Oek in Oekraïne

Het is niet helemaal duidelijk waarom de 70-jarige, Nederlandse schrijver Oek de Oude naar Lviv is gereden, maar het heeft hoogstwaarschijnlijk met zijn laatste roman 'Toch nog een rijbewijs' te maken. Hoe mooi hij zijn weg naar het vergaren van een rijbewijs op zijn oude dag ook heeft beschreven, het onderwerp blijft verbazingwekkend triviaal en dat zal hem tot de reis naar Oekraïne hebben aangespoord. Zijn geliefde Jeanne d'Arc is pas op de hoogte gesteld, toen hij al in Duitsland reed. Als volleerd bloemschikster is zij van de zenuwen overal in Oek's huis aan de Keizersgracht bloemstukken gaan schikken. Er zijn ergere manieren om je zenuwen mee te bedwingen. Ze heeft de woning tot een bloemenwinkel omgetoverd. 'Ik moet nu eenmaal nieuwe inspiratie op gaan doen!', schreeuwde Oek door de telefoon. 'Maar dat kun je toch ook op Vlieland vinden, waarom in godsnaam naar dat gevaarlijke oorlogsland?', reageerde Jeanne. 'Omdat ik aan mezelf wil bewijzen, dat ik geen lafbek ben!', antwoordde Oek, 'en bovendien gebruik ik hierdoor mijn rijbewijs ook meteen goed!'. 'Dat kan anders ook door naar Madrid te tuffen!', protesteerde Jeanne. 'Doe toch rustig, lieveling, ik ga toch niet naar Donetsk!', was voorlopig het laatste wat Oek erover kwijt wilde. Hij wilde zeker niet meer olie op het vuur gooien dan nodig is. Om zijn laatste roman te kunnen overtreffen, is er volgens Oek een aardverschuiving nodig. Hij reed via Duitsland en Polen, waar hij bij Przemysl de grens naar Oekraïne is overgestoken.

In Lviv heeft Oek zichzelf in het 5-sterren Leopolis hotel geïnstalleerd en geniet hij, ondanks de voelbare druk op straat, met volle teugen van zijn nieuwe omgeving. Hij zuigt de nieuwe indrukken met volle teugen op. Zijn hotel staat in het oude centrum en hij onderzoekt de historie van de oude gebouwen. Het Lviv National Museum ligt ook op loopafstand en daar gaat hij meerdere keren naartoe. Hij wandelt graag op het imposante Rynokplein, waar het stadhuis staat te schitteren. Het liefste zit hij bij de fontein met een standbeeld van Amphitrite. Jeanne is inmiddels wat bedaard en zij is al wat aan het gegeven gewend geraakt. 'Als je maar zorgt dat je weer heelhuids terugkomt!', zei ze tijdens het laatste telefoongesprek, 'want ik zit er niet op te wachten dat één van die achterlijke raketten van Vladimir de Verschrikkelijke jou treffen!'. 'Het is hier vooralsnog hartstikke veilig en mijn nieuwe boek krijgt zowaar al gestalte!', antwoordde Oek, die allang blij was, dat Jeanne gekalmeerd is. Via zijn uitgever kreeg Oek het telefoonnummer van de Oekraïense schrijfster Natalka Sniadanko en na wat over en weer gepraat is hij met haar uit eten gegaan. De communicatie in het Engels ging uitstekend en de sfeer in het restaurant was zelfs hoogst ontspannen. Zij hoopt dat hij een weergaloos mooi boek over het zo geteisterde Oekraïne gaat schrijven. Dat hoopt hij ook, maar hij weet nog niet exact hoe het verhaal gaat rollen. Op een dag zit hij weer eens bij de fontein met Amphitrite en noteert hij wat invallen in een kladboekje. Het fonteinwater brengt hem in een aangename roes. 'Een goede Feng shui sfeer hier!', denkt hij, terwijl hij de slenterende mensen observeert. Hij staat langzaam op en hij wandelt naar de Kerk van de Transfiguratie aan de Krakivska Straat. Eenmaal binnen wordt hij diep geraakt door betoverende harpmuziek en hij is zeker niet de enige, want er zitten heel veel mensen met groot ontzag te luisteren. Zodra hij de beeldschone harpiste ziet, is hij meteen verkocht. Een oceaan van verliefdheid spoelt over hem heen. Hij boft maar, want het harpconcert is nog maar net begonnen en ergens vooraan is nog een plekje vrij. Hij raakt helemaal geobsedeerd door de wonderschone harpklanken en de aantrekkelijke charme van de sierlijk en adellijk geklede harpiste. Na afloop van het concert vraagt hij aan zijn buurman wie zij is. Deze man is toevallig een vriend van haar en hij stelt zich voor als Ivan Birkowski. 'Zij heet Solomiya Pawlikowska en zij is een grote ster binnen haar vakgebied!', zegt Ivan, 'zij geeft morgenavond nog een gratis concert in de Jezuïetenkerk op Teatralna Straat 11, daar zou ik zeker naartoe gaan als ik u was!'.

