Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kabouter Vera Flapper schokt Onstwedde

Kabouter Vera Flapper woonde al in het monumentale huis op de Havenstraat 4 in Onstwedde, voordat de familie Redeker er zijn intrek nam. Zij heeft met lede ogen moeten toezien hoe de alleenstaande geschiedenislerares Irma Tak zienderogen achteruit ging en hoe zij op een zondagochtend door haar benen zakte en nooit meer opstond. Vera luisterde altijd met volle aandacht naar de verhalen, die Irma over het roemrijke en schandalige verleden wist te vertellen. Zonder Irma was het heel erg stil in huis en was Vera meer de hort op, dan thuis. Toch duurde het niet al te lang, dat het bord 'Te koop' met een sticker 'Te laat' werd beplakt. Haar nieuwe huisgenoten zijn lang niet zo boeiend als Irma, maar Vera is allang blij dat er weer nieuw leven om haar heen is, al begrijpt zij niets van al die strenge en zinloze gewoonten van deze mensen. Moeder Hendrika Redeker is een altijd alerte vrouw, die alles en iedereen in de gaten houdt en altijd op- en aanmerkingen heeft. Haar dwangneurotische gestel projecteert zij op haar omgeving en daar zijn met name haar kinderen de dupe van, want vader Wiert Redeker regeert het gezin en blijft als zodanig altijd buiten schot. Om zijn dominante positie kracht bij te zetten, leest Wiert geregeld uit de bijbel voor, dat God de man als hoofd van het gezin heeft uitgekozen en bedoeld. Volgens de bijbelwoorden heeft de vrouw enkel een dienende taak en moet zij naast het baren van kinderen haar man altijd gehoorzamen en eren. Vera ziet Hendrika meestal ineenkrimpen, wanneer Wiert deze woorden voorleest. Dan durft Hendrika Wiert niet eens aan te kijken en knikt zij gedwee en slaafs. 'Wat heeft die vrouw haar man allemaal aangedaan, dat zij zich zo nederig en onmondig tegen hem opstelt?', denkt Vera vaak, 'Of heeft zij hem helemaal niets aangedaan en zit zij vrijwillig in die masochistische underdog-positie?'. Naarmate de tijd vordert, ontdekt Vera steeds meer bizarre dingen binnen de familie Redeker. Zo moeten de dochters Geke, Madelief en Geeske altijd rokken dragen, zelfs wanneer het berekoud is en een broek toch veel warmer zou zijn. Vera ontdekt al gauw dat dit protestantse kledingvoorschriften zijn en dat het stikt van de protestantse voorschriften. Voor en na het eten wordt er gebeden en let Wiert met licht geopende ogen op of iedereen wel netjes zijn aandacht erbij houdt. Als Geke bijvoorbeeld zit te giechelen, wat wel eens voorkomt, dan krijgt zij na het gebed een stevige reprimande en 's avonds riemslagen op haar blote billen. Hoe hard ze dan ook om genade schreeuwt, Wiert is niet te vermurwen en slaat zelfs extra venijnig door. Hendrika staat dan meestal braaf en mechanisch de afwas te doen, verdoofd door haar valse geloof en denkend dat dit allemaal van God moet, dat Wiert het ook niet voor zijn plezier doet, maar om Geke bij God te houden. Dat denkt Hendrika ook, wanneer zij iedere avond haar benen voor Wiert opent, zodat hij weer als een dolle stier tekeer kan gaan, ook al is Hendrika nog zo moe en verlangt zij al jaren naar wat echte tederheid.

