PITBULL / VOOROORDEEL

In het verleden heb ik jarenlang op diverse hondenrassen gepast. Echt het was prachtig om al die verschillende karakters bij elkaar te zien – hun interactie was altijd mooi om te aanschouwen. Daar kunnen wij mensen nog van leren, Je had behoorlijk zelfstandige honden die jou tijdelijk accepteerden. Maar ook echt hondstrouwe types, die al vrij snel met hun kop op je schoot gingen liggen. Soms had ik wel een stuk of tien tegelijk en meestal ging dat wel goed. Om te kijken of ze in de roedel pasten introduceerde ik ze langzaam bij de al aanwezige roedel inclusief mijn eigen herdershonden. En in 95% van de gevallen ging dat goed. Ook al omdat ik bepaalde rassen niet accepteerde, zoals de Duitse herder, de rottweiler, de dobermann pincher, terriers en de diverse pitbullachtigen, die richting andere honden vaak een nogal kort lontje hebben.

Vanmorgen toen ik tegen de wind in over het smalle fietspad liep langs de volkstuintjes, wandelde er in de verte een man met een enigszins onduidelijk hondenras. Ik vermoedde een mix van een kortharige retriever met iets kleiners. Langzaam haalde ik ze in. Het al wat oudere hondje had al een paar keer achterom gekeken. Hij liep los en dus ging ik een beetje door m’n knieën en klapte hem aanmoedigend toe om bij mij te komen. Het hondje kwam enthousiast met een zwiepend staartje aanrennen en liet zich vol overgave aaien. Een tiental meters later was ik bij de man gearriveerd en vroeg hem: ‘Wat voor een mix rassen heeft dit hondje in zich?’
‘Mix, nee het is geen mix. Hij is rasecht.’
‘Wat voor ras is het dan, ik herken het niet.’
‘Nou het is een rasechte pitbull.’
‘Oei, had ik dat geweten dan had ik hem zeker niet aangehaald. Ze hebben een heel slechte naam.’
‘Acht meneer, zoals u ziet is het een schat van een hond. ’t Is maar net hoe je hem opvoedt.’
‘Inderdaad u heeft gelijk, dit is een hele lieverd.’
We groeten elkaar en ik liep hun voorbij.
Toch bleef ik enigszins op m’n hoede, want je weet maar nooit, misschien bedenkt de hond zich en gaat hij mij alsnog aanvallen.
Een paar tellen later hoorde ik een hels geblaf. Mijn hart stond even stil en ik dacht: hij heeft zich toch bedacht. Ik keek angstig achterom, zag ik een vrouw met een jack russel terrier aan komen lopen, die ik door de stevige wind niet mij aan had horen volgen. Het beestje probeerde de pitbull aan te vallen. De vrouw kon de driftkikker amper onder controle houden. De pitbull was hem, kalm uit de weg gegaan met een blik van: waar maakt die hond zich nou druk om.
Hè, dacht ik, het is maar een jack russeltje, maar oei wat een pittig boefje.
Ach bedacht ik, wat ik al lang wist, honden lijken inderdaad toch veel op mensen. We hebben richting bepaalde mensen ook vooroordelen terwijl dat soms volledig onterecht is en aan de andere kant zijn er heel wat boeven die er vriendelijk, goed en strak uitzien, in hun driedelige maatpakken.
Kijk maar eens goed om u heen.

pitbull vooroordeel boeven hond driftkikker

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 104