De Marokkaanse lesbiennes van Bergen
Toen Majdoulina Kettani de nieuwe directrice van Museum Kranenburgh kon worden, aarzelde zij geen moment en hapte zij gretig toe. Dat is inmiddels twee jaar geleden en zij geniet nog steeds iedere dag evenveel van haar kloeke besluit. Haar huis op de Kruisweg 33 bevalt haar bovenmate, vooral omdat zij dat sinds enkele maanden dag en nacht met haar geliefde Safira Mekkaoui deelt. Safira is lerares Frans aan het Murmellius Gymnasium in Alkmaar. Vorige maand zijn Majdoulina en Safira in het stadhuis van Alkmaar getrouwd. Hun trouwjurken hangen als sierlijke trofeeën in de gang. Sinds ze daar hangen, zijn ze naar de weeë geur van hasj gaan ruiken. Na een dag hard werken, relaxen de dames graag met een paar jointjes en een fles Glenfiddich. Dat daar heftige passie uit voortkomt, grijpen zij met vier armen aan. Door de afgelegen positie van hun huis kunnen ze doen wat ze willen, zonder dat de buren meegluren. Ze hebben elkaar destijds in Café Saarein in Amsterdam getroffen en het was meteen een klik van jewelste. Hun zoenlippen leken wel met lijm ingesmeerd. Ze waren werkelijk in de zevende hemel met elkaar, totdat ze in het Vondelpark langs een groepje zichzelf vervelende, nog maar pas komen kijkende, bevooroordelende, irritante, klierende, Marokkaanse kwajongens liepen, die hen begonnen uit te schelden voor 'vuile hoeren', 'lesbische heksen' en 'vieze heidinnen'. Dit soort incidenten gebeurden herhaaldelijk en ook door autochtone Nederlanders, vooral als die dronken zijn en dat zijn ze bijna permanent. Een walgelijke corpsbal schold hen uit voor 'aartslelijke kuttenlikkers!'. De maat was al gauw vol en zij verlangden naar een rustige en veilige omgeving. Bergen kwam als geroepen. Majdoulina ging als eerste. Safira volgde en bleef steeds langer plakken. Tot zij elkaar vol overtuiging het ja-woord beloofden.
Om het te vieren, dat zij 6 maanden met elkaar getrouwd zijn, gaan Majdoulina en Safira uit eten bij Café Kowalski in Alkmaar en drinken zij er een paar lekkere pinten bier bij. Majdoulina vertelt, dat zij vandaag echt iets heel geks heeft meegemaakt, een meisje met vlechten tot op haar malse billen heeft zichzelf aan een schilderij van Charley Toorop vastgelijmd, terwijl zij schreeuwde, dat de aarde door het kapitalisme naar de verdommenis gaat. Zij vervloekte alle stompzinnige mensen, die maar doorgaan met het vervuilen van de aarde. Omdat ze was vergeten haar blikje erwtensoep tegen het schilderij te gooien, flikkerde ze dat maar in het gezicht van de aanstormende suppoost, die meteen door zijn knieën zakte, omdat hij dacht dat hij door zoutzuur was geraakt. Na haar nobele, moedige en engelachtige daad begon de klimaatactiviste in tranen uit te barsten en weende zij om de aarde, die door de mensheid wordt vermoord. De suppoost stond met de handen in zijn haar en erwtensoep naar haar te kijken en hij ontfermde zich over haar gekromde en schokkende, verdrietige lichaam. Bij het zien van zoveel leed begon hij spontaan mee te huilen en is hij samen met het meisje naar de crisisopvang gebracht. Daar bleven zij maar huilen en de politie wist er ook geen raad mee. Na rijp beraad zijn ze maar naar een psychiatrische inrichting gebracht, omdat ze daar de beste hulp kunnen verwachten. 'Gezien de omvang van de schilderijenbekladdingen besloot de politie het bij een waarschuwing te houden en lijkt er toch meer en meer begrip voor de geestelijke toestand van de bekladderaars te komen, die immers het al-lijden van de aarde aanvoelen en groot gelijk hebben met hun beschuldigingen richting de destructieve krachten, die sinds de Industriële Revolutie in een sneltreinvaart zijn ontspoord!', zegt Majdoulina met tranen in haar mooie, bruine kijkers. Met haar wijsvinger weet Safira een rollende traan van Majdoulina op te vangen en vraagt ze: 'En de Toorop?'. 'Een glazen plaat hé!', snikt Majdoulina. 'Dat verdient een extra biertje!', roept Safira en zij steekt haar hand in de lucht.