Op de zondagen ziet Vera hoe het gezin Redeker druk in de weer is om er zo mooi mogelijk uit te zien. Ze zijn op zaterdagavond al in bad geweest en zij dragen de meest nette kleren. Alles wordt tot in de puntjes netjes gemaakt en hun perfectionisme is pure krankzinnigheid. Hendrika wordt razend van woede wanneer zij ook maar één enkel klein vlekje op de kleding van haar dochters bespeurt. Wiert checkt altijd of zij niet te bevallig bewegen, want dan kunnen zij op een flinke por in hun ribben rekenen. Hoe vaak Vera dat al niet heeft gezien, ze moet er nog van kotsen. Wandelend naar de Nicolaaskerk aan de Kerklaan 9 groeten zij hun geloofsgenoten zo vriendelijk als maar kan. Vera is een keertje achter hen aan gerend en zij zag hoe zij zich als de leden van het koninklijke huis gedragen. 'Geen wonder dat ze zo met die spelmatige Oranje-acteurs dwepen!', dacht Vera, 'zij lijken sprekend op hen en die gebruiken hun geloof ook als extra verdedigingsmiddel en afleidingsmanoeuvre!'. Omdat Vera de deompreek van dominee Boelo Mulder oersaai en mensonvriendelijk vond, heeft zij de Juffertoren beklommen en was zij diep onder de indruk van deze 41 meter hoge toren van voor 1350. De muren zijn tot 2 meter dik en de dorpelingen gebruikten deze toren ooit als schuil- en verdedigingsplek. Vera voelde zich er ook veilig na al die nare ervaringen met de familie Redeker en hun stupide, haatdragende en destructieve geloof. Ze wilde het liefste voor altijd in die Juffertoren blijven, maar ze kon haar vertrouwde huis nog niet opgeven. Op een dag ging Wiert weer eens 's avonds repeteren met zijn mannenkoor en zag Vera hoe Hendrika vlak daarna het huis uit glipte. Vera volgde haar op haar elektrische fietsje en zij zag hoe Hendrika bij het kerkenraadslid Jarko Martini naar binnen ging. Met een stok wist zij het poesenluik omhoog te duwen en zag zij hoe Hendrika haar mollige benen voor Jarko opende. 'Geef haar eens ongelijk!', dacht Vera, 'eindelijk krijgt zei de tederheid, die zij verdient en misschien doet haar dat ontdooien!'. Toen Vera nog eens keek en de heftigheid van het liefdesspel was afgelopen, zag zij, dat Jarko Hendrika heel lief aan het strelen was en toen wist Vera genoeg. 'Doe mij zo'n man!', dacht ze nog, 'als ze maar niet vergeet op tijd terug te zijn!'. 'En, schat, heb je lekker gezongen?', vroeg Hendrika later aan de nietsvermoedende Wiert. 'Ga maar vast naar bed, ik kom zo!', antwoordde hij. Nadat hij twee borrels dronk, stommelde hij naar boven en dook hij grommend op het echtelijke bed. 'Zo, geil wijf van mij, je weet wat je te doen staat en laat mij maar eens flink genieten!', snauwde hij, terwijl zij alles als een straf van God onderging. 'De poort lijkt al wijdopen te staan, je laat er toch geen gespuis naar binnen hé, vieze vuile Sodom en Gomorra hoer van me!', stootte Wiert uit zijn vuile bek, terwijl hij inderdaad als een stormram in haar beukte. Hendrika zei niets en liet hem in het waanbeeld, dat hij voor eeuwig de hare is. Ze fakete een orgasme en kermde 'O God!'. 'Nou niet overdrijven hé schat! Dat is godslastering! Dat verdient straf!', reageerde Wiert en hij begon haar zoals altijd overal te knijpen, te bijten en te slaan, maar niet in de zichtbare lichaamsdelen. 'Goddeloze slet, ik zal al die demonen in jou wel uit jou rammen!', zei Wiert, terwijl Vera zo snel mogelijk de slaapkamer verliet. God allemachtig, die vent is hartstikke krankzinnig!', dacht Vera bezorgd.

