EEN GALACTISCHE GLOED
Esther vond het jammer dat ze het huis niet mocht verlaten juist nu het Wekenfeest naderde. De eerste gerst was geoogst. Dat moest worden gevierd. Tal van mensen kwamen daarvoor naar Jeruzalem, maar dit keer stond er iets bijzonders te gebeuren. Dat had de Meester kort nadat Hij was opgestaan uit de dood zelf gezegd. Op Hemelvaartsdag, voordat hij door witte wolken weggedragen, de aarde en zijn volgelingen verliet, had Hij dit nog eens extra benadrukt. Vandaar dat de discipelen en velen met hen, wel honderdtwintig mensen in totaal, bijeen zaten in een gebouw waar genoeg ruimte voor hen was.
Ook Esther en haar ouders en broertje en zusje wachtten op het grootse moment dat Hij komen zou, de beloofde Heilige Geest, de Trooster, die Jezus zou vervangen tot Deze ooit zou terugkeren op de aarde.
Zij zat in een hoekje op de grond en door het open raam zag ze de blaadjes van de bomen zacht bewegen. Ze moest opeens denken aan het wonder van de wind. Wat die niet allemaal teweeg kon brengen. Hard waaien, zacht waaien, stormen en weer gaan liggen. Wind was zoiets geheimzinnigs. Wind leek wel adem soms. Was het soms de Adem van God die alles in beweging zette en stil kon leggen? Ze wist wel dat ook meester Jezus de wind bevelen kon geven.
Je kon de wind mee hebben of tegen. Hij kon je vooruit duwen en je kleding laten wapperen of je tegen hem op laten tornen, allemaal leuk en lief en aardig zolang hij je niet omverblies! Maar waar hij precies vandaan kwam en heen ging, wist niemand. De wind was een wonder.
Het wachten begon de aanwezigen zwaar te vallen. Het geroezemoes buitenshuis van velen uit andere streken, en dat alles voor het Wekenfeest, zwol aan en mengde zich met dat van de stadsbewoners. Het leek wel een murmelend beekje op weg naar een waterval in plaats van tempels en offerplaatsen. Esther zuchtte even.
Ook binnen stonden of zaten de mensen zacht in groepjes te praten, maar ook waren er die zwijgend voor zich uit keken. Toen was daar, en zoals altijd toch nog onverwachts, een beangstigend gieren van wind te horen. Zo nieuw en anders, het was onbegrijpelijk. Beangstigend ook. Er stond paniek te lezen in de ogen van de gelovigen. Wat was dit in vredesnaam? Nee geen brand toch zeker? Er dansten vlammen door de ruimte die zich op de hoofden van de mensen zetten. Langs plafonds en muren bewogen ze zich, zelfs door de ramen naar buiten gingen ze.
De kinderen klampten zich vast aan hun ouders, Esthers veel jongere zusje verborg haar gezichtje in Esthers schoot. De mensen leken wel kaarsen. Maar het vuur verbrandde hen niet. Wat was dit voor vuur? Het zat ook op hun kleding, maar schroeide die niet. Nog vreemder was het dat iedereen elkaar kon verstaan. Harten liepen over van liefde voor elkaar en voor het leven. Dit was Hem. God in de gedaante en rol van Trooster. Zijn eigen Geest stortte hij uit over de mensen. Met de opdracht dit alles over de wereld te verspreiden.
Het gaf ook Esther een gevoel van een gelukzaligheid dat ze tot nog toe niet had gekend. Zelfs haar kleine zusje voelde intense troost, stopte met huilen en keek verbaasd naar de vlammetjes die om haar armen flakkerden. Ik zag het en keek toe. Het leek wel of ze in trance waren. De kruinchakra’s van de mensen stonden wijd en ontvankelijk open. Hun derde oog was geopend en helder en straalde als een ster in de kosmos. Deze hen beloofde Trooster zou er zijn tot in eeuwigheid. Ook ik werd verwarmd door deze onwereldse gloed.
De naam van het Wekenfeest veranderde in Pinksteren. In de kerken zou het eeuwenlang herdacht worden met het loslaten van duiven en het uitstrooien van de blaadjes van pioenrozen. Allemaal omdat het christendom toen officieel werd en de kerken ontstonden. Het feest zou altijd beginnen de vijftigste dag na Pasen en de tiende dag na Hemelvaartsdag. Pinksteren betekent de vijftigste. Geestdriftig begonnen de leerlingen van Jezus aan het verspreiden van Zijn Gedachtegoed.
Esther bleef haar hele leven christen en overleefde de vervolgingen die er kwamen. De kerken en religie kregen een steeds kleinere rol de afgelopen jaren. In nood weten de mensen de weg ernaartoe nog te vinden. Nu ook nog als het ze voor de wind gaat. Vuur dat schijnt gedoofd, sluimert nog onder de sintels immers? Was getekend, Anonymus.
29 mei 2023
hotmai.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: religie
Pinksteren
268
Geef je reactie op deze inzending:
Esther zal in de tijd dat het boek Openbaring werd geschreven vast al een bedaagde christin van veel levenservaring geweest zijn. Ze wist de beproevingen van dit laatste Bijbelboek te doorstaan, zoals jouw verhaal eindigt.