Wandeling op de Noordkaap

Na de overvliegende straaljagers van de Finse luchtmacht, die extra op hun hoede zijn nu de Russen in oorlog met Oekraïne zijn, was er een overnachting in een afgelegen hotel. Waarschijnlijk ergens in Porsanger. Onze reischauffeur werd 's avonds ingewisseld voor een plaatselijke chauffeur, die ons naar de Noordkaap reed. Het was een forse kerel, maar hij bleek een stem als Michael Jackson te hebben. Heel komisch. Na wat rijden door desolaat gebied kwamen we bij het hoofddoel aan. Her en der bivakkeerden reizigers in hun eigen tenten en op een vast terrein stonden diverse, witte campers geparkeerd. Nogal een surrealistisch gezicht. Naast de metalen aardbol staat een complex met een museum, restaurant, winkel en bioscoop. Die liet ik grotendeels links liggen, want ik wilde de grond onder mijn voeten voelen. Ik ging voor een fikse wandeling over de hoge rotsen. Het was prachtig weer en de zon zakte langzaam in de immense Barentszzee. De stilte was op zich al enorm helend en daar kwam het fantastische uitzicht nog bij. Zo wijds als daar had ik de zee nog nooit gezien. Hier kun je met God op adem komen. Ver weg van het benauwde Nederland.

In mijn verbeelding zag ik Willem Barentsz op zijn schip 'Witte Swaen' naar Nova Zembla, Bereneiland en Spitsbergen varen. Het zal toen echt koud geweest zijn. Onder de 17 opvarenden waren ook de vice-admiraal Jacob van Heemskerck en Jan Corneliszoon Rijp. Willem Barentsz is rond 1550 in Formerum op Terschelling geboren. Ik heb als kind nog een week in de Wierschuur op Terschelling vertoefd. Willem overleed op 20 juni 1597 op zee. Ik weet nog goed hoe de hoofdmeester van de Paul Krugerschool, meester Blom, in Coevorden over de barre tocht van Willem Barentsz vertelde en over de overwintering in Het Behouden Huys op Nova Zembla. Ik kan me die oude schoolplaat, die de meester had opgehangen, nog goed voor de geest halen. Er stond ook een ijsbeer op. Met mijn filmische verbeelding beleefde ik die rauwe en stoere verhalen over Willem en de zijnen uiterst echt en nabij. Daar op de Noordkaap kwam het verhaal extra goed tot leven en kon ik die barre reis van de 'Witte Swaen' zomaar voor me zien gebeuren. De geschiedenis kwam spontaan tot leven. Overigens genoot ik ook van het spectaculaire uitzicht zonder die geschiedenis.

Ik genoot van de licht-roze bloemen, die daar overal bloeiden en de imposante diepten tussen de hoge kliffen. Er zijn geen hekken, dus je moet niet te dicht bij de afgronden lopen. Overal hebben de mensen opgestapelde stenen gebouwd, wat een mysterieuze, mystieke, bijna buitenaardse sfeer oproept. Het zijn oertekenen van een diep respect voor het leven en de kosmos. Het is een woordeloze manier van het goddelijke eren en benaderen. Het doet denken aan het runeteken van de rechte, horizontale lijn, die het goddelijke met het aardse verbindt, laat doorstromen. Zo boven, zo onder. Er was ook met stenen een ronding met soort slakkenhuiseffect gemaakt, waarin je naar binnen en naar buiten kunt lopen. Binnen het sjamanisme is dit een initiatie-methode. Daar op de hoge, steile rotsen hief ik mijn armen naar de hemel en omarmde ik het goddelijke en de verbinding met de geestenwereld. Als een sjamanistisch opperhoofd opende ik mij voor de hogere krachten. Ik voelde mij Eén met de Al-Geest. Het was een ervaring van totale ontspanning en overgave. Op een platte steen tekende ik een oog en een lachende mond, waardoor er het gezicht van een vrolijk rendier ontstond.

Op die uitgestrekte ongereptheid zag ik ook een houten kruis met een gekruisigde Jezus Christus erop. De gekruisigde Jezus is heel secuur en kunstig gemaakt. Ik herinner me zelfs kleuren op het kunstwerk. Op een plaatje staat de Italiaanse naam Vito Serio. De geboortedatum luidt 11-12-1935 of 1985 en de overlijdensdatum 26-5-2004, 2006 of 2007. Wat er met Vito is gebeurd en wie dit liefdevolle gedenkteken heeft gemaakt, weet ik niet, maar het maakte zeker een sterke indruk op mij. Misschien heeft een dierbare van Vito op deze manier zijn leven herdacht of misschien is Vito daar op de Noordkaap van de klippen gesprongen. Het is in ieder geval wel een religieus gedenkteken en gezien de Italiaanse afkomst van Vito hoogstwaarschijnlijk rooms-katholiek. Mogelijk heeft Vito veel in zijn leven geleden en heeft degene, die het eerbetoon heeft uitgevoerd, daarom zo'n kunstige Corpus Christi uit hout gesneden. Hoe dan ook, het is goed om te weten, dat iemand daar op de Noordkaap een dierbare zo liefdevol gedenkt. Dat maakte de helende, indringende stilte daar nog meer sereen en eerbiedwaardig.

Noordkaap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 117