Na het wederom fantastische harpconcert in de Jezuïetenkerk wordt Oek door Ivan aan de hoogst verleidelijke Solomiya voorgesteld. Er ontstaat meteen een liefdevolle klik tussen hen en na enkele, gezamenlijke drankjes op een romantisch terras vraagt Solomiya of Oek nog een drankje bij haar thuis wil drinken. Nou, dát wil Oek maar al te graag! Jeanne mag dan zijn vaste vriendin zijn, voor avontuurtjes is er altijd ruimte zat! De jonge man in hem is gelijk hartstikke wakker en alle bewegingen van haar soepele, uitdagende lichaam duiden op een aanstaande knuffelpartij. Haar mooie, glinsterende ogen zijn overduidelijk ook op de versiertoer. Midden op het Rynokplein is er ineens een nachtelijke windvlaag, waardoor de lichtgekleurde zomerjurk van Solomiya opwaait en Oek zich even vergaapt aan haar strakke, perfect zitten slip. Tot zijn grote verbazing woont zij op nr. 23 aan het Rynokplein, waar ooit de dichter Szymon Szymonowic woonde. De dichter Kornel Ujejski woonde op nr. 2. Dat zij in het huis van een dichter woont, vat Oek op als een bovenaards, literair teken, als een literaire goedkeuring. Speciaal voor hem speelt zij eerst nog de meest hemelse harpmuziek en daarna duiken zij haar luxe hemelbed in. Het liefdesfeest duurt tot de eerste ochtendstralen en zij liggen tot laat in de middag na te genieten. Wanneer zij even speciaal voor hem naakt op haar harp speelt, moet Oek even in zijn ogen wrijven, want dit is zeker één van de mooiste uitzichten uit zijn leven. Na een snelle maaltijd maakt Solomiya zich op voor het concert in de Jezuïetenkerk en trekt zij een zuiver witte jurk aan. Oek weet nu al dat zij het onderwerp van zijn nieuwe boek gaat worden. Nadat hij met haar goddelijke lichaam en geest Één is geworden, zindert hij van dankbaarheid richting het eeuwigdurende leven. Hij wil een bewonderenswaardige tempel voor haar gaan oprichten, een onvergetelijk gedenkteken binnen de enorme kosmos. Hij weet dat hun intieme samenzijn eenmalig is. Dat komt door haar natuurlijke heiligheid. Hij heeft er volop vrede mee en hij voelt dan ook geen enkele aandrang om nog eens met haar te gaan vrijen. 'Dat zou absoluut heiligschennis zijn!', denkt hij, terwijl hij in de Jezuïetenkerk naar haar rustgevende en zaligmakende harpmuziek luistert. Ivan heeft hem al opgemerkt en hij is blij dat Oek gekomen is. Wanneer Ivan vlak voor het einde van het concert weer naar Oek wil kijken, ziet hij dat Oek er niet meer is. Oek vond het namelijk uiterst gepast om nog tijdens het concert van zijn kortstondige minnares in alle tevredenheid weg te gaan. Solomiya heeft zien weggaan en zij begreep het maar al te goed. De hogere sfeer in ere houden.

Terug in Amsterdam is Oek direct met zijn boek aan de slag gegaan en hij weet zo ongeveer hoe de roman gaat verlopen. Jeanne kookt voor hem en zij verwent hem met verse thee en lekkernijen. Zij zorgt dat zijn werkkamer iedere dag met verse bloemen is gevuld. Zij weet dat bloemen magisch zijn en dat zij tot de beste inspiratie leiden. Op een kwade dag wordt Oek ineens door een somber pratende Ivan gebeld. 'Tijdens haar concert in de Armeense kathedraal op vulytsia Virmenska 7 is zij door die Russische duivels vermoord!', zegt Ivan, 'er was een raketinslag en het dak van de kathedraal is bovenop haar en het publiek gevallen!'. Oek zwijgt een tijd en de tranen lopen over zijn wangen. 'Was jij dan niet bij dat concert?', vraagt hij. 'Nee, helaas, want ik was het liefste met haar bedolven!', zegt Ivan zwaar verbitterd. 'Ik ben er helemaal kapot van!', zegt Oek, 'ik kan je alleen vertellen, dat ik mijn nieuwe roman aan haar zal opdragen en dat die roman vooral over haar zal gaan!'. 'Tja, dat is een schrale troost!', zegt Ivan nog, 'en dan te bedenken dat zij in Moskou geboren is! Zij had Russische ouders!'. 'Ik wens je ongelofelijk veel sterkte toe, Ivan, en ik weet zeker dat heel veel mensen haar zullen missen!', zegt Oek tenslotte. 'De vrede van Christus, Oek, de vrede van Christus zij met jou!', is het laatste wat Ivan tegen Oek zegt. Daarna barst Oek in huilen uit en begint hij een tijd wartaal uit te slaan. Nadat Jeanne hem liefdevol getroost heeft, vermant hij zichzelf en tikt hij de definitieve titel van zijn nieuwe boek op een blad in zijn typemachine. Hij ziet 'De Russische harpiste' staan en hij voelt zichzelf er helemaal content mee, al schrijnen het verdriet en de woede in zijn hart.

Oek de Oude Lviv Solomiya Pawlikowska

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 40