Verjaardagscadeau

Mijn vrouw is op 1 augustus jarig. Dit jaar is die datum op een maandag. Wij hebben inmiddels een leeftijd bereikt dat we mekaar eigenlijk geen cadeautjes meer geven. Zij wordt zelfs een beetje kwaad als ik met iets kom aanzetten – bloemen hebben we genoeg in de tuin zegt ze en allerlei prullaria hoeft ze ook niet. Het is dan iets van: ‘Man ik probeer juist het huis te zuiveren van de jarenlange opgespaarde en verkregen flut dingetjes, dus doe me een lol en kom niet met nog meer troep aanzetten.’
Goed heb ik ‘s morgens dan maar een dikke Parijse Bol met veel chocola bij de warme bakker voor haar gekocht. Ook maar eentje, want ze kan er niet echt goed tegen en een enkele keer bezondigt ze zich toch maar weer aan zoiets.
Elke keer als ze hem op heeft (ze doet er meerdere dagen over) krijgt ze van al die zoetigheid toch weer last. Ik krijg dan ook te horen: ’Dat had je nou niet moeten doen.’ Maar ach het gaat om het gebaar.
Zij snapt ook wel dat ik graag op zo’n dag haar iets extra’s gun. Dus aanvaardt ze het toch maar onder dankzegging. Gelukkig maar, want anders verdwijnt het ding in de afvalcontainer, want ik hoef dat opgefokte soesje al helemaal niet.
Nu ik dit zo weer even na lees, ben ik bang dat we als een stel ouwe zuurpieten over komen. Maar wees gerust in de praktijk valt dat heel erg mee. Toch heb ik me er natuurlijk mee bezig gehouden wat haar dan wel te geven. En ja hoor, plotseling wist ik het.

Het was bijna twaalf uur en ik zei tegen haar: ‘Kom even mee naar buiten, ik heb speciaal iets voor jou geregeld.’
‘O nee, toch niet zo’n metershoge opblaaspop met m’n naam en leeftijd er op.’
‘Hoe raad je het – nee hoor, wees gerust ik zadel je niet met zoiets idioots of iets anders volstrekt onbenullig op.’ Een paar tellen voor klokslag twaalf uur. ‘Nou ik zie niks,’ zei ze. ‘Klopt er valt ook niets te zien, maar luister.’ Ik had het nog maar net gezegd of de stilte werd onderbroken door het gebeier van de plaatselijke klokkenstoel die twaalf uur sloeg en gelijktijdig gingen ook in de verre omtrek diverse sirenes gillen.
‘Hoor je dat,’ zei ik, ‘speciaal mijn aubade voor jou.’
Zoals gezegd het was op een maandag; in dit geval de eerste van de maand. Ze kon het waarderen en we hebben er heerlijk arm in arm om kunnen gniffelen.
Ze vond het veruit het mooiste verjaardagscadeau wat ze ooit had gekregen.

verjaardagscadeau aubade opblaaspop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 144