Niet Laten Liggen

Laatst hoorde ik op tv dat de Nederlanders gek zijn op aanbiedingen. Sommige mensen die het niet te breed hebben moeten hier noodgedwongen op jagen om hun huishouduitgaven binnen de perken te houden. Maar wees gerust ook zij die het wel goed hebben zijn er gek op. Vroeger had je de reclameslogan: ‘Ons Zeeuwen bent zunig’. Nou vergeet het maar dat het alleen die Zeeuwen zijn, we zijn het voor het merendeel allemaal. Het schijnt een typisch Nederlandse sport te zijn. In het tv programma Oranjezomer hoorde ik Chris Woerts meermalen zeggen – sporten, moet je niet doen, het is ongezond en kost alleen maar geld.

Ook hoorde ik dat veel Nederlanders hun inkopen doen in Duitsland – veel goedkoper. Hoe dat kan?
Vermoedelijk betreft het een stukje inzicht in de volksaard. De Duitser houdt van ‘Ordnung muss sein’ en daarom werkt men daar niet met aanbiedingen. In Nederland juist wel, een Nederlander wil handelen en slimmer zijn dan de buurvrouw/man. Een treffend voorbeeld vind ik het reclamespotje waarbij twee vrouwen een hotelovernachting afrekenen en de een meer betaalt dan de ander. De ene dame heeft helaas niet geboekt bij Trivago (niet zo slim) en betaalt dus meer. Hierbij wordt slim op de volksaard ingespeeld Maar goed, dit even terzijde.

Gisteren werd ik door m’n oude buurvrouw uitgenodigd voor een kopje thee – vermoedelijk moet ze een klusje geklaard hebben. Ze durft het echter niet rechtstreeks te vragen. Ik had bij mezelf net een klusje afgerond en besloot dan maar een kwartiertje eerder naar de buurvrouw te gaan. Ik belde aan en ze deed open en zei: ‘Goh, wat ben je vroeg.’ Ik legde uit hoe en wat en vroeg:
‘Of heeft u liever dat ik iets later kom (inmiddels tien minuten later). ‘Nee jongen, kom binnen, maar ik moet eerst wel de boodschappen opbergen anders staat het er maar en er zit bederfelijke waar bij.’ Ze propte het in de koelkast, terwijl ze zei:
‘Ja, het liep wat uit de hand, er waren zoveel leuke aanbiedingen die ik niet kon laten liggen.’
Ze vulde de manshoge koel-vriescombinatie, die ruim groot genoeg zou zijn voor een heel gezin. Borg de set colaflessen (vier voor de prijs van twee) op in haar grote kelder, die vermoedelijk vol stond met van alles. ‘Ja, ik drink het zelf niet, maar voor als de kleinkinderen dit jaar eens langs mochten komen.’

Trouwens om heel eerlijk te zijn: mijn vrouw is ook gek op leuke aanbiedingen. Ze kan ze niet laten liggen. Gelukkig ben ik er niet gevoelig voor en stink niet in die geniepige verkooptactieken. Laatst ben ik een keer met haar mee geweest en ze laadde haar winkelwagentje barstens vol.
‘Maar schat, dat hebben we helemaal niet nodig en wat moeten we met zo veel.’
‘Ja kan wel wezen, maar het is nu in de aanbieding.’
Om ruzie in de winkel te voorkomen houd ik me dan maar weer rustig en besef dat het deze week dus elke dag weer bloemkool eten geblazen is met groentesoep en knakworstjes. Bij ons staan de voorraadkasten ook vol en de koelkast en kelder. Net als de buurvrouw zouden wij een belegering van mogelijk de Russen of Chinezen of weet ik maar van wie, best een paar jaar in onze kelder kunnen volhouden.

Gisteren moest ik naar de Hornbach, die vlakbij zit. Er moesten wat schroefje, spijkers en wat lampenpitten komen. Kom ik daar zie ik een aanbieding van een takkenzaag, die ik altijd al wilde hebben. Achteraf werd alles toch duurder dan gedacht, want de bijbehorende zaagbladen waren behoorlijk prijzig. Maar ja, ik wilde me tegenover de verkoper na zijn lange uitleg over hoe alles werkte, ook niet laten kennen en besloot hem dus dan maar te kopen.
Daarna ben ik nog even hun tuinafdeling over gelopen – altijd leuk. Zie ik enkele prachtige kleurige in bloei staande struiken (je gelooft het niet twee voor de prijs van een). Die neem ik mee voor de vrouw, vindt ze vast mooi en valt de duur uitgevallen takkenzaag misschien ook iets beter te verteren. Kom ik thuis en vertel het van die zaag. ‘Wat moet jij daarmee. Man die enkele keer in de vijf jaar dat dat zagen moet gebeuren laat ik de hovenier hier uit het dorp komen! Ik wil jou niet meer op die hoge ladder hebben – ben je gek, zo jong ben je ook niet meer.’

‘O ja,’ zei ik, ‘ik heb ook wat voor jou (om haar wat milder te stemmen) meegenomen. Kijk eens en ik toonde haar de prachtige struiken.’
‘Wat ben je toch ook een Goofy!’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou kijk daar eens achter in de tuin.’ Verdorie, daar stonden er vier precies dezelfde.
Even viel er een ijzige stilte.
‘Nou,’ zei ze, ‘je bedoeling was in principe goed en het is best wel heel lief van je. Geef me nu de lampenpitten maar, kan ik de oude voor het donker wordt nog vervangen.’
‘Uh lampenpitten?’ Ik was ze totaal vergeten.

‘O ja, de buurvrouw had inderdaad een klusje voor me. Na een kopje thee met twee koekjes (net niet slof – vermoedelijk de laatste van een aanbieding) durfde ze me te vragen om een paar foto’s aan de muur te hangen. Ze had de lijstjes (inderdaad ook een aanbieding) pas gekocht. Nu konden de foto’s van de kleinkinderen daar mooi in het zicht hangen.
Zodat, mochten ze ooit eens langskomen, ze konden zien dat oma wel steeds aan ze dacht.

Nou als ze hooguit een keer per jaar langskomen zullen ze vast niet veel aan haar denken, overdacht ik.

Trouwens, ik ben het volledig met Chris Woerts eens – op aanbiedingen jagen is een rare sport, niet echt gezond en het kost alleen maar geld.

aanbiedingen reclame ongezond

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 95