Waakbeer
Waar ik de lezer deze keer deelgenoot van wil maken is een waar gebeurd verhaal dat zich afspeelt in de jaren 1991-1993. Wij hadden toen al twee kleinkinderen, meisjes in de leeftijd van respectievelijk vier en twee jaar. Het was toen onze gewoonte deze schatten één of twee keer per week te bezoeken. ’s Avonds na het eten en na de Fabeltjeskrant begeleidden we het stelletje na bed om ze toe te stoppen. Vermoedelijk om tijd te rekken of ook omdat zij er belden plezier in hadden deden we het spelletje “Knuffels raden”. De meisjes sliepen in een stapelbed; de jongste in het onderste en de oudste in het bovenste bed. Opa of oma kreeg dan de kans één van de in totaal ongeveer 30 knuffels te kiezen, die aan het voeteneinde van beide bedden netjes zij aan zij stonden. Ze hadden door de meisjes de gekste namen gekregen zoals: “Cable One” (een wit konijntje), “Piep Piep Billen”, (een eendje, dat ter hoogte van het staartje een kleine opening had waardoor het piepte als men in het lichaampje kneep). De guitige naampjes voor de rest van de knuffels ben ik helaas in de loop der jaren vergeten.
Opa of oma pakte er dan willekeurig een beestje, het maakte niet uit welk bed, gaf het aan het kind dat het met haar gesloten ogen in ontvangst nam. Even voelen, in de rondte draaien en dan: brede glimlach én het noemen ven de juiste naam. Dat was altijd dikke pret. Op een avond vroeg ik aan de oudste, waarom alle beestjes bij haar aan het voeteneinde mochten slapen. “Opa, zij zijn met z’n allen heel sterk. Als de boze wolf van Roodkapje hier komt wordt hij bang en gaat snel weer weg.” – “Goed bedacht, maar opa weet nog een betere bescherming, zodat jullie rustig kunnen slapen. Kijk eens, wie er naast jou op het kussen ligt, die grote beer is zo sterk, dat de boze wolf niet eens in jullie huis durft te komen.”*
Om dit te verduidelijken moet ik in dát verleden nog één jaartje teruggaan. Hun overgrootmoeder verbleef toen in een 50+-wooncomplex, waar zij met haar man een tweekamerwoning had. Eens per jaar had men daar een tentoonstelling én verkoop van spulletjes, die het resultaat waren van hun brei- en knutselmiddagen – een soort rommelmarkt, al is dat in mijn beleving een onjuist woord met alle respect voor de overgave en liefde waarmee de oudjes dingen en voorwerpen hadden vervaardigd. Op zo’n dag had onze oudste kleindochter een gebreide beer uitgezocht. Wij vonden het echt een oerlelijk ding, met veel zwart en donkere kleuren bij elkaar en het beertje, ongeveer 40 cm lang, was zo slap als een vaatdoek, doordat het te weinig met weet ik wat was opgevuld. Tóch straalde het breiwerk een soort passie voor handwerken uit en het zou in mijn beleving best kunnen dat de bezige handen van de maakster door reuma werden geplaagd. Op onze vraag na aankoop aan onze kleindochter, welke naam de beer zou krijgen, zei ze: “gewoon, Beer”.
*Beer mocht vanaf het eerste moment ook gewoon naast haar op het kussen liggen. Opa zei toen op die bewuste avond: “Wist je dat jouw beer de gehele nacht wakker is terwijl jullie slapen?” Zij wilde daarom weten waarom dat zo was en wanneer beer dan wél sliep. Ik vertelde haar, dat die beer eigenlijk een “waak”beer was (onmiddellijk ook uitgelegd wat waken is) en dat hij lekker sliep als zij overdag speelde of op de kleuterschool was. Kortom: Waakbeer sliep nog naast haar toen zij in de hoogste klas van de lagere school zat. Toen zij de middelbare school bezocht en er in huis voor een interne andere kamerindeling werd gekozen, deed zij, met pijn in het hart, afstand van waakbeer. Vermoedelijk is deze later in een verkeerde doos terechtgekomen en tijdens een opruimbeurt via de ophaaldienst voor huisvuil verdwenen.
Zo af en toe hebben we het nog over die oude knappe lelijkerd Waakbeer. “Oma en opa, willen jullie me geloven, als ik beweer, dat ik Waakbeer nog steeds mis en soms wens, dat ik hem weer terug had?” Dat willen we best geloven; wellicht heeft Waakbeer méér gedaan dan alleen op de boze wolf te wachten. Misschien was hij alle jaren dé vertrouweling geworden, een soort droomvanger, praatpaal en tranendroger, waardoor er een kostbaar restantje van een kinderziel bewaard bleef in een volwassen lichaam?
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
tranendroger
141
Geef je reactie op deze inzending: