De Kermis Bloeit Op

‘Hoi buurman, nog naar de kermis geweest in de stad?’ ‘Nee, om eerlijk te wezen ik heb er niet zoveel mee. Als je jong bent dan is het wel spannend, maar als je ouder bent heb je dat allemaal wel een keer gezien.’
‘Inderdaad, ik heb er ook niets meer mee. Over gezien gesproken, heel vroeger ging men er heen om bijzonderheden te zien. Iets wat afwijkend was van de standaard zoals; een vrouw met vier borsten, lilliputters, vrouw met baard, diverse andere erg behaarde mensen en een zwarte man en niet te vergeten de olifantman. In afgelegen dorpen kwam je dat niet tegen, dus dat was een sensatie – vele volwassenen gingen er toen heen om het te bekijken.’
‘Gelukkig doen we dat niet meer, het was eigenlijk schandalig. Toch?’
‘Zeker buurman. Maar zoals ik altijd zeg, alles herhaalt zich op een of andere manier weer. Net als de geschiedenis. Men wil blijkbaar oorlogen, en men wil sensatie. En wat de kermis attracties betreft komt alles of is alles op een of andere manier al weer terug.’
‘Hoe bedoel je buurman?’
‘Nou ga maar eens na, je hebt van die zogenaamde documentaires op tv, waarin de meest vreselijke afwijkingen worden getoond, zogenaamd vallende onder de noemer ‘wetenschappelijk’. Een man die met enorme gezwellen aan z’n hoofd werd destijds bestempeld tot ‘de olifantman’. Er is zelfs een gelijknamig film gemaakt.
Zichzelf tentoonstellen, was z’n enige manier om in z’n levensonderhoud te voorzien. Ik heb ooit een paar minuten naar zo’n documentaire gekeken – vreselijk. Wat betreft de lilliputters (die we nu mensen met een groeistoornis noemen) geldt in wezen hetzelfde. Op tv werd ooit, of misschien nog wel, een Amerikaanse serie over deze kleine mensen vertoond, hoe ze leefden en hoe hun kinderen ook weer net als hun klein werden geboren of soms niet. Interessant?
Nee, natuurlijk niet – puur nieuwsgierigheid en sensatie. Soms wordt er een mormonenfamilie gevolgd, waarbij met hangen en wurgen, uiteindelijk de ultieme vraag wordt gesteld, hoe die man met zeven vrouwen of nog meer, al ‘zijn vrouwen kan ‘liefhebben’, of explicieter gezegd ‘bevredigen’. Dat wil men uiteindelijk toch weten.
Op het songfestival van 2014 won de Oostenrijkse Conchita Wurst – een man met baard in vrouwenkleren – een dragqueen. Het was een sensatie en hij won natuurlijk. En de meeste van die wansmakelijke programma zijn te zien bij de commerciële tv zenders – dat zegt genoeg lijkt me.

Tegenwoordig zijn er diverse programma waarin verkleedpartijen plaatsvinden. Er staat binnenkort een tv programma op de rol, waarin mensen door make up, zo worden uitgedost dat men ze niet kan herkennen en dan waarschijnlijk raden wie het is. Gegarandeerd zitten er veel mannen bij die als vrouw worden opgemaakt – allemaal sensatiezucht.
Vroeger had je bij ons in het dorp, een paar mannen, waarvan je voelde dat ze anders waren. Als kind voelde je dat al aan. Maar hoe of wat, dat wist je niet, zelfs je ouders konden er amper de vinger op leggen, want mensen die toen ‘afweken’ van de toen geldende standaard zaten in de gebruikelijke kast.
Tegenwoordig worden, sommige homoseksuele mannen, gedeeltelijk commercieel uitgebuit.
Zo iemand die al gillend een kasteel verbouwd wordt uit pure sensatie gevolgd. Zoals vroeger een Albert Mol in ‘wie van de drie’ werd opgevoerd. Het liefdesleven van een zingende voormalige marktkoopman wordt op de voet gevolgd. Hij schijnt te zijn geghost. Belachelijk gewoon, een normaal mens interesseert zich daar toch niet voor?.
Een moddervette rijke man met een jong vrouwtje werd ook een poos gevolgd, misschien nog wel.
Allemaal uit pure sensatie en nieuwsgierigheid.
Maar als het puntje bij het paaltje komt, worden veel van die mensen gewoon uitgebuit, puur voor de kijkcijfers.

Dit onder het mom van integratie. Zal wel maar in het werkelijke leven is dat wel anders.
Maar toch zullen we hopelijk over enkele tientallen jaren of nog iets langer, al die mensen echt accepteren zowel de volledig lhbti gemeenschap, als wel de gekleurde medemens.’
‘Inderdaad, dat is te hopen buurman, want iedereen is zoals die is en niets anders.’

‘Trouwens sommige zogenaamde of veronderstelde buitenstaanders passen zich werkelijk verdomd goed aan. Ik liep op een rustige zondagochtend een rondje door het dorp en op het terras van het lokale restaurant zaten al een vermoedelijk lokaal meisje en een met een, zo leek het, een donkere man van vermoedelijk Eritrese of Ethiopische afkomst.
Ik liep er langs en vroeg hun in keurig, duidelijk gearticuleerd Nederlands (want dat had hij vast al wel een beetje geleerd, veronderstelde ik) of het nog niet te fris was om daar stil te gaan zitten.
Hij antwoordde tot mijn stomme verbazing in perfect accentloos Fries: ‘Nee hear, de sinne hat sich krekt efkes efter de wolken ferstoppe. Hy komt der sa wer oan. (nee hoor, de zon heeft zich net even achter de wolken verstopt. Hij komt er zo weer aan.)’
Ik keek alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, groette hen en wenste ze nog een fijne dag, maar vond het eigenlijk best wel een beetje sensationeel.'
‘Ja dat begrijp ik,’ zei de buurman, ’je verwacht zoiets toch niet.’

kermis nieuwsgierig sensatiezucht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 157