Anke Veen uit Ankeveen

De bloedmooie actrice Anke Veen bestudeert het script voor haar nieuwste film 'Dutch Paradise' van de cineast Peter Greenaway. Af en toe schatert zij het uit van het lachen. 'O, die Peter toch, nog even fantasierijk als voorheen!', verzucht ze, terwijl ze heel deftig uit haar portglas drinkt. Zij speelt als Guinevere Redgrave de hoofdrol en daarvoor moet zij herhaaldelijk helemaal uit de kleren, iets waar zij totaal geen moeite mee heeft, integendeel, want zij wordt maar al te graag om haar fysieke schoonheid bewonderd. Tijdens het lezen van enkele pittige, erotische scenes droomt zij heerlijk weg en schuift ze haar rechterhand onder haar wijde rok. Zij begint heel langzaam over haar sierlijke tangaslip te wrijven, terwijl zij gespannen verder leest. Het is een waar broeinest tussen haar benen en het zweet druppelt langzaam in haar bilspleet naar beneden. Zij stelt zich voor dat haar tegenspeler Adam Mortimer nu bij haar in de woonkamer is. Net zo naakt en opgewonden als in het filmscript. Hij is haar marionet en zij trekt aan de touwtjes. Het is één van haar wildste dromen om een man volledig te mogen dirigeren. De rol als SM-meesteres is geknipt voor haar. 'Volgens mij heeft Peter die rol speciaal voor mij geschreven!', denkt ze, terwijl ze steeds meer onderuit zakt en inmiddels met haar vingers in haar liefdesgrot tekeer gaat. Steeds wanneer ze over haar clitoris heen wrijft, gaat er een golf van opperst seksueel genot door haar lijf. Ze heeft haar ogen stevig gesloten en ze raakt er steeds meer van overtuigd, dat Adam Mortimer inderdaad bij haar aanwezig is. Ze laat hem hem haar voeten likken en steeds wanneer hij het hogerop probeert, zwiept ze haar zweepje in zijn gezicht en deinst hij verschrikt achteruit. Ze opent even snel de ogen om haar portglas te vullen en razendsnel te legen. Vervolgens pakt zij de draad meteen weer op.

Eerder die dag had zij nog een zoveelste gesprek met haar altijd vriendelijke en in Zen-staat verkerende psychiater Hilke Hilkens, die haar aanmoedigde om haar seksuele lusten en fantasieën volkomen uit te leven. 'Daar kun je alleen maar een zo veel mogelijk ontspannen mens van worden!', had Hilke gezegd. 'Nou, die raad heb ik niet echt nodig en ik heb liever een oplossing voor mijn vaak irreële angsten!', antwoordde Anke. 'Je zult zien dat er een verband tussen die twee zaken bestaat!', zei Hilke toen met zo'n altijddurende glimlach, die je in alle oppervlakkige tijdschriften voor vrouwen ziet. Dat lijkt Anke al te makkelijk, maar ze neemt het toch maar serieus. In haar riante, witte landhuis op de Cannenburgerweg 13 in Ankeveen waant ze zichzelf onaantastbaar en volstrekt veilig. Ze heeft een superieur beveiligingssysteem laten aanleggen en met de camera's kan ze iedere hoek van haar chique woning in de gaten houden. Bovendien is er haar waakhond Wodan nog, die bij het minste onraad aanslaat en in de verdediging schiet. Als goed doorvoede Rottweiler staat hij zijn mannetje. 'Hij zal nu nog wel rond het huis struinen!', denkt Anke, 'ik zal hem zo maar eens naar binnen laten!'. Zij staakt haar vingersessie om het orgasme zolang mogelijk uit te stellen. 'Dat schijnt tantrisch verantwoord te zijn!', denkt zij, terwijl zij de donkerrode gordijnen dicht trekt. Ze krijgt ineens zin om naakt naar buiten te rennen, maar die aandrift laat zij toch maar varen. Op blote voeten opent zij de achterdeur om Wodan binnen te laten. 'Wodan! Wódan! Kom dan! Je mag naar binnen!', roept ze, maar hoe ze ook roept, Wodan lijkt van de aardbodem verdwenen. Ze loopt zenuwachtig naar zijn hondenhok en daar krijgt ze de schrik van haar leven, wanneer ze Wodan op zijn zij ziet liggen. Naast zijn levenloze lijf ligt een stuk vlees. 'O, mijn God, iemand heeft hem vergiftigd!', roept ze verdrietig en angstig. Ze kijkt schichtig om zich heen en daarna rent ze voor haar leven naar de achterdeur. Eenmaal binnen doet ze de achterdeur goed op slot en besluit ze de politie te bellen. Van seksuele lust is nu absoluut geen sprake meer.

'Er loopt hier waarschijnlijk een dief rond, die mijn hond heeft vergiftigd!', roept ze door de telefoon. 'Weet u zeker dat er nog iemand bij uw huis is?', vraagt de agente. 'Nou, zeker weten doe ik niks, maar mijn hond is vermoord en ik denk niet dat dat een op zichzelf staand feit is! Kom nou maar snel kijken, want ik bibber van de angst en een vergiftigde hond lijkt mij al noodzakelijk genoeg!', antwoordt Anke. 'Mevrouw, doet u vooral voor niemand open, behalve voor ons natuurlijk! Weest u gerust, want wij komen eraan!', zegt de agente bloedserieus. De agenten Willem Mosterd en Sjoerd Maaltijd rijden toevallig in de buurt van Ankeveen en zij hebben net een patatje oorlog met goulashkroketten verorberd. Dwars door de vertragingselementen van de vette hap heen trapt Willem keihard op het gaspedaal, want hij kan eindelijk weer eens in actie komen. 'Dirty Harry is coming!', schreeuwt hij. 'Go, get him, Harry!', schreeuwt Sjoerd terug. Met loeiende sirene gaan ze richting het opgegeven adres. Ondertussen dwaalt Anke huilend en gestrest door haar huis en weet zij niet waar zij het zoeken moet. Zij doet overal waar zij komt de lichten aan en op de trap naar boven pakt zij één van de sierzwaarden, die daar achter een schild hangen. Ze opent overal de gordijnen en ze vergeet niet in haar badkamer te kijken, al had zij dat beter wel kunnen vergeten, want zodra zij de badkamerdeur opent, steekt iemand een dolk door haar keel en wordt zij omver geduwd. Zij zag nog net het gezicht van haar moordenares. Het is de rancuneuze, Franse actrice Nathalie Poison, die de teloorgang van haar filmcarrière aan Anke verwijt, omdat Anke er steeds met de hoofdrollen vandoor is gegaan en zij nog slechts betekenisloze bijrollen kreeg. Nathalie weet te ontkomen en de twee agenten komen natuurlijk als mosterd na de maaltijd nog eens vol ingestudeerde handelingswijzen aanzetten. En dan zijn zij nog verbaasd dat zij de vermoorde Anke aantreffen!...

Anke Veen Ankeveen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 76