Vergismoord in de duinen

De dag, dat Adelbertus de Mol de beeldschone Guurtruida Mollevanger zag, veranderde zijn leven compleet. Adelbertus is geboren en getogen in Katwijk aan Zee en zijn ouders zijn trouwe kerkgangers, waardoor hij iedere zondag twee keer de Andreaskerk uit 1416, die aan de Boulevard staat, van de binnenkant bekeek. Zijn vader Engelmundus heeft zijn hele leven in de visserij gewerkt en zijn moeder Antonella deed de huishouding en heeft negen kinderen grootgebracht. Adelbertus ging naar de Andreas College Christelijke Scholengemeenschap op de Helmbergweg 10, waar hij op zijn Jan boerenfluitjes zijn Havo-diploma haalde. Hij dolde liever met zijn schoolvriendinnen en dan vooral met Everdien Twijnstra en Agneta Bol, de mooiste van de hele school. Verder kon hij eindeloos en tot in alle details naar hun schone lichamen staren. Wanneer de leraar Frans geïrriteerd en agressief vroeg, waar hij met zijn gedachten zat, kon hij moeilijk antwoorden 'bij het BH-bandje van Everdien', dus antwoordde hij 'in de Moulin Rouge, meester!'. 'Daar heeft zo'n snotneus als jij niets te zoeken, hup, vlegel, lees ons die passage uit 'Les miserables' eens voor!', kreeg hij dan te horen, terwijl de meester hem een tik tegen zijn achterhoofd gaf. Dat soort vernederingen is hij nooit vergeten en hebben hem voor de rest van zijn leven een afkeer van gestudeerden bijgebracht. Tijdens een schoolreis naar Berlijn zag Adelbertus zijn kans schoon en is het hem gelukt om de BH-bandjes van Everdien daadwerkelijk naar beneden te trekken, waarna hij ook het gespje heeft losgemaakt en van haar vrouwelijke vruchten heeft genoten. Everdien genoot zichtbaar van zijn uitzinnige tong en dorstige zuigmond en zij kon heerlijk tongzoenen, maar verder is het niet gegaan. Dat was anders met Agneta, die na de bollenverwennerij spontaan uit haar broek en slip gleed, waarna Adelbertus er geen gras over liet groeien en voor de eerste keer het spannende wonder beleefde.

Omdat hij blijkbaar een studiehoofd had, is hij in Leiden religiewetenschappen gaan studeren, iets waar hij nooit spijt van heeft gekregen, want zodoende kwam hij ook in aanraking met het soefisme, waarmee hij veel meer bleek te hebben, dan met dat verdomde protestantisme, wat hem tot op het bot heeft verwoest, getraumatiseerd, uitgehold. Zijn studie-genote Alexandra Van Lievenoogen introduceerde hem in de yoga-wereld en zij vertelde hem over de Soefi-tempel Universal Murad Hassil in de duinen bij Katwijk aan Zee, waar volgens haar een zeer heilige en serene sfeer hangt, alsof de oprichter van het Universeel Soefisme, de mysticus en muzikant Hazrat Inayat Khan, die daar een verlichtingsvisioen heeft ervaren, daar nog steeds aanwezig is. Zijn verlichte geest is daar nog steeds voelbaar. Adelbertus kapte met zijn studie en hij werd een trouwe bezoeker van de Universal Murad Hassil. Zijn ouders en familie waren des duivels, omdat hij zijn talent te grabbel gooide en vooral omdat hij de protestantse kerk de rug toekeerde en lid werd van het soefisme, wat voor hen gelijk staat aan het heidendom en de brede weg van satan. Adelbertus miste geen enkele dienst in de tempel, hij liet zijn baard staan en hij ging sjofele, Indiase kleding dragen. Met zijn baantje in de Nettenfabriek De Noordzee komt hij voldoende rond en als hij niet werkt, zwerft hij meestal door de duinen en zoekt hij naar hogere vormen van verlichting. Op een dag zag hij een naakte, blonde vrouw in een duinpan zonnen. Om haar niet te laten schrikken, deed hij zijn kleren ook maar uit en sjokte hij naar haar toe. Zij bleek niet verrast door zijn naaktheid en zijn plotselinge aanwezigheid, integendeel, zij nodigde hem uit om erbij te komen zitten, waarna zij hem een glas kruidenthee gaf. Adelbertus werd helemaal door haar schoonheid in beslag genomen en hij hing als het ware al aan haar volle, met stevige, lange tepels getooide borsten. Omdat zij duidelijk niet op de versiertoer was, paste hij zich onmiddellijk aan en ging het gesprek wonder boven wonder al gauw over hun gedeelde interesse, het soefisme. Om zijn opgewondenheid te maskeren, ging hij toch maar op zijn buik liggen, maar het gesprek kreeg een buitengewone, hoogst spirituele diepgang, waardoor Adelbertus van top tot teen begon te tintelen. De ontmoeting met haar hoge, liefdevolle energievorm veranderde hem acuut en volledig en duurzaam. Hij wist het zeker, zij is een heilige.

Het is hartje winter in Katwijk aan Zee, koud is het wel, maar van sneeuwval kun je alleen nog maar dromen. Guurtruida staat op haar balkon naar de Noordzee te kijken. Met haar dampende kop Yogi-thee verwarmt zij haar handen. De balkondeur staat op een kier en er klinkt rustgevende, transformerende New Age muziek. Tot zover lijkt alles in orde, maar eenmaal in de badkamer begint Guurtruida enkele lijntjes cocaïne op te snuiven. Haar luxe flat op drie hoog aan de Boulevard is een ideale opslagplaats voor vele kilo's cocaïne. Als de grootste, vrouwelijke cocaïne-dealer van Nederland is ze zelf ook niet vies van dat pepmiddel. Morgen is er een grote deal in Amsterdam en ze is extra op haar hoede, want de rivaliserende bendes zijn altijd tuk op extra buit. Haar informant in Amsterdam waarschuwde haar om extra voorzichtig te zijn, want haar verblijfplaats zou ergens gelekt zijn en na de klus van morgen zou zij zeker weer moeten verkassen. 'That's the way an outlaw lives, baby!', zegt zij tegen haar spiegelbeeld. In de keuken slaat zij nog een paar glazen whisky achterover en daarna stopt zij haar Glock 17 in haar binnenjas. Even later wandelt zij met diepe ademhalingen door de duinen. De volle maan maakt alles net genoeg zichtbaar, maar wanneer er een haas voorbij schiet, staat zij al gauw met haar blaffer in de aanslag. Ze is op van de zenuwen, maar ze moet echt even uitwaaien. Door de cocaïne en de drank hallucineert zij, maar ergens in haar achterhoofd bedenkt zij, dat het hier wel veilig moet zijn, want welke gek gaat nu zo laat nog door de duinen struinen. 'Bovendien ben ik niet gevolgd!', denkt ze nog, terwijl ze voor zich een dreigend silhouet ziet. Het is Adelbertus, die haar herkent, want het maanlicht valt op haar gezicht. Maar zij herkent hem niet en de tak, die hij in zijn rechterhand houdt, ziet zij aan voor een geweer. 'Guurtruida!', roept hij verheugd, maar zij ervaart het als de stem van een vreemd bendelid, die haar wil vermoorden en achter haar cocaïnevoorraad aan zit. Zij aarzelt geen moment en even later weergalmen er enkele schoten door de duinen. Her en der schrikken vogels op en vliegen krijsend weg. Guurtruida neemt nog wel even de moeite om te gaan kijken wie zij heeft neergeschoten. 'Godver, dit is foute boel!', mompelt ze, 'sorry, ventje, dat was niet de bedoeling, maar waarom loop je dan ook hier, jij, stomme idioot, was lekker in je soefietempeltje gebleven, uilskuiken!'.

Adelbertus de Mol Guurtruida Mollevanger

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 40