Maar wat Vera onlangs ontdekte, tartte al haar denkbeelden over die agressieve, onuitstaanbare, mooi weer spelende Wiert. Hendrika deed boodschappen en Wiert was alleen thuis met de schoonmaakster Nini Modder, die op het huisorgel aan het spelen was, vrome kerkmuziek en gezangen, die zij vrolijk meezong. Wiert schonk zichzelf een paar borrels in en Vera keek vanuit de vensterbank naar hem 'Wat gaat die naarling nu weer doen?', dacht zij, terwijl die wandelende vogelverschrikker richting het orgelbankje liep en naast de zingende Nini ging zitten. 'Je weet toch wel dat wij jou niet betalen om maar lekker op ons orgel te spelen en vrome gezangen te zingen, ondeugende Nini!', zei Wiert met dreigende oogopslag. 'O, maar uw vrouw zei, dat ik dat best zo af en toe mag doen en dat u daar heel erg blij van wordt!', zei Nini met een nederig gelaat en zij wilde meteen van het bankje opstappen, maar Wiert trok haar ruw terug en greep meteen onder haar rok en in haar bloes. 'Maar meneer, dit kan echt niet hoor!', schreeuwde zij, maar hij kuste haar agressief op haar tegensputterende mond. 'Vandaag krijg jij wat extra geld van mij, maar dan moet jij wel met mij meewerken en geen grote mond opentrekken!', gebiedde hij haar. 'Maar ik wil helemaal geen extra geld en zeker niet dat u aan mij zit!', reageerde zij met tranende ogen. 'Dat zullen we nog wel eens zien!', zei hij, 'zo'n lekker ding als jou lust er volgens mij wel pap van!'. 'U bent in de war!', zei zij, 'en uw vrouw kan elk moment thuiskomen!'. 'Daar hebben wij geen reet mee te maken, kuttekop, meekomen nu en doe wat ik zeg!', brulde hij, terwijl hij haar in de houdgreep nam en mee naar de achterkamer sleurde, waar hij haar meteen de kleren van het lijf scheurde en aan haar zware borstenpartij begon te lebberen. 'Okay, okay, doe dan maar wat u wilt, maar doe het wel voorzichtig!', riep zij angstig. Terwijl zij naakt en trillend op een stoel ging zitten, trok hij heel wild haar benen uit elkaar en nam hij bezit van haar. Vera keek door de gleuf van de achterkamerdeur en zij had het niet meer. 'Dit is echt het laatste wat ik van dat vervloekte misbaksel duld!', dacht zij. Nadat dat geloofswaanzinnige monster in die arme, kwetsbare, weerloze Nini was klaargekomen, sloeg hij haar meerdere keren keihard in haar gezicht. Met de vlakke hand, om geen sporen na te laten. Daarna kroop Nini letterlijk door de gang met de kleren onder haar arm. 'Ga staan, onderkruipsel, trek je hoerige kleren weer aan en laat niemand ooit iets merken van dit onderonsje!', commandeerde Wiert. Vera is daarna meteen naar de kelder gegaan, waar zij nog een potje met rattengif weet staan. Dat weet zij door het lievelingstoetje van Wiert te mengen en tijdens het avonddinner valt Wiert ineens van zijn stoel en kermt hij van de pijn. 'Godver, kreng, je hebt me vergiftigd!', zijn zijn laatste woorden, terwijl Hendrika 112 belt. De ambulance komt te laat en de volgende dag is heel Onstwedde in rep en roer over de rattengifdood van meneer Redeker. Hendrika zweert bij hoog en bij laag dat zij niet met het toetje geknoeid heeft, maar de meeste mensen in Onstwedde verdenken haar, want wie anders? Nini vertelt haar verhaal aan de politie en ook zij wordt als een verdachte beschouwd, maar er is gebrek aan bewijs. Natuurlijk had Hendrika het meeste toegang tot het toetje, maar er is wederom gebrek aan bewijs. Vera heeft het rattengifpotje bij het graf van Irma Tak naast de Nicolaaskerk begraven. Daarna heeft Vera haar intrek in de Juffertoren genomen en dat bevalt haar eerlijk gezegd uitstekend. In haar glazen bol ziet zij, dat Hendrika over enkele maanden met Jarko Martini gaat trouwen, maar die schijnheilige, protestantse gek blijkt net zo gewelddadig en hij ontpopt zich al gauw tot een soort tweede Wiert, maar daar kan Vera voorlopig niet over in gaan zitten, want om de rattengif zo snel alweer opnieuw te gaan gebruiken, ziet ze toch niet echt zitten.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
15 augustus 2022


Geplaatst in de categorie: misdaad

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 47



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)