De tuinstoelen

Het is een miezerige dag, het motregent.
Vier tuinstoelen staan schuin tegen een tuintafel.
‘Wat een armoedig gedoe,’ moppert de eerste stoel.
‘Ik heb het koud,’ klaagt de tweede en hij rilt.
‘Onze kussens zijn lekker warm opgeborgen in een dichte kist. Maar wij staan hier in de regen en in de kou te blauwbekken,’ zegt de derde stoel.
‘Hou toch eens op met dat gemopper,’ bromt de tuintafel, ‘ik vind het ook niet leuk, dat jullie zo schuin tegen me aan staan, maar mij hoor je niet klagen. Er komen vast wel weer betere tijden.’
De vierde stoel wil ook wat zeggen, maar krijgt geen kans.
Altijd hetzelfde, denkt hij treurig, die drie stoelen hebben altijd het hoogste woord. Omdat ik er later bij ben gekomen, moeten ze me niet.

‘Die kat van hiernaast zien we ook nooit meer,’ zegt de eerste stoel, ‘die kwam nog wel eens langs. Maar meneer wil niet nat worden natuurlijk en wil alleen maar op een kussen liggen.’
‘O, kijk nou eens, daar heb je hem.’
‘Wat kom je doen? Het is hier toch veel te koud en te nat voor je?’
‘Ik kom jullie even vertellen hoe fijn ik het bij de buren heb,’ zegt de kat hooghartig, ‘Daar hebben ze sinds een week prachtige stoelen en een bank met heerlijke zachte kussens onder een afdak. En ze hebben ook een vuurtafel! Een paradijs voor een kat. Ik kan daar lekker op de zachte kussens liggen, droog en warm. Dan is het hier maar behelpen. Dus ik kom jullie even zeggen, dat ik niet meer zo vaak bij jullie kom liggen.’
De vier tuinstoelen zijn er stil van. Wat hebben ze hiernaast mooie tuinmeubelen! Als die hier ook komen, dan zijn zij overbodig. Dan worden ze vast naar de kringloopwinkel gebracht. Dat vinden ze geen leuk vooruitzicht. Ze stoppen meteen met mopperen.

Een paar weken later is het stralend weer, de zon schijnt en het is weer om buiten te zitten. De stoelen krijgen hun mooie kussens weer terug en er wordt een kleedje over de tuintafel gelegd.
De tuinstoelen leven helemaal op. Fijn, weer mensen en spelende kinderen in de tuin.
De kat van hiernaast zien ze niet. Die zal wel een ander plekje in de zon hebben gevonden.

Maar op een dag komt de kat in hun tuin en gaat languit op een tuinstoel liggen, lekker in het zonnetje. De volgende dag is hij er ook, de dag daarna ook. Eigenlijk elke dag als het mooi weer is.
‘Waarom kom je nu steeds hier?’ vraagt een tuinstoel, ‘Het is toch zo mooi bij de buren?’
‘Nou, weet je,’ zegt de kat een beetje verlegen, ‘het valt nogal tegen. Want ze hebben nu elke dag visite en die blijft heel lang. Ze kunnen onder dat afdak en met die vuurtafel veel langer buiten blijven zitten.
Ze eten buiten en zitten tot ‘s avonds laat buiten. Voor mij is er geen plek meer, van elke stoel word ik weggejaagd. Als ik toch snel op een stoel ga liggen, omdat iemand even naar binnen gaat om iets te halen, dan sluiten ze me nota bene op!
Wat ik ook heel vervelend vind, ze hebben heel vaak ruzie en schreeuwen dan naar elkaar. Daar kan ik slecht tegen. Dus daarom kom ik weer hier, bij jullie. Hier is het altijd gezellig en harmonisch. Als het regent of te koud is, dan zoek ik wel een plekje onder een auto of zo.’
Wat dat harmonisch betreft, de drie stoelen kijken naar de vierde stoel. Daar zijn ze niet aardig tegen geweest. Ze lieten hem links liggen, vonden hem een indringer, omdat hij pas veel later erbij was gekomen. Dat zullen ze veranderen en ze knikken de vierde stoel eens extra hartelijk toe. De vierde stoel glundert!

De stoelen hoeven nu niet meer jaloers te zijn op die mooie tuinmeubelen van hiernaast. Steeds ruzie, dat is vreselijk, vinden ze. Daar hebben ze bij hun mensen gelukkig geen last van.
‘Het gras lijkt altijd groener bij de buren,’ zegt de eerste stoel wijs, ‘Maar dat betekent niet dat het daar fijner is. Ook de buren hebben hun problemen. Net als wij allemaal.’
De stoelen knikken, ze hebben het begrepen.

... Sprookje ...

tuinstoelen kat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 95