Lekker loom van de drank rijden zij het erf van hun huis op, beiden in hun eigen, elektrische auto. Wat zij niet weten, is dat zij door een oude, zwarte Mercedes zijn gevolgd, die op een afstandje zijn lichten dooft. De melige dames zwalken naar de ingang van hun huis en zij ploffen op de bank. Zij beginnen elkaar liefdevol te beminnen en te ontkleden. In de verte worden er drie autodeuren dichtgedaan. Zo stil mogelijk. De Marokkaanse vrienden Sattar Fakir, Mohammad Maroc en Akil Fassi sluipen als bloeddorstige panters naar het huis van de vrijende dames. Zij zijn hen gevolgd vanuit de binnenstad in Alkmaar, waar zij zagen hoe zij elkaar openlijk streelden en op de mond kusten. De drie vrienden waren op vrouwenjacht en even daarvoor hadden zij deze dames nog als aantrekkelijke prooien beschouwd, maar toen zij zagen, dat zij lesbo's zijn, kwam er een onbedwingbare woede en walging in hen omhoog. 'Die kun je wel vergeten!', had Sattar nog naar Akil gegrapt, maar Akil had alleen maar wat boos zitten grommen en een joint aangestoken. Mohammad voelde zich persoonlijk buiten spel gezet en hij begon het lesbische stel te vervloeken. 'Dat soort wijven onteren ons volk!', zei hij met een seksueel-gefrustreerde blik. Mad Mohammad kwam op het idee om hen te gaan volgen en zo is het gegaan. 'Moet je kijken, Mo, in wat voor duur huis die teven wonen!', zegt Akil met een jaloerse grijns. 'Dat is meer iets voor ons of niet soms?', reageert Mohammad. Sattar moet aanbellen, terwijl de anderen zich verstoppen. Zodra Majdoulina de voordeur open doet, dringen de schurken naar binnen. Mohammad begint Majdoulina meteen keihard te slaan en te trappen, zodat zij helemaal ineengedoken op de gangvloer komt te liggen. 'Grijpen jullie die andere!', roept Mohammad, maar eenmaal in de kamer zien zij, dat Safira via de achterdeur gevlucht is. Zij gaan terug naar de gang, waar Mohammad nog steeds aan het trappen is. 'Nou, waar is die andere?', brult hij. 'Gevlucht!', zegt Akil. 'En daar ga je dan niet achteraan? Stomme idioten, die jullie zijn!', schreeuwt Mohammad en hij begint Majdoulina nog harder te trappen. 'Man, stop daar nou mee, je trapt haar nog dood!', roept Sattar. 'Je mes, Sattar, geef me jouw mes!', gebiedt Mohammad.
Met gierende banden gaan ze er vandoor en Safira ligt na te hijgen onder enkele bomen. 'De kust moet nu weer veilig zijn!', denkt ze, 'want die gierende banden, dat waren zij!'. Voorzichtig en ietwat aarzelend sluipt ze naar haar huis terug en ziet ze, dat de achterdeur nog gewoon open staat. Alle lampen, die brandden, branden nog steeds. Het is er verder stil en Safira waagt het om naar binnen te gaan. Voetje voor voetje loopt ze door het huis en richting de gang. Haar maag draait zich wel duizend keer om. Ineens ziet ze Majdoulina liggen en krijst ze het uit. Wanneer ze Majdoulina omdraait, ziet ze hoe er een mes in haar hart is gestoken. Ze trekt het mes er meteen uit en ze begint aan de borst van Majdoulina te luisteren. Ze hoort geen hartslag en weer krijst ze het uit van allerdiepste ellende en verdriet. Ze gooit de voordeur met een dikke dreun dicht en ze tilt Majdoulina naar de bank in de kamer. Ze belt de politie en ze vertelt wat er gebeurt is. 'En waar woont u, mevrouw?', vraagt de vriendelijke agente nogmaals. 'Kruisweg!', zegt ze. Bewust zonder het huisnummer, zodat ze voldoende tijd heeft om naar zolder te gaan. Op zolder doet ze een dik touw om haar nek en verhangt zij zichzelf. Later die nacht beukt de politie met veel geweld de voordeur open en vinden zij de ontzielde lichamen van twee liefdevolle vrouwen. Een buurman komt op de zwaailichten en linten af en hij weet de politie van gewichtige informatie te voorzien. Tijdens het uitlaten van zijn hond heeft hij de Mercedes gezien en het nummerbordkenteken onthouden. Er wordt snel gereageerd en vroeg in de ochtend weet de Alkmaarse politie de daders op te sporen en te arresteren. 'Die sletten vroegen erom!', durft Mohammad nog te beweren tijdens zijn verhoor. Agent Frans de Goede vliegt hem aan en als zijn collega's hem niet zouden stoppen, had hij hem finaal tot moes geslagen.
31 oktober 2022
Geplaatst in de categorie: misdaad
Majdoelina
44
Geef je reactie op deze inzending: