De jaloerse duivenslachter in Heestert

'Ik geef je nog liever mijn vrouw, dan mijn favoriete wedstrijdduif Tweety!', roept graaf Wodan du Mortier tegen baron Leopold de Richardot, die aan zijn vierde Kasteelbier bezig is. 'Man, doe niet zo onnozel, ik bied jou zes ton, een hoger bod krijg je nergens!', roept Leopold terug. 'Lariekoek, kerel, ik ken genoeg Aziaten, die meer willen bieden!' 'Dat zuig je uit jouw duim, opschepper, en dat weet jij maar al te goed!' 'Hoe dan ook, Leopold, ik wil Tweety niet kwijt, voor geen geld!' 'Je vergoddelijkt die duif van jou!' 'En dat moet jij zeggen! Jij vertroetelt Speedy Gonzales ook op een waanzinnige manier en als ik die van jou zou willen kopen, dan zou je ook gaan steigeren!' 'Dat is wat anders, goochemerd, want die is lang zo goed niet als jouw Tweety!' 'Goedele, doe ons nog twee Kastelen, wil je?!' 'Ja, dat is misschien wel het beste, laten we het geschil maar verdrinken!'. Terwijl de robuuste kroegbazin Goedele twee volle glazen Kasteelbier voor de heren neerzet, toont zij zoals altijd ruimschoots zicht op haar driekwart ontblote sierpompoenen. Zij weet dat zij met deze extra traktatie de dorst van haar klanten opvoert, al is dat bij deze heren niet echt nodig, want die lusten het gerstenat ook zonder dat maar al te graag. De bevriende Wodan en Leopold zijn al jarenlang fervente stamgasten in Café Den Hert, maar hun vriendschap is sinds het duiven melken behoorlijk gekelderd. Beiden zijn op hoog niveau met de duivensport bezig gegaan en de daarmee gegroeide concurrentiestrijd is de laatste jaren tussen hen in komen te staan. Het is vooral Leopold, die stinkend jaloers op Wodan is geworden, omdat Wodan met zijn wedstrijdduiven grote geldbedragen heeft verdiend en dan met name met Tweety. Leopold heeft ook wel eens mooie geldbedragen gewonnen, maar die halen het niet bij de enorme geldbedragen van Wodan. Ook al heeft Wodan alles wat zijn hartje begeert, hij zint toch op wraak als het om Wodan en zijn winstpositie gaat.

Tijdens het diner in zijn Oud Kasteel van Vichte op de Vichteplaats 46-48 in Anzegem kijkt Leopold dromerig en afwezig naar buiten. 'Schat, waar zit je toch steeds met je gedachten?', vraagt zijn deftige vrouw Isabeau de Richardot. 'O, ik zit te denken aan de volgende duivenwedstrijd!', antwoordt Leopold, 'misschien moet ik Speedy Gonzales maar een keer door Thunderstorm vervangen!'. 'Nou, schat, je kunt beter je aandacht bij dit heerlijke eten hebben, want dat is ook beter voor de spijsvertering!', zegt Isabeau met een beminnelijke glimlach. Leopold denkt: 'Als hij mij nog liever zijn vrouw, dan Tweety wil verkopen, dan moet ik daar eerst maar eens mijn zinnen op zetten, al wil ik die natuurlijk voor zo weinig mogelijk geld naar binnen slepen!'. Na het eten en zijn sigaartje met cognac in de salon vertrekt Leopold in zijn Bugatti Chiron richting Kasteel Banhout op Banhout 1-4 in Heestert, waar Wodan en Lieselotte du Mortier wonen. Nu heeft Leopold Lieselotte altijd al een lekker mokkel gevonden en vindt hij in de opmerking van Wodan een vrijbrief om haar te versieren. Het is aan het einde van de zaterdagmiddag en Leopold weet, dat Lieselotte dan meestal in haar eentje naar de Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemelopnemingkerk aan de Kerkomtrek in Heestert gaat. Vanuit zijn schuilplek ziet hij dat Lieselotte op pad gaat en hij volgt haar op voldoende afstand, totdat zij een lange, stille weg bewandelt en hij ineens volop gas geeft. Hij parkeert zijn auto schuin voor haar en hij dwingt haar om in zijn auto te stappen. Zij stribbelt bijtend en klauwend tegen, maar zijn overmacht wint het uiteindelijk en Lieselotte vindt die plotselinge overval ook wel wat hebben. Ze is wel gestreeld door al die moeite die Leopold doet om haar te willen beminnen. Ook omdat Wodan op seksueel gebied nauwelijks nog iets presteert. 'Ik wil je graag een lift geven!', zegt Leopold dwingend, 'maar dan wil ik wel eerst een potje vrijen!'. 'O, gaat dat zo tegenwoordig!', antwoordt zij een beetje nukkig, maar zij laat hem wel zijn gang gaan. Hij heeft haar peervormige borsten al ontbloot en hij zit al uiterst onbesuisd aan haar fiere tepels te likken en te zuigen. 'Ik hoop niet dat het daar alleen bij blijft!', zegt Lieselotte ineens, 'want hier tussen mijn benen zit de grootste hunkering!'. Leopold kijkt verbaasd, wanneer Lieselotte uit zichzelf haar rok en haar witte slip naar beneden trekt. 'Het is hier wat krap!', zegt hij, 'maar het zal wel gaan!'. Lieselotte heeft haar benen gespreid en Leopold kan zo bij haar naar binnen stoten, wat dan ook gebeurt. 'Man, wat heb ik hier lang op moeten wachten!', verzucht Lieselotte, die hem aanmoedigt om sneller in haar liefdesgrot heen en weer te gaan. 'Wist ik veel!', zegt Leopold tussen zijn moeizame hijgen door. 'Mannen zijn vaak ziende blind!', zegt Lieselotte, 'ze snappen de toch overduidelijke signalen niet!'. Terwijl Leopold op het uiterste van zijn kunnen, zwetend en hijgend naar een hoogtepunt probeert te komen, denkt hij: 'Dus het is hier de omgekeerde wereld, ik dacht haar te moeten overvallen, maar zij overvalt mij intussen!'. 'Mannen zijn altijd trager van begrip!', zegt Leopold, terwijl Lieselotte duidelijk een orgasme krijgt en hij tot zijn grote schande moet doen alsof hij klaar komt. Terwijl zijn geval snel tot een wormpje ineen verschrompeld, zit Lieselotte even later met een glunderend gezicht naast hem. 'Zoals gezegd, zet ik je wel even voor de kerk af!', zegt Leopold galant. Tijdens het uitstappen zegt Lieselotte met een vrolijke stem: 'Dankjewel voor de zalige rit en misschien kunnen we daar een vaste prik van maken!'. Hij ziet hoe zij bijna huppelend de kerk in gaat en hij voelt zich genomen en des duivels. Hij parkeert zijn auto in een zijstraat en hij loopt naar de kerk terug. Terwijl de eucharistieviering in volle gang is, gooit hij met enkele stenen de glasramen van A. Peene-Delodder kapot en rent hij meteen snel naar zijn auto terug. Via een grote omweg bereikt hij opnieuw Kasteel Banhout, waar hij uit zijn Bugatti stapt.

Leopold is bij de prachtige Duiventoren van Wodan gekomen en hij kijkt vol afgunst naar de daar rondfladderende duiven. Hij voelt zich gek genoeg genaaid door Lieselotte, terwijl hij het andersom gewild had. Bovendien is hij niet klaargekomen en dat maakt de frustratie ondraaglijk en krankzinnig. Hij gruwelt van wat hij zelf bekokstoofd heeft en hij richt zijn kwaadheid nu op de duiven van Wodan, iets wat hij al lange tijd heeft opgepot. 'Volgens mij heeft hij die Tweety ergens in zijn kasteel verstopt, maar het kan zomaar, dat hij die hier tussen zijn andere wedstrijdduiven heeft losgelaten!', mompelt hij grimmig, terwijl hij het deurtje opent en naar binnen gaat. Vanuit zijn broekzak haalt hij een vlijmscherpe stiletto, waarmee hij de duiven één voor één de keel doorsnijdt. Het zijn er zoveel, dat hij ze niet allemaal te pakken kan krijgen en de meesten vliegen verschrikt en wanhopig van hem weg en door de openingen naar de vrije hemel. Wodan, die vanaf een afstand naar de opgeschrikte, wegvliegende duiven staat te kijken, ruikt onraad en hij gaat meteen naar de verstoorde Duiventoren. Eenmaal daar opent hij het deurtje en ziet hij tot zijn grote ontsteltenis veel van zijn duiven met bloedende, geknakte halzen op de grond liggen. 'Godsamme zeg, wat gebeurt hier allemaal!', roept hij in grote paniek. Zodra hij één voet in de Duiventoren zet, trekt Leopold hem hardhandig naar binnen en zet Leopold meteen zijn stiletto op zijn keel. 'Jij, vuile duivenmoordenaar, hier zul jij voor boeten, ellendeling!', schreeuwt Wodan nog, terwijl Leopold meteen daarna de stiletto diep in zijn keel steekt en niet één keer, maar diverse keren. 'Ik vind jouw Tweety wel, vuile rotzak!', briest Leopold, 'en wedden dat ik ontdek, dat jij met chips gefraudeerd hebt, zogenaamde winnaar!'. Leopold snelt naar het kasteel, waar Wodan de deur heeft opengelaten. Leopold zoekt overal en uiteindelijk vindt hij Tweety in een ruime duiventil op een zolderkamer. Wat hij niet weet, is, dat Lieselotte inmiddels thuis is gekomen en dat zij automatisch naar de Duiventoren is gelopen om te zien of Wodan daar is. Nadat zij van de schrik is bekomen, is zij in de achterkamer een jachtgeweer gaan laden en checkt zij iedere ruimte in het kasteel. Leopold en Lieselotte kruisen elkaar op de trap richting de zoldervertrekken. Met verschrikte ogen kijken zij elkander aan. 'Laat Tweety los en laat dat mes vallen, smeerlap!', schreeuwt Lieselotte. 'Komaan, wijfje, het was toch lekker in de auto zeker?', zegt Leopold met een woeste blik. 'Zodra die kerkramen werden ingegooid, wist ik dat jij dat was, stuk onbenul!', schreeuwt Lieselotte venijnig, 'ik ben meteen uit de kerk gegaan en huiswaarts gekeerd!'. 'Dat had je beter niet kunnen doen, vuile slet!', schreeuwt Leopold. 'Nog één keer, idioot, laat dat mes vallen en laat Tweety los!', schreeuwt Lieselotte. Leopold peinst er niet over en hij snijdt demonstratief de keel van Tweety door. Lieselotte aarzelt geen moment meer en zij schiet hem meerdere keren door zijn bast, terwijl zij krijst: 'Dit is voor Wodan en Tweety, achterlijke klootzak!'. Daarna zakt zij hopeloos en zwaar verbitterd in elkaar. Zij kijkt naar het ontzielde lichaam van Leopold aan de onderkant van de trap en zij houdt Tweety in de komvorm van haar handen. Met betraande ogen kust zij het bebloede kopje van Tweety en met haar tong likt zij het bloed van Tweety van haar lippen. Haar shock is permanent.

Kasteel Banhout Heestert Leopold de Richardot Vichte Tweety

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 34