonheidsdelirium. Alsof ze van chocolade (100% cacao) zijn en hij ze allemaal heeft opgegeten. Bij het gehurkte naaktbeeld 'Liesbeth' hurkt Pim zelf en aanbidt hij de vrouw in zichzelf en het beeld van de vrouw, wat hij al eeuwen, in al zijn kabouterincarnaties, koestert. Het blijft altijd als nieuw schitteren, dan hier, dan daar, en ten diepste altijd. Het standbeeld 'Water' bestaat uit twee vloeiende, elkaar kussende vrouwen. 'Dat zal Jellema wel mooi gevonden hebben!', denkt Pim. Omdat het snikheet is, gaat hij samen met Wupke naar zwembad De Marne op de Breekweg 1. Ze ontmoeten elkaar in het tuinprieel, wat Tine Clevering-Meijer eert. 'Who the fuck was Tine?', denkt Pim, terwijl hij Wupke een geile tongzoen geeft. Een tijd later zwemmen ze tussen de dorpelingen van Leens en genieten ze van het verkoelende water. Het vergt het nodige klimwerk om boven op de glijbaan te komen, maar het watervalgevoel is daarna dan ook extra groot. Wupke verliest haar mutsje. 'Hé muts! Je verliest jouw mutsje!', schreeuwt Pim en eenmaal in het kolkende water zoekt hij overal naar het mutsje. Na verloop van tijd ziet hij Wupke nergens meer en maakt hij zich zorgen over haar. Hij vraagt de kaboutervrouwtjes Engeltje Vonhoff en Hemke Ruiter of zij Wupke ergens hebben gezien, maar die hebben haar nergens gezien. 'Kijk of je haar ergens onder water ziet!', schreeuwt Pim in grote paniek. Weer wat later begint Hemke te schreeuwen: 'Pim, ze ligt hier! Ik zie haar hier op de bodem liggen!'. Pim zwemt zo snel hij kan naar de plek, waar Wupke ligt, en hij duikt meteen naar onderen. Hij is de enige, die zo diep kan duiken. Terwijl hij Wupke heeft opgedoken, legt hij haar aan de rand van het zwembad en probeert hij haar te reanimeren. Hij gaat maar door, terwijl Engeltje allang heeft gezien, dat Wupke verdronken is en dat haar ziel is gaan hemelen. Tenslotte staakt Pim de strijd en barst hij in tranen uit. Samen met Engeltje en Hemke brengt hij het lichaam van Wupke naar het kabouterkerkhof achter het koetshuis van het landgoed Verhildersum. Na de trieste begrafenis laten Engeltje en Hemke hem alleen. Ze geven hem nog een stevige hug en hij mag altijd bij hen langskomen.

De volgende dag vindt Pim, dat zijn bestaan in de borg Verhildersum genoeg is geweest. Er is al jaren geen vaste bewoner meer, op hem na dan, maar nu Wupke er niet meer is, is de lust om te blijven voorgoed verdwenen. In de eetkamer laat hij twee schilderijen slingeren en gooit hij de vazen van de kast. Een grote, staande vaas weet hij ook kapot te gooien. In de Grote Salon trekt hij de gobelin naar beneden en krast hij op de bank. Hij gooit bijna alle boeken uit de boekenkast en daarna, nog steeds kwaad op het noodlot, gaat hij stampvoetend de borg uit. Met de tranen in zijn ogen kijkt hij nog eenmaal om en herinnert hij zich al die gebeurtenissen en avonturen, die hij daar heeft meegemaakt. Van de vele vrijpartijen van graaf Rindert tot het onverwachtse bezoek van prinses Amalia en háár geheime minnaar jonkheer Nanno Eringa, die in vergelijking met haar meer op een maffe dwerg leek. In het schathuis, wat inmiddels een restaurant is, eet hij nog even zijn buikje rond, voordat hij zijn grote, nieuwe avontuur aanvaardt. Het is nauwelijks te zien, maar even later wandelt kabouter Pim Harmsen voor het laatst over de lange oprijlaan voor de borg Verhildersum. Met in zijn rugtas wat dierbare spulletjes. 'Eerst maar eens zien of Eelcoline Beukinga nog in Groningen woont en dan zien we wel verder!', denkt hij wanhopig, een kleine koers uitstippelend.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
13 augustus 2022

Geplaatst in de categorie: